Op de Dag van de Rechten van het Kind worden we er elk jaar aan herinnerd dat kinderen speciale rechten hebben, zoals het recht op een gezond en veilig leven en het recht op bescherming tegen mishandeling en geweld. Het dochtertje van Wendy (32) werd maandenlang die rechten ontnomen, en wel door haar eigen vader...
‘Een makkelijk man is mijn ex nooit geweest en het stormde dan ook regelmatig in onze relatie. Toch was ik in het begin heel gelukkig. Ik was jong, smoorverliefd en ik droomde van een gezin. Hij deelde die kinderwens en toen we drie jaar samen waren, werd onze dochter Julie geboren. Mijn langgekoesterde droom ging in vervulling en ook hij was apetrots op zijn kleine meid.’
‘Maar ons meisje had het niet makkelijk. Ze gaf vaak haar eten terug en de dokters vonden niet wat er met haar aan de hand was. De relatie met mijn ex kwam al snel ernstig onder druk te staan. Zo erg zelfs dat ik het niet meer zag zitten met hem. Kort voor Julies eerste verjaardag gingen we uit elkaar. Hij had de breuk niet zien aankomen en al snel werd het een bittere vechtscheiding. De rechter sprak een regeling van co-ouderschap uit. De ene week ging Julie naar haar vader, de andere week bleef ze bij mij. Mijn ex en ik communiceerden met elkaar via zijn ouders. Het was zeker geen ideale situatie.’
‘Omdat Julie erg onder de scheiding leed, schakelde ik de hulp van een kinderpsychiater in. Zo gingen er jaren voorbij, ik pikte de draad van mijn leven weer op en probeerde er het beste van te maken. Omdat mijn ex vaak de hulp van zijn ouders inriep, was ik er gerust in dat onze dochter bij hem in goede handen was. Ik werkte hard in mijn kinderdagverblijf en werd opnieuw gelukkig met mijn huidige partner. Met onze twee kinderen en een derde kindje van ons samen vormden we een gelukkig nieuw samengesteld gezin.’
Was dit een grap?
‘Alles veranderde toen ik drie jaar geleden plots telefoon kreeg op mijn werk. Een vrouw die anoniem wilde blijven vertelde me dat de papa van mijn dochter een minderjarig meisje had misbruikt. Ze vond dat ik dat moest weten. Het slachtoffertje was het kindje van een vriendin van haar. Ze was amper zeven jaar oud. De grond zakte onder mijn voeten weg. Was dit een grap? Gebeurde dit echt? Ik belde mijn man op en vertelde hem al huilend wat die vrouw over mijn ex had verteld. Mijn man kwam onmiddellijk naar huis en samen gingen we naar de politie. Diep vanbinnen hoopte ik dat dit een misverstand of een flauwe grap was. Maar op het politiekantoor kregen we te horen dat de ouders van het meisje effectief een klacht hadden ingediend tegen mijn ex.’
Diep vanbinnen hoopte ik dat dit een misverstand of een flauwe grap was.
‘Hoe moest ik dit in hemelsnaam aan mijn dochter uitleggen? Hoe zou zij hierop reageren? Ik was ten einde raad. Vooral omdat Julie op dat moment door een moeilijke periode ging. Enkele maanden eerder had haar juf me er tijdens het oudercontact attent op gemaakt dat ze de laatste maanden heel down was, dat ze niet meer meedeed aan activiteiten in de klas, nauwelijks lachte en soms heel brutaal tegen andere kindjes was. Een gevolg van de aanhoudende vechtscheiding van haar ouders, dacht ik. Maar volgens de juf was er meer aan de hand.’
Papa moet gestraft worden
‘Wie mijn dochter iets aandoet, krijgt met mij te maken, liet mijn ex zich dikwijls ontvallen. Dat hij haar zélf kwaad zou kunnen berokkenen, had ik nooit kunnen vermoeden. Maar omdat ik mijn kind wilde beschermen, probeerde ik haar – zodra ik weet had van de klacht tegen hem – halsstarrig bij haar vader weg te houden. Op aanraden van de politie hield ik haar zelfs thuis van school, uit schrik dat hij haar daar op een dag zou komen ophalen. Op school vertelde ik niet wat er aan de hand was, maar ze hadden hun vermoedens. Tegen mijn dochter zei ik dat papa iets heel erg fouts had gedaan en dat hij daarvoor gestraft moest worden, voor ze hem terug kon zien.’
Julie begon zich vreemd te gedragen. Aan tafel, in de zetel... overal zat ze met haar handen in haar broek.
