In luttele seconden kan je leven drastisch veranderen. Veronica (32) verloor op haar 9de zowel haar mama als twee zussen in een woningbrand en wordt vandaag nog steeds aan de ergste nacht van haar leven herinnerd.
‘Tijdens de nacht van 25 april 1996 zou mijn leven een heel drastische wending nemen, al besefte ik dat totaal niet toen ik de avond voordien onder de lakens kroop. Niets deed vermoeden dat ons huis enkele uren later in lichterlaaie zou staan. Zoals gewoonlijk kon ik die bewuste nacht de slaap maar moeilijk vatten. Ik lag al een tijdje wakker en ik was niet de enige, want ik hoorde papa op de benedenverdieping.’
‘Hij zette de televisie aan en nog geen vijf minuten later hoorde ik een vaag geluid dat ik niet kon thuisbrengen. Een soort geknetter zoals bij het aansteken van een kaars, maar dan veel luider. Ik probeerde de logica te vatten, maar toen papa schreeuwde dat er brand was, had ik als negenjarige niet de ernst van de situatie door. Ik wist niet dat vuur dodelijk kan zijn en je kan tekenen voor het leven. Het was vooral de paniek in zijn stem die me deed vermoeden dat er meer aan de hand was.’
Vuurzee
‘Papa stormde naar boven en probeerde mijn mama te wekken. Toen ik een fel licht zag, riep ik mijn vader, die in een mum van tijd voor mijn neus stond, me optilde en meenam naar de hal van de bovenverdieping. Toen ik rondkeek, zag ik één grote vuurzee. (stil) Zelfs onze trap stond al in brand en was bijna niet meer zichtbaar. Papa deed zijn T-shirt uit en sloeg dat om me heen. Vervolgens baande hij zich – met mij op de arm – een weg door de vlammen. Voor ik het besefte, stonden we op straat en zei papa dat ik op de grond moest rollen. Hij stormde opnieuw het huis binnen om mijn mama en zusjes te redden, maar de brand had zich zo snel verspreid dat hij geen hand voor ogen zag en bijna bedwelmd werd door de rook. Papa kon niet anders dan wachten op de brandweer. We liepen naar de overburen, waar we werden opgevangen. Terwijl ik op een stoel zat met mijn rug naar het raam, werd papa in de inkomhal gekoeld. In de verte hoorde ik sirenes dichterbij komen. De hulpdiensten waren onderweg, maar toen ik door het raam keek, schoten de vlammen al uit het dak.’
Mijn gezicht zag zwart. Toen ik mijn wang aanraakte, kreeg ik een koude rilling. Het voelde knapperig aan.
‘Zodra de ambulance ter plaatse was, werden papa en ik met ernstige brandwonden afgevoerd naar het brandwondencentrum in Rotterdam. Toen ik mijn weerspiegeling zag door de ruit van de ambulance, werd ik voor het eerst geconfronteerd met mijn nieuwe ik. Mijn gezicht zag zwart. Toen ik mijn wang aanraakte, kreeg ik een koude rilling. Het voelde knapperig aan. Ik probeerde het te negeren, wat lukte omdat ik me op dat ogenblik niet bewust was van de gevolgen. Zodra we in het brandwondencentrum arriveerden, werd ik gescheiden van mijn papa en kregen we onder narcose de eerste zorgen toegediend. Ik herinner me nog weinig van die eerste dagen in het centrum. Ik weet dat ik dagelijks bezoek kreeg van mijn familie, maar het zou weken duren voor ik mijn papa weer zou terugzien.’
Genezen zoals een schaafwonde
‘Toen ik nog aan de beademing lag, voelde ik al aan dat mijn mama en zusjes niet meer in leven waren. Het was dan ook niet echt een verrassing toen het nieuws werd meegedeeld door mijn familie. Als negenjarige ga je anders om met rouwen en verlies dan een tiener of volwassene. Ik miste uiteraard mijn mama en zussen, maar ik ben pas op mijn 13de – na een begrafenis van de mama van een vriendin – echt beginnen rouwen. Zolang ik in het centrum verbleef, lag de focus op mijn revalidatie. Op meerdere plaatsen – zoals mijn gezicht, linkerschouder en onderarm – had ik derdegraadsbrandwonden, op andere lichaamsdelen dan weer tweedegraadsbrandwonden. Elke dag moesten alle verbanden gewisseld worden, wat veel pijn deed. Ik kreeg ook verschillende huidtransplantaties om de schade zo veel mogelijk te beperken, al heeft het nog een tijdje geduurd voor ik besefte dat ik voor het leven was getekend. Ik dacht dat mijn wonden zouden genezen zoals een schaafwonde, maar niets is minder waar.’
Dankzij mijn littekens heb ik ook allerlei kansen gekregen, anders was ik vast te gewoontjes geweest.
‘Als negenjarige was ik niet bewust van de gevaren van vuur en was ik niet bezig met mijn lichaam of uiterlijk. Ik denk dat dat mijn grote geluk is geweest, want op zich vond ik het niet moeilijk om mijn nieuwe ik te aanvaarden. Ondanks mijn littekens heb ik nooit echt in de knoop gelegen met mezelf en op school werd ik niet één keer gepest. Elke week kwam een leerkracht met een klasgenootje op bezoek, zodat ze langzaam konden wennen. Als puber had ik eerder last van de typische onzekerheden waar elk tienermeisje mee kampt dan van mijn littekens. Ik stopte me in geen geval weg. Ik trok me dan wel niets aan van mijn littekens, maar werd er door sommigen op afgerekend. Ik wilde graag de verkoop in, maar tijdens stages merkte ik dat ze me niet meteen zagen als visitekaartje van hun merk of winkel.’
Te gewoontjes
‘Dat ik soms op mijn uiterlijk wordt afgerekend en verder moet zonder mijn mama en zussen, is jammer. Ik mis hen vooral tijdens de feestdagen en belangrijke gebeurtenissen, zoals mijn huwelijk of de geboorte van mijn kinderen. Toen ik voor het eerst zwanger was, mistte ik mama meer dan ooit. Ik was zo jong toen ze stierf dat ik niet echt meer weet hoe het is om een mama te hebben, laat staan dat ik er zelf eentje zou worden. Mijn papa deed erg zijn best om papa én mama te zijn, maar het is toch anders... Toch is het niet alleen kommer en kwel. Ik ben intussen al elf jaar samen met de liefde van mijn leven, met wie ik een dochter van tien en een zoon van zes heb. Ik heb gefigureerd in een soap en ben ambassadrice voor de Nederlandse Brandwonden Stichting. Het klinkt gek, maar dankzij mijn littekens heb ik ook allerlei kansen gekregen. Mocht die nacht me niet zijn overkomen, was ik wellicht te gewoontjes geweest.’
Lees ook:
