De meeste verslavingen starten onschuldig, maar voor je het zelf beseft, beheerst het je leven. Lezeres Kelly (28) raakte na een ziekenhuisopname verslaafd aan morfine en opiaten. Ze wist haar verslaving jarenlang geheim te houden.
‘In 2011 werd ik met een zware longontsteking opgenomen in het ziekenhuis. Ik was er slecht aan toe en kwam terecht op de afdeling intensieve zorgen toen de ontsteking escaleerde en ik een bloedvergiftiging kreeg. Mijn longen waren te ziek om vanzelf te genezen, maar antibiotica hielp niet. Omdat ik extreem veel pijn had, kreeg ik morfine toegediend via een baxter. In een mum van tijd verdween de pijn, maar morfine gaf me ook in het algemeen een heel goed gevoel. Op den duur vond ik het helemaal niet zo erg om in een ziekenhuisbed te liggen, want elke dag kreeg ik een oppepmiddel waardoor ik me stukken beter voelde, lichamelijk en mentaal. Die dagelijkse dosis werd een moment waar ik stiekem naar uitkeek.’
Morfinepillen
‘Toen ik het ziekenhuis mocht verlaten en thuis verder mocht herstellen, kreeg ik een voorschrift mee voor morfine in pilvorm, zodat ik – als het echt niet anders kon – de pijn kon stillen. Verdere instructies kreeg ik niet, al was ik blij dat ik deze medicatie voorhanden had, want die eerste weken was de pijn niet te harden en voelde ik me futloos. Door morfine kon ik wel uit mijn bed of de zetel komen en min of meer een normaal leven leiden. Het doosje vloog er relatief snel door en zodra ik zonder pillen zat, voelde ik me weer slecht. Waarschijnlijk had ik toen al afkickverschijnselen, maar op dat ogenblik zag ik nog lang niet in dat ik verslaafd was. Ik ben wel medisch geschoold, maar ik kwam net van de schoolbanken en van verslavingen wist ik niets af. Ik maakte mezelf en mijn omgeving wijs dat ik nog te veel pijn had aan mijn longen en trok naar mijn huisarts, die me uiteindelijk een nieuw voorschrift gaf.’
Als een dokter zei dat ik er twee mocht nemen, nam ik er al eens vier, en zo bouwde dat geleidelijk aan op.
‘Ik wist niet dat het zoveel kwaad kon als ik af en toe een extra pilletje nam. Voor mij was morfine een manier om er weer bovenop te komen, om me niet meer ziek te voelen. Door regelmatig te wisselen van dokter en naar dokters van wacht te gaan, zat ik zo goed als nooit zonder morfinepillen. Maar stilaan begon ik meer en meer te slikken. Ik merkte namelijk dat ik niet meer hetzelfde effect kreeg als voorheen. Als een dokter zei dat ik er twee mocht nemen, nam ik er al eens vier, en zo bouwde dat geleidelijk aan op. Ik heb meermaals geprobeerd om mijn gebruik te minderen en zelfs volledig te stoppen. Dat lukte soms een paar weken, maar als ik me weer achteruit voelde gaan, begon ik gewoon opnieuw.’
Vervalste voorschriften
‘Zodra mijn gezondheid het toeliet om de draad weer op te pikken, begon ik te solliciteren in de medische sector. Niet veel later kon ik starten als vroedvrouw en verpleegkundige in een ziekenhuis, waar ik na een tijdje zware pijnstillers zoals opiaten uit de voorraadkast mee naar huis begon te nemen. Voor ik begon te werken, leefde ik op wat dokters me voorschreven, maar dankzij mijn job had ik een manier gevonden om het systeem te omzeilen. Wanneer ik pillen nodig had, gaf ik gewoon de naam van een van mijn patiënten die deze medicatie kreeg voorgeschreven. Niemand stelde zich vragen of had iets in de gaten. Mijn collega’s zagen me als een harde werker, mijn vriend als een toffe vriendin en mijn (schoon)ouders als een oprechte (schoon)dochter. Ik had niet door dat ik een junkie was en zij al helemaal niet. Voor mij had het geen enkel negatief gevolg, tot ik niet meer zonder zware pijnstillers kon functioneren en het zelfs zo ver ging dat ik het effect wilde versterken door bij mezelf morfine in te spuiten, wat ik effectief begon te doen.’
Ik was radeloos, stond nog vaker bij dokters, maar omdat ik die niet kon blijven afschuimen, begon ik voorschriften te vervalsen
‘Zonder pijnstillers lag ik doodziek in de zetel en was ik geen cent waard. Zo speelde ik uiteindelijk ook mijn werk kwijt, omdat ik vaak afwezig was door de zoveelste poging om te stoppen of omdat ik niet kon gebruiken. Op een gegeven moment gebruikte ik zoveel medicatie dat ik soms zonder pillen viel. Ik was radeloos, stond nog vaker bij dokters, maar omdat ik die niet kon blijven afschuimen, begon ik voorschriften te vervalsen. (stil) Zo kon ik mijn verslaving blijven voeden. Het is me heel vaak gelukt om op die manier toch aan pillen te geraken. Maar op een dag, toen ik al als thuisverpleegkundige werkte, viel ik door de mand toen ik met een vervalst voorschrift bij de apotheek stond. De hoofdapotheker haalde de politie erbij en vervolgens werd ik meegenomen naar het politiebureau voor verhoor. Ik was op dat moment al drie jaar verslaafd. Niemand van mijn familie of vrienden had zoiets ooit kunnen vermoeden. Zelfs mijn verloofde wist van niets, tot de politie voor de deur stond met een huiszoekingsbevel. Pas toen viel mijn masker af.’
