‘Ik mocht enkel opstaan om naar toilet te gaan of om mij te wassen, maar dat mocht maximum tien minuutjes duren.’
Thelma (30): ‘117 dagen was ik aan m’n bed gekluisterd omdat mijn baarmoederhals verkort was’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Thelma (30) moest verplicht in bed blijven tijdens haar zwangerschap. Tom (36) en zij zijn nu de trotse ouders van Rover.
‘Ik ben supersportief’, vertelt Thelma. ‘Voor ik zwanger was, was ik gemiddeld zeker zo’n acht uur per week aan het lopen, zwemmen en fietsen. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, vond ik het dan ook belangrijk om te blijven sporten. Ik liet mij vanaf het begin begeleiden door een kinesiste die gespecialiseerd was in sportende zwangere vrouwen. Ik ging wekelijks naar de zwangerschapssportles, probeerde één tot twee keer te zwemmen en ook liefst een tweetal keer te lopen per week. Natuurlijk deed ik dit alles met een mindere intensiteit, maar ik bleef bewegen.’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels.
Verkorte baarmoederhals
‘Zowel mijn huisarts, gynaecoloog en kinesiste juichten dit ook toe en zeiden dat sporten supergoed was voor mij, de baby en het herstel na de zwangerschap. Tijdens de twintigwekenecho kreeg ik echter minder goed nieuws: ik moest plots stoppen met sporten! Mijn baarmoederhals was namelijk enorm verkort en mat slechts 25 mm, terwijl een cervix op dat moment gemiddeld 35 à 40 mm moest zijn. Onder de 25 mm is de risicozone. Dat betekende als ik maar één keer een duw in mijn buik zou krijgen dat ik al in arbeid zou kunnen gaan, maar ons kindje was pas 20 weken oud, dus dat was véél te vroeg!’
Ik moest me heel rustig houden, want ons kindje was nog niet levensvatbaar en mocht dus nog niet geboren worden.
‘Ik moest me dus heel rustig houden, want ons kindje was nog niet levensvatbaar en mocht dus nog niet geboren worden. De weken die daarop volgden, duurden eindeloos want ik kan niet goed stilzitten. Helaas volgde op de controle twee weken later nog meer slecht nieuws, want mijn baarmoederhals was nog 4 mm korter. Ik kreeg dus platte rust voorgeschreven, en was de rest van mijn zwangerschap aan mijn bed en zetel gekluisterd. De hel voor iemand zo sportief als ik!’
Platte rust
‘Toen ik 24 weken ver was, werd ik opgenomen in het ziekenhuis’, vertelt Thelma. ‘Mijn baarmoederhals mat slechts 18 mm, de baby lag in stuit en ik had weeën. Ik kreeg weeënremmers en onze ongeboren baby kreeg longrijping. Hij was officieel levensvatbaar, maar volgens de dokter bleef het heel riskant. Gelukkig was ik na een dagje terug stabiel en mocht ik naar huis. Wat volgde was weken van af- en optellen: aftellen tot het einde van de bedrust en optellen van de groei van onze baby. Hoe langer ik in bed kon blijven liggen, hoe beter dit was voor ons kindje.’
Wat volgde was weken van af- en optellen: aftellen tot het einde van de bedrust en optellen van de groei van onze baby. Hoe langer ik in bed kon blijven liggen, hoe beter dit was voor ons kindje.
‘Ik kan je verzekeren dat dit niet zo aangenaam was’, zegt Thelma. ‘Ik mocht enkel opstaan om naar toilet te gaan of om mij te wassen, maar dat mocht maximum tien minuutjes duren. De rest van de tijd lag ik plat in bed. Zelfs eten gebeurde al rechtopzittend in bed. Ik probeerde er samen met Tom het beste van te maken. Ik luisterde podcasts, las veel boeken en leerde zelfs Spaans. Ik kreeg gelukkig ook veel bezoek van vrienden en familie. Dit hield ik maar liefst 117 dagen vol! Af en toe met een traantje, maar meestal goed gezind.’
Weeënstorm
‘Toen ik 37 weken ver was, mocht ik eindelijk terug uit bed’, aldus Thelma. ‘Maar na twee dagen verloor ik enorm veel bloed. Met ons kindje was alles gelukkig in orde, maar omdat de gynaecoloog het niet vertrouwde, werd beslist om de bevalling in te leiden. De eerste weeën kon ik goed opvangen, maar toen belandde ik in een weeënstorm! Dat was ondraaglijk! Ik wilde een epidurale, maar het was te laat, want ik had al negen centimeter ontsluiting. De twee uren die daarop volgden, waren zo pijnlijk! Het leek wel twee jaar te duren!’
Ik vond Rover zijn geboorte dan ook niet het mooiste in mijn leven. Ik had pijn en ik was kapot.
‘Uiteindelijk kwam Rover met een zuignap en knip ter wereld’, vertelt Thelma. ‘Ik was volledig uitgeput! Ik vond Rover zijn geboorte dan ook niet het mooiste in mijn leven. Ik had pijn en ik was kapot. Wat erna volgde, de periode dat ik ons zoontje beter leerde kennen, vind ik de allermooiste periode uit mijn leven. We groeien samen, elke dag, steeds dichter naar elkaar toe.’
Prikkelbaar
‘Ik ben ontzettend graag mama’, besluit Thelma. ‘Tom en ik zijn echt een goed team. De eerste weken was ik prikkelbaar, omdat ik echt moest revalideren. Ik had 17 weken niet bewogen en een bevalling achter de rug. Ik had overal pijn! Gelukkig was Tom mijn rots in de branding. Hij beurde me altijd op en hielp me waar hij kon. We weten niet of we nog een kindje willen. Die verkorte baarmoederhals zal er bij de volgende zwangerschap ook zijn en ik weet niet of ik die platte rust opnieuw zie zitten, plus het blijft een risico. Voorlopig genieten we dus volop met ons drietjes.’
De eerste dag platte rust. Ik had geen idee wat er mij nog allemaal te wachten stond.
Ik werd opgenomen in het ziekenhuis toen ik 24 weken zwanger was. Rover kreeg longrijping, ik weeënremmers.
Toen ik 32 weken zwanger was, deed ik een shoot met Amandine Grulois. Ik mocht in samenspraak met de dokter heel even rechtstaan voor de shoot. Tussen de foto’s door ging ik telkens weer liggen. Ik ben Amandine superdankbaar. Ik voelde mij op dat moment niet goed en zat niet goed in m’n vel, ik lag al 12 weken in bed en had er nog heel wat in het verschiet. Maar deze shoot gaf me echt een boost.
Een mooi aandenken aan Rovers huisje.
De houding die ik maar liefst 117 dagen volhield.
Deze foto’s gaven mijn zelfvertrouwen opnieuw een duwtje in de rug.
Ik nam honderden foto’s van mijn benen tijdens deze periode. Ook mijn horloge bleef mij aanmoedigen om sportief te blijven, tevergeefs.
Natuurlijk in een sportief thema.
Rover in het grote bed waar mama al die weken doorbracht.
Wat zijn we gek op ons zoontje.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