‘Een maand lang hield ik haar bij mij in de kinderopvang en maakten we zware weken door. Ik ging door een hel en ook zij had het heel moeilijk. Ze barstte regelmatig in tranen uit, kreeg woedeaanvallen en zette zich af tegen mij. Ze begon zich almaar vreemder te gedragen en was bang van alles en iedereen. Aan tafel, in de zetel, in de winkel, overal zat ze voortdurend met haar handen in haar broek. Toen de school de bevestiging kreeg van de klacht die was ingediend tegen de papa van mijn dochter, kwam er iemand van het CLB met mij praten. Ze vroeg me op de man af of ik me al eens had afgevraagd of mijn ex met ons kind misschien hetzelfde had uitgespookt als met dat andere meisje.’
‘Papa komt aan mijn muisje’
‘Ik hoorde het in Keulen donderen. Dit kon niet waar zijn, toch niet met zijn eigen kind! Volgens de vrouw van het CLB waren er voldoende signalen die wezen op incest, en ze raadde me aan dat nauw op te volgen. Hoe gruwelijk ik het ook vond wat mijn ex had uitgespookt met dat andere meisje, ik wilde niet geloven dat hij in staat was om ook zijn eigen kind aan te randen. Tot we op een doordeweekse avond thuis in de zetel zaten en Julie zich enkele woorden liet ontvallen die mij deden huiveren. In flarden vertelde ze wat er zich al een hele tijd tussen haar en haar papa afspeelde. “Als ik in bed lig, komt papa aan mijn muisje en doet mij daar pijn”, zei ze ineens. “En wanneer ik papa vraag om daarmee op te houden, wil hij dat niet.”‘
‘Als ik in bed lig, komt papa aan mijn muisje en doet mij daar pijn’, zei ze ineens.
‘Alles werd zwart voor mijn ogen en ik kreeg het ijskoud vanbinnen. Dit kon gewoon niet waar zijn, niet met mijn kind! En wat moest ik met deze informatie? Over mijn toeren zocht ik pen en papier en probeerde ik woord voor woord, zo letterlijk mogelijk neer te schrijven wat mijn dochter me had verteld, zodat ik het zo correct mogelijk kon overbrengen aan de juiste personen. Ik nam eerst contact op met haar psychiater, maar zij stuurde me meteen door naar het vertrouwenscentrum. Zij haalden er onmiddellijk de politie bij om mijn verklaring te noteren. Ook de juf van Julie, de dame van het CLB en de directie van de school werden ondervraagd.’
Mijn moederhart brak
‘Nadat ook ik een officiële klacht had ingediend tegen mijn ex, werd hij opgepakt, in voorhechtenis opgesloten en werd een omgangsverbod tegen hem uitgevaardigd voor ons kind. Ze was toen amper vijf jaar oud. Wat ging er toch allemaal in haar hoofdje om? Ik piekerde me kapot. Via het CLB kregen we thuisbegeleiding voor haar, maar bij momenten waren haar huilbuien en woedeaanvallen nauwelijks onder controle te houden.’
‘Naarmate het onderzoek vorderde, werd uiteindelijk ook Julie opgeroepen om een videoverhoor te ondergaan. Ik was bang, heel bang, omdat ik wist dat ze geen sociaal kind was. Ze praatte niet snel met vreemde mensen. Tegenover mij liet ze af en toe iets los over wat er met haar gebeurd was en het leek alsof ze daarmee de bal in mijn kamp legde. Verder was ze een gesloten boek. Ik had dus geen goed gevoel bij dat videoverhoor. De agente die haar ondervroeg probeerde haar uit te leggen wat er ging gebeuren. Maar ze kroop weg, de angst stond in haar oogjes te lezen en ze wilde niet van mijn zijde wijken. Mijn moederhart brak, maar ik kon alleen maar denken: kleine meid, je moet hier doorheen. Ze wou niet met de agente alleen zijn in de verhoorkamer, dus ik mocht mee naar binnen. Tijdens het verhoor mocht ik geen oogcontact met Julie hebben en ik moest achter haar zitten. De agente stelde vragen, maar er kwam geen antwoord.’
Van kwaad naar erger
‘Pas toen de agente de verhoorkamer had verlaten en ik Julie op het hart drukte dat het belangrijk was dat ze datgene wat ze mij had toevertrouwd ook aan de agente vertelde, ontdooide ze een beetje. Ze zei dat ze niet durfde, omdat ze bang was dat papa het dan nóg zou doen. Toen ik haar vroeg wat hij nog zou doen, wees ze tussen haar benen en antwoordde ze: “Mij daar pijn doen. Ik wil niet meer naar papa.” De agente kwam de verhoorkamer binnen en zei dat ze voldoende gehoord had. Ze probeerde Julie op een tekening te laten aanwijzen waar haar papa haar pijn had gedaan, maar mijn dochter klapte opnieuw dicht en negeerde de vraag. Het verhoor werd afgerond en we mochten naar huis.’
