‘Of overgeven.’
Nele: ‘3902937 afleidingsmanoeuvres later en slechts vijf minuten van de eindbestemming verwijderd, zullen de kinderen in slaap vallen’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Same shit, different location. Dat is voor niet alle maar veel ouders met kleine kinderen de realiteit van een vakantie. Onbegrijpelijk toch, dat iets waar we collectief zo hard naar uitkijken, zo onaangenaam kan zijn. En wel hierom.
Na de hel die ‘valiezen inpakken’ heet, moet je op je bestemming geraken. Dat houdt in dat je een tijdje met je kinderen gevangen zal zitten in een kleine ruimte. Een tijdje dat niet langer lijkt te duren dan een eeuwigheid, ongeacht of je nu met de wagen, het vliegtuig, een bus of een teletijdmachine reist. De eerste vijf minuten zal iedereen enthousiast zijn om vanaf minuut zes onhandelbaar te worden door verveling en andere ongemakken. 3902937 afleidingsmanoeuvres later en slechts vijf minuten van de eindbestemming verwijderd, zullen de kinderen in slaap vallen. Of overgeven.
Zodra je bent aangekomen op de gewenste bestemming, zal het enthousiasme opnieuw zegevieren. De kinderen zullen onmiddellijk naar het zwembad, de zee, het strand, de speeltuin, de andere speeltuin en nog een andere speeltuin willen gaan, terwijl het eigenlijk al ver na bedtijd is. Maar je laat het toe, want het is vakantie en de dag nadien slapen ze dan misschien wel wat langer. Al is dat niet zo. De dag nadien zijn die rakkers zo mogelijk nog vroeger wakker dan anders en zullen ze onmiddellijk naar het zwembad, de zee, het strand, de speeltuin, de andere speeltuin en nog een andere speeltuin willen gaan, terwijl het eigenlijk nog nacht is. Maar je doet het, want het is vakantie, om vervolgens een dag lang te smeken dat je kinderen geen zand eten, zichzelf niet verdrinken in zee, zwembad of plas op straat en andere kinderen alsook zichzelf geen pijn doen in een van die speeltuinen. Dat allemaal terwijl je constant met petjes en zonnecrème factor 50 achter hen aan holt.
Uiteindelijk zal je in tegenstelling tot thuis nog meer alert moeten zijn, je zal geen woord kunnen wisselen met je partner, dat geschreeuw omdat er iemand zand aan het eten is daargelaten. Je eten zal ook op vakantie koud worden, net zoals je koffie, en die kinderen geven je in het beste geval slechts tien minuten rust per dag: die tien minuten spelen zich af tussen hun eigen slaaptijd en die van jou, geïnduceerd door totale uitputting.
Met al dat onheil in het achterhoofd ben ik zelf alsnog op vakantie vertrokken met mijn lief en onze kinderen. Dat zijn er twee van ons en nog twee van hem. Dat zijn veel mensen. Dat is veel shit. Dezelfde shit, op een andere locatie. Alles wat ik hierboven heb beschreven. En toch hebben we genoten. Zo kan het dus ook, verrassend genoeg. Onbegrijpelijk dat iets waar we collectief zo hard naar uitkeken, zo aangenaam kan zijn.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