Werklicentie kwijt
‘Nadat ik met de politie in aanraking was gekomen, werd er beslist om mijn werklicentie tijdelijk in te trekken. Ik mocht niet meer werken in de zorgsector. Het werd te gevaarlijk voor mezelf, maar ook voor mijn patiënten, want iemand die onder invloed is, is niet in staat om andere mensen te verzorgen. Toen volgde ook mijn eerste opname bij de Broeders Alexianen in Tienen. Na twee maanden mocht ik naar huis en begon ik weer te werken als thuisverpleegkundige. Dat werd toegestaan omdat ik me had laten opnemen en het verslag van de psychiater positief was. Zelfs toen ik die kans kreeg, gebeurde niet veel later het zoveelste incident. Ik zag het niet zitten om nuchter door het leven te gaan en drong binnen bij mijn vorige werkgever om opnieuw medicatie te stelen, een feit dat ook aan het licht kwam.’
Zelfs toen ik zwanger was, gebruikte ik nog stiekem. Niet veel, maar genoeg om me daarna zorgen te maken over het effect op mijn ongeboren kind.
‘Door de rechtbank werd ik veroordeeld voor diefstal en valsheid in geschriften. Ik moest niet naar de gevangenis, maar er werd wel een probatie van drie jaar opgelegd. Dat opende mijn ogen, maar niet voldoende, want ik bleef stiekem doorgaan. Ik pleegde geen strafrechtelijke feiten meer, maar ik ging nog altijd doktershoppen, loog nog steeds apothekers voor en begon alsmaar vaker stiekem te drinken. Mijn familie heeft werkelijk alles geprobeerd om me te ondersteunen en me het licht te laten zien, maar ik had nog steeds oogkleppen op. Zelfs toen ik zwanger was, gebruikte ik nog stiekem. Niet veel, maar genoeg om me daarna zorgen te maken over het effect op mijn ongeboren kind. Waarom besliste ik om mijn verslaving te laten voorgaan op mijn baby? Waarom kon ik geen nee zeggen? Ik heb daar zelf geen antwoord op, buiten dat het zo’n vieze ziekte is die je zo ver drijft dat het alleen nog om jezelf draait. Een verslaving haalt echt het slechtste in jezelf naar boven. Ons zoontje werd gelukkig gezond geboren, maar toen hij drie maanden oud was, herviel ik in oude gewoontes. Ik greep opnieuw naar de fles en begon te bingedrinken. Niet veel later liet ik me opnemen in de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. Vandaaruit ging ik naar het PZ in Duffel, waar ik op eigen vraag op de gesloten afdeling belandde. Ik walgde van mezelf en was suïcidaal. Ik vond mezelf de vreselijkste mama ter wereld en wilde niet meer die persoon zijn.’
Al een jaar clean
‘Doorheen de jaren ben ik nog meermaals in opname geweest, de laatste dateert van de zomer van 2016. Toen verbleef ik in een privékliniek en kwam ik voor het eerst in contact met de zelfhulpgroep NA (Narcotics Anonymous, red.). Dat bleek uiteindelijk mijn redding te zijn. Tijdens NA-bijeenkomsten werd ik geïnspireerd door lotgenoten die vertelden dat ze al zes maanden of zelfs 28 jaar nuchter waren. Dat punt wilde ik ook bereiken. Mijn verslaving beheerste al veel te lang mijn leven en ik wilde tegenover mijn gezin, familie, vrienden én mezelf bewijzen dat ik kon veranderen.’
Ik wil nooit meer in een situatie terechtkomen waarin het toch te moeilijk wordt om nee te zeggen.
‘Vandaag ben ik al een jaar in herstel. Ik stel het goed, al vind ik het vreselijk wat ik al die jaren heb gedaan, het verdriet dat ik mijn dierbaren aandeed, maar het verleden kan ik niet veranderen. Het is wat het is. Ik heb dat stukje moeten loslaten om verder te geraken, om opnieuw nuchter te kunnen worden, want als je maar op dat punt blijft hangen, geraak je geen stap vooruit. Ik kan weer intens gelukkig worden van de kleine dingen in het leven, zoals de zon die schijnt tijdens een herfstwandeling. Ik had nooit kunnen geloven dat ik nog ooit van zoiets kleins zou kunnen genieten, en toch komt dat terug als je lang genoeg clean bent. Sinds een maand ben ik opnieuw aan het werk in de zorgsector, al is het een bewuste keuze om niet meer in een ziekenhuis te werken. Ik wil nooit meer in een situatie terechtkomen waarin het toch te moeilijk wordt om nee te zeggen. Ik ben dankbaar dat mijn huidige werkgever, die mijn achtergrond kent, me deze hele mooie kans geeft. De toekomst ziet er rooskleurig uit, maar ik kijk liever niet te ver vooruit. Want als je alleen met de toekomst bezig bent, belemmert je dat om vandaag te leven.’
Heb je vragen of worstel je met een verslaving? Neem dan contact op met de Druglijn via 078/15 10 20 of surf naar www.druglijn.be.
Lees ook:
