Liefde overwint alles. Maar als het noodlot snoeihard toeslaat, blijven zelfs de meest liefdevolle koppels niet altijd overeind. Wendy (38) moest met lede ogen aanzien hoe haar relatie ten onder ging aan wanhoop, verdriet en pijn en dat allemaal terwijl ze borstkanker had.
‘We waren zeven jaar getrouwd en hadden twee kleine kindjes. Onze relatie had in het verleden al een aantal beproevingen doorstaan, ik beschouwde ons als een sterk koppel dat tegen een tegenslag was bestand. Op mijn 33ste was ik een gezonde jonge vrouw, die tot dan toe zelden of nooit was ziek geweest. Tot ik op een avond in bed een knobbeltje in mijn borst voelde. Een verontrustende vaststelling, de dag erna belde ik meteen met mijn gynaecoloog. Hij ontving me diezelfde dag nog en bevestigde mijn vermoeden. Het knobbeltje zag er verontrustend uit.’
Toen hij de diagnose hoorde, bleef mijn man erg rustig. Hij zei meteen: samen slaan we ons er wel doorheen.
‘Ik werd van het ene naar het andere onderzoek gestuurd en kreeg een paar dagen later het verschrikkelijke verdict: ik had borstkanker. Totaal in paniek over wat er nu met mijn kindjes zou moeten gebeuren als ik dit niet overleefde, barstte ik in tranen uit. Mijn man bleef er een stuk rustiger onder. Hij zei meteen: samen slaan we ons er wel doorheen. Een hand toesteken in het huishouden deed hij niet, maar mentaal was hij een grote steun voor mij.’
Toch een amputatie
‘Een paar weken na de diagnose moest ik onder het mes. Tijdens een borstsparende operatie zou het knobbeltje worden weggenomen. Maar vlak vóór de ingreep veranderde de arts van gedachten. Hij wilde geen risico nemen en zou mijn volledige borst amputeren. Heel even wist ik niet waar ik het had. Hier was ik niet op voorbereid. Na de ingreep zou ik geen volledige vrouw meer zijn, en dat viel me heel zwaar. Maar ook nu weer pepte mijn man mij op. Hij zei vastberaden dat ik die borst gewoon moest laten weghalen, hij wilde me nog niet kwijt. Huilend ben ik onder narcose gegaan.’
Door de borstamputatie was ik mijn vrouwelijkheid kwijtgeraakt en werd ik in één klap ontzettend onzeker.
‘Na de ingreep was ik opgelucht dat het kwaad was weggesneden, maar ik was doodsbang om mijn verminkte lichaam onder ogen te moeten komen. Ik was mijn vrouwelijkheid kwijtgeraakt en dat zorgde ervoor dat ik me in één klap ontzettend onzeker voelde. Eenmaal terug thuis probeerde ik de draad van ons leven zo goed mogelijk terug op te pikken. Maar de onzekerheid over mezelf en mijn gehavende lichaam zorgde ervoor dat ik me steeds vaker opsloot. Mijn man kwam steeds later thuis van zijn werk, naar eigen zeggen omdat hij het erg druk had. Maar toen hij op een avond ook dronken binnenviel en ik make-upvlekken vond op zijn hemd, ging ik op onderzoek uit. En al snel ontdekte ik dat hij na het werk met een aantal vrienden gewoon nog stevig op stap ging.’
12 kilo kwijt
‘Ik confronteerde hem met wat ik had ontdekt, maar hij ontkende in alle toonaarden. Onze seksuele relatie zat al een tijdje niet goed; mijn man slaagde er niet meer in om te presteren tussen de lakens. Maar ik had daar nooit een punt van gemaakt, tot ik in zijn auto een doosje erectiepillen vond. In één klap voelde ik mij een monster, een halve vrouw die niet meer voldeed voor haar eigen man. Mijn man vond het heel erg dat ik hier zo onder leed, maar een borstreconstructie konden wij niet betalen. Dus nam hij contact op met de vereniging Benetiet. Dankzij Yamina en haar team hebben we een benefiet kunnen organiseren, zodat ik uiteindelijk toch een borstreconstructie kon betalen.’
Ik hoopte met de borstreconstructie mijn man te kunnen terugwinnen, maar een nieuwe borst heeft ons huwelijk niet kunnen redden.
‘Ik hoopte de liefde van mijn man hiermee te kunnen terugwinnen. Maar het vooruitzicht op een nieuwe borst heeft ons huwelijk niet meer kunnen redden. Via een gemeenschappelijke kennis kwam ik te weten dat mijn man zich al had ingeschreven op een datingsite, als gescheiden man met twee kinderen. Terwijl wij op dat ogenblik nog gewoon getrouwd waren en er volgens hem niks aan de hand was. In één klap zag ik ons gezin uit elkaar vallen en dat kwam héél hard aan. In amper een paar weken tijd verloor ik twaalf kilo en was ik nog een schim van mezelf. Maar toch bleef ik onbewust hopen dat hij nog tot inkeer zou komen. Drie maanden later ging ik onder het mes voor mijn borstreconstructie, een ingreep waar ik voor mezelf, als vrouw, heel erg naar uitkeek. Maar de vreugde en het plezier werden overschaduwd door onze huwelijksproblemen.’
Nieuw leven
‘In het ziekenhuis is hij één keer op bezoek geweest, en dat was de laatste keer dat ik hem als mijn echtgenoot heb gezien. Toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis, was het huis een stort, hij was er niet. Gelukkig logeerden mijn kinderen bij de grootouders en kon ik op mijn beste vriendin rekenen om het huis weer aan kant te krijgen. Een paar dagen later is hij zijn spullen komen halen en ging hij er voorgoed vandoor. Een tijd lang bleef ik hoop koesteren dat hij op zijn stappen zou terugkeren.’
‘Hij heeft nooit letterlijk gezegd dat hij me verlaten heeft omdat ik na mijn borstamputatie geen echte vrouw meer was. De zorg voor mij en de kinderen was hem gewoon te zwaar geworden, zei hij. Maar ik weet wel beter. Ondertussen zijn we bijna twee jaar verder en hebben we een moeilijke scheiding achter de rug. Maar ik heb mijn leven terug kunnen oppikken en heb zelfs opnieuw het geluk gevonden in de liefde. Samen met mijn nieuwe vriend kijk ik weer met goede moed de toekomst tegemoet.’