‘De weken gingen voorbij, het onderzoek naar mijn ex liep verder en mijn man en ik probeerden ons dagelijkse leven z’n normale gang te laten gaan. De laatste weken van het schooljaar ging Julie zelfs terug naar school. Maar ik bracht haar ’s morgens pas wanneer de lessen al bezig waren en haalde haar weer op nog voor de school uit was, om te voorkomen dat haar vader haar zou staan opwachten aan de poort.’
‘In de zomervakantie ging het met ons kind van kwaad naar erger. De woedeaanvallen volgden elkaar op en duurden minstens een uur. Ze begon opnieuw in bed te plassen en wilde niet luisteren. Ondertussen zaten we thuis volop in de verbouwingen, was ons gezin uitgebreid met een vierde kindje, probeerde ik mijn kinderdagverblijf draaiende te houden en er elke dag voor mijn klanten te staan.’
Hartverscheurende keuze
‘Voor de buitenwereld hield ik de schijn op, maar zodra het laatste kindje naar huis was, barstte ik in tranen uit en bleef ik huilen tot ik helemaal leeg was. De stress hoopte zich op en ook Julie leek volledig te ontsporen. Op een nacht troffen we haar in bed aan – ze had zichzelf en de muren vol met haar uitwerpselen gesmeerd – en zagen we geen uitweg meer. Mijn man en ik besloten toen om haar te laten opnemen in de kinderpsychiatrie. Het was een hartverscheurende keuze, maar ik kende mijn eigen kind niet meer.’
De tegenpartij insinueerde de meest hallucinante dingen tijdens het proces. Ik had de school meegesleurd in mijn verhaal, terwijl Julie misschien gewoon haar geaardheid in vraag aan het stellen was.
‘Ze werd opgenomen en kwam enkel op woensdagnamiddag en van zaterdag tot zondagavond naar huis. Die regeling was een verademing voor de rest van ons gezin. Onze drie andere kinderen waren immers bang geworden van haar. Wanneer Julie een woedeaanval kreeg, begonnen zij te huilen van schrik. Maanden verstreken, tot het proces eindelijk voor de rechtbank kwam. De tegenpartij insinueerde de meest hallucinante dingen. Zo zou ik mijn dochter opgestookt hebben om wraak te nemen op mijn ex, vanwege de vechtscheiding waarin we waren beland. Ik had de school meegesleurd in mijn verhaal, terwijl Julie misschien gewoon haar geaardheid in vraag aan het stellen was. Alsof een kind van vijf jaar zou liegen over zulke gruwelijke feiten en zulke fantasieën zou verzinnen! Ik bleef halsstarrig in mijn kind geloven en aanhoorde moedig alles wat in de rechtbank werd gezegd. Maar vanbinnen ging ik kapot.’
‘Ik zal het nooit meer doen’
‘Na zeven maanden op de kinderpsychiatrie was mijn dochter aan de beterende hand en mocht ze naar huis. Ik was blij, maar ook bang, want ze had nog een hele weg af te leggen. Mijn zaak bleef al die tijd draaien en ik slaagde erin om voor zo goed als al mijn klanten verborgen te houden wat er zich al die tijd had afgespeeld in ons gezin.’
Toen de rechter mij vroeg of ik dit had kunnen zien aankomen, wist ik even niet waar ik het had. Nee, natuurlijk had ik dit nooit verwacht!
‘En toen kwam eindelijk de dag waarop de rechtbank uitspraak zou doen. Mijn ex stond daar gelaten, hij gaf geen enkele blijk van schuldbesef. Snapte hij dan niet wat hij dat meisje en zijn kind, míjn dochter had aangedaan? Wat voor pijn en ellende hij ons gezin had berokkend? Dat hij ook zijn eigen dochter had aangerand, ontkende hij halsstarrig. Over het andere meisje zei hij: “Ik weet niet wat me bezielde en ga dit nooit meer doen.” Ik kookte vanbinnen en kon alleen maar denken: jij had dit gewoon nooit mogen doen! Niet met je eigen kind, maar ook niet met dat van een ander. Je bent ziek in je hoofd! Toen de rechter mij vroeg of ik dit had kunnen zien aankomen, wist ik even niet waar ik het had. Nee, natuurlijk had ik dit nooit verwacht! Anders was ik toch nooit met hem een relatie begonnen en had ik al zeker geen kind met hem gekregen!’
