'Wanneer een patiënt het niet haalt, blijft dat ook voor mij nog steeds een moeilijk moment.'
5 lezeressen vertellen over hun job in de zorg: ‘Het welzijn van mijn mensen gaat boven alles’
Ze maken lange dagen en krijgen het soms hard te verduren. Toch geven ze elke dag het beste van zichzelf. Maak kennis met Sophie, Julie, Davina, Eva en Coby. Vijf onbekende ‘helden’ die zich inzetten voor het welzijn van anderen.
Sophie (30) is verzorgende met expertise in psychische kwetsbaarheid
‘Als verzorgende bij Familiehulp sta ik mijn mensen bij met een aantal heel uiteenlopende huishoudelijke taken. Ik help bij het eten maken en de boodschappen doen, geef hen een verwenbad of help met het maken van hun toilet aan de lavabo. En waar nodig, bied ik hen met veel empathie ook emotionele ondersteuning. Het welzijn van mijn mensen gaat boven alles. Onlangs kreeg ik op zondag telefoon van een van mijn mensen. De man zit in een rolstoel, is helemaal alleen en heeft geen familie. Huilend zei hij mij dat hij geen brood in huis had. Wel, ik ben de man gewoon een brood gaan brengen. Dat hoort niet tot mijn takenpakket, en dat heb ik hem daarna ook voorzichtig duidelijk gemaakt. Maar die man was op dat moment in nood en dan moet er een uitzondering worden gemaakt. Voortaan zorg ik ervoor dat de man ook altijd een vers brood in zijn diepvrees heeft zitten, en daar is hij heel dankbaar voor.’
Julie (25) werkt als ambulancier op de dienst spoedgevallen
‘Ik werk als beroepsambulancier op de dienst Spoedgevallen van het UZ Gent en mijn takenpakket varieert van dag tot dag. Het ene moment ben ik bestuurder van de ziekenwagen en assisteer ik mijn collega-ambulancier, op een ander dag fungeer ik als begeleider en benader ik het slachtoffer als eerste. Zelfs uit de moeilijkste interventies of tussenkomsten die geen goede afloop kennen, haal ik veel voldoening. Omdat ik de mensen in kwestie toch nog heb kunnen bijstaan. Al was het maar door hun hand vast te houden en hen te kalmeren wanneer ze onrustig waren. Onlangs had een bejaard dametje met haar laatste krachten nog net naar 112 kunnen bellen, en zijn we door het raam moeten klimmen vooraleer we bij haar konden geraken. Maar we zijn op tijd gekomen, en de blik van opluchting in haar ogen die zei: “oef, jullie hebben me gevonden”, betekende voor mijn nog maar eens de bevestiging waarom ik deze job met zoveel trots en overtuiging doe.’
Davina (24) is verpleegkundige in een woonzorgcentrum
‘Voor mij gaat de job van verpleegkundige veel verder dan alleen het zorgende aspect. Net daarom heb ik ook zo mijn draai gevonden in het woonzorgcentrum waar ik nu werk. Ik probeer mijn takenpakket altijd zo goed en snel mogelijk af te werken, zodat er nog een moment overblijft voor een meer persoonlijk contact met onze bewoners. Dan neem ik een fotoboek uit de kast en vraag ik hen om nog eens over hun kleinkinderen te vertellen, bijvoorbeeld. Kleine dingen die vaak zelfs maar tien minuutjes in beslag nemen. Maar de lach die zulke dingen op hun gezicht tovert en de dankbaarheid die je daarna ervaart, daar kan niets tegenop. Mijn job vraagt veel geduld en inlevingsvermogen, en als verpleegkundige krijg ik van sommige oudere patiënten weleens de wind van voren. Maar als je dan de tijd neemt om te luisteren en uit te zoeken wat de achterliggend reden is van die onvriendelijkheid, kan de sfeer vaak in een mum van tijd weer omslaan. Het besef dat ik voor onze mensen in de laatste jaren van hun leven, met soms kleine dingen, nog een verschil kan maken, is goud waard voor mij. En als ik bij het buitengaan van een kamer achter mijn rug soms nog hoor zeggen: “‘t Is toch zo een goed maske”, dan kan mijn dag niet meer stuk.’
Eva (30) werkt als verpleegkundig specialist in een universitair ziekenhuis
‘Verpleegkundig specialist is altijd mijn droomjob geweest. Dat ik daarvoor nu elke dag zelfs 130 kilometer heen en weer moet rijden, neem ik er graag bij. Op de afdeling oncologie heb ik helemaal mijn ding gevonden, omdat ik hier voor mijn patiënten, in doorgaans de moeilijkste periode van hun leven, echt een verschil kan maken. Wanneer een patiënt het niet haalt, blijft dat ook voor mij nog ieder keer een moeilijk moment. Maar als ik na zijn of haar overlijden nog door de familie word gecontacteerd om mij te bedanken, doet het mij oprecht deugd dat het ook bij hen is overgekomen dat ik een waardevolle begeleiding heb gegeven. De tevredenheid en dankbaarheid die ik dagelijks krijg van mijn patiënten geeft mij veel energie. Daarnaast haal ik ook enorm veel voldoening uit het op punt stellen van de behandelingstrajecten van onze patiënten, zodat alle collega’s hiervoor op dezelfde golflengte komen te zitten. En via mijn doctoraatsstudie weet ik gewoon dat ik voor heel wat patiënten echt een meerwaarde kan betekenen. Dat is van onschatbare waarde voor mij.’
Coby (30) gaat als kraamverzorgende aan huis
‘Als kraamverzorgende bij Familiehulp ga ik nu dagelijks langs bij een mama die net een tweeling heeft gekregen. Mijn bijstand kan heel gevarieerd zijn. Van de verzorging van de mama, over de zorg voor de baby’s tot huishoudelijke taken. Als de mama na een zware nacht even wil bijslapen, kan dat ook. Dan pas ik met veel liefde op haar kleintjes. Baby’tjes zijn mijn grote passie. Mijn geduld voor hen is eindeloos, hoeveel zorg of aandacht ze ook vragen. Via mijn werkgever kon ik me specialiseren in de bijstand voor kansarme gezinnen. Regelmatig kom ik met erg schrijnende omstandigheden in aanraking. Soms vertelt een mama mij, nadat ons contact is afgelopen, ook heel eerlijk dat ze het zonder mij niet had gered. Dat geeft mijn werk toch extra diepgang.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