Twee jaar naar de gevangenis
‘De rechter bevond hem uiteindelijk schuldig en legde hem een celstraf van zes jaar op, waarvan twee jaar met uitstel. Wat Julie mentaal en fysiek had moeten doorstaan was hiermee niet geheeld, maar ze had nu wel officieel erkenning gekregen voor wat haar papa haar had aangedaan. Huilend van opluchting verliet ik de zaal. Maar mijn advocaat zette me meteen met beide benen op de grond. Mijn ex kon nog in beroep gaan en dan zou alles van voren af aan beginnen.’
Ik sliep nauwelijks, had voortdurend nachtmerries en kreeg de hele affaire geen seconde uit mijn hoofd.
‘Weken gingen voorbij. En toen werd er inderdaad beroep aangetekend. De grond zakte weg onder mijn voeten. Begon alles echt opnieuw? Terug naar de rechtbank, opnieuw al die argumenten van onze advocaat en de leugens van zijn advocaat moeten aanhoren. Ik kon het niet meer aan en zag geen andere oplossing dan ook voor mezelf professionele hulp te zoeken. Ik sliep nauwelijks, had voortdurend nachtmerries en kreeg de hele affaire geen seconde uit mijn hoofd. Maar dankzij mijn psychologe en de onvoorwaardelijke steun van mijn man, vond ik de kracht om toch te blijven vechten. De rechter in hoger beroep bevestigde zijn schuld. Maar omdat hij een blanco strafregister had, werd zijn straf verminderd naar vier jaar gevangenisstraf, waarvan twee jaar effectief.’
Een kind met een rugzak
‘Ik was zo boos en teleurgesteld. Hoe konden ze hem nu een strafvermindering toekennen! Maar mijn advocaat bracht me uiteindelijk tot inzicht. Zijn straf mag dan wel verminderd zijn, hij werd nog steeds schuldig bevonden aan kindermisbruik, een stempel waar hij de rest van zijn leven mee verder moet. Tot begin 2019 zit hij in de gevangenis. Daarna blijft hij nog tien jaar ter beschikking van de strafrechtbank.’
‘In het begin vroeg Julie soms of ik wist waar haar papa was. Maar dat leek ze vooral te doen om de bevestiging te krijgen dat ze gerust kon zijn. Verder komt hij nauwelijks ter sprake. Als je bedenkt wat ze allemaal heeft meegemaakt, doet ze het vandaag redelijk goed. Haar woedeaanvallen zijn fel verminderd en ze vindt opnieuw haar draai in ons gezin. We kunnen haar psychologische begeleiding zelfs langzaamaan afbouwen. Al heeft ze nog moeilijke momenten. Ze is een kind met een rugzak en dat zal altijd zo blijven. Ons hele gezin heeft zwaar geleden onder wat er de voorbije jaren gebeurd is. Maar de ellende die we hebben doorstaan, heeft ons ook dichter bij elkaar gebracht. Mijn man en ik zijn elkaar altijd blijven steunen.’
Nog een lange weg te gaan
‘Het besef dat ik nooit gemerkt heb – of heb willen merken – wat er met mijn kind gebeurde, doet intens veel pijn en laat me niet meer los. Maar ik probeer het verleden te aanvaarden. Of ik daarmee nu ook dit hoofdstuk kan afsluiten? Nee, dat lukt me niet. Wat mijn ex ons kind heeft aangedaan, dat kán ik niet zomaar loslaten. Ik ben nog elke dag bang voor het moment waarop hij weer vrij zal zijn en zijn dochter zal proberen op te zoeken. Het liefst zou ik hem zo snel mogelijk voorgoed uit mijn leven en gedachten verbannen. Maar dat is heel lastig. Mijn meisje lijkt sprekend op haar vader. Telkens als ik naar haar kijk, zie ik een stuk van hem en word ik herinnerd aan wat hij ons allemaal heeft aangedaan. En daar heb ik het heel moeilijk mee.’
Telkens als ik naar haar kijk, zie ik een stuk van hem en word ik herinnerd aan wat hij ons allemaal heeft aangedaan.
‘Mijn dochter heeft nog een hele weg af te leggen en zelf heb ik het ook nog geen plaats kunnen geven. Maar we gaan de goede kant op. Na drie jaar van pijn, vechten en verdriet, is er eindelijk weer wat meer rust gekomen in ons leven. Samen met ons gezin hebben mijn man en ik een nieuwe start genomen en doen we er nu alles aan om opnieuw het geluk te vinden.’
Meer straffe verhalen:
