‘Als de keizersnede een paar uur later was geweest, dan had Tuur het waarschijnlijk niet overleefd.’
Febe (29): ‘Onze pasgeboren baby werd vijftien minuten gereanimeerd’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Febe (29) had een angstige zwangerschap gevolgd door een spoedkeizersnede. Cedric (29) en zij zijn nu de trotse ouders van Tuur.
‘Cedric en ik waren al even aan het proberen om een kindje te krijgen, maar zonder resultaat’, vertelt Febe. ‘Hij liet bij de huisarts een onderzoek uitvoeren, maar die concludeerde dat er niks aan de hand was. Daarna ging ik naar de gynaecoloog om te kijken of het “probleem” bij mij lag. Maar toen zij de resultaten van mijn man zag, kon ze direct zien dat de oorzaak bij hem lag en dat we niet natuurlijk konden zwanger raken.’
Inseminatie
‘De grond zakte weg onder mijn voeten’, aldus Febe. ‘Ik mocht die dag zelf nog verschillende onderzoeken laten uitvoeren om te zien welk fertiliteitstraject we best zouden opstarten. Ik vond dat een heel zware dag, want ik kreeg de ene na de andere vreemde term op mij afgevuurd terwijl ik daar moederziel alleen zat. Gelukkig bleek een aantal dagen later dat ivf niet nodig was, maar dat ze eerst inseminatie zouden proberen. Twee weken na onze eerste poging was ik al zwanger! Ik kon het niet geloven! Van slecht nieuws naar zwanger zijn op nog geen maand tijd!’
Twee weken na onze eerste inseminatiepoging was ik al zwanger! Ik kon het niet geloven! Van slecht nieuws naar zwanger zijn op nog geen maand tijd!
‘We waren enorm blij, maar bij mij kwam er al snel een enorme schrik dat er iets zou gebeuren met mijn baby’, zegt Febe. ‘Ik durfde bijna niets meer te eten uit schrik ons kindje verliezen. Ik kreeg ook nog eens de diagnose van zwangerschapsdiabetes waardoor ik uiteindelijk tijdens mijn zwangerschap maar liefst dertien kilo vermagerde! Ik had altijd een droombeeld van hoe het was om zwanger te zijn, maar voor mij staat die periode toch grotendeels in teken van angst en bezorgdheid.’
Spoedkeizersnede
‘Toen ik 36 weken ver was, hadden we een echo’, aldus Febe. ‘De gynaecoloog bleef muisstil toen ie naar het scherm keek. We raakten natuurlijk in paniek! Onze baby bleek veel te klein te zijn. Hij was de afgelopen weken bijna niets meer bijgekomen. Ik ging waarschijnlijk vroeger moeten bevallen. Toen ik voor een extra onderzoek aan de monitor hing, bleek dat de situatie nog ernstiger was. De hartslag van onze baby daalde en ik zou die dag nog bevallen!’
We besloten dat we ons kindje niet wilden zien geboren worden. Mijn buik dat helemaal open ligt, zowel Cedric als ik kregen er koude rillingen van.
‘Vanaf dat moment ging het heel snel’, zegt Febe. ‘Ik kreeg volop weeën en de vroedvrouwen stormden mijn kamer binnen met het nieuws dat ik een spoedkeizersnede zou krijgen. Ik had nog net tijd om mijn lenzen in te steken zodat ik toch zeker mijn kindje goed zou zien eenmaal het ter wereld kwam. Ik probeerde positief te blijven, maar eenmaal in die operatiekamer raakte ik toch in paniek! Ik was hier niet op voorbereid!’
Reanimatie
‘De keizersnede zelf duurde maar een halfuur, maar het voelde wel als vijf uur’, zucht Febe. ‘Ik voelde nog bepaalde dingen, maar we besloten dat we ons kindje niet wilden zien geboren worden. Mijn buik dat helemaal open ligt, zowel Cedric als ik kregen er koude rillingen van. Tuur kwam ter wereld, maar ik hoorde hem niet huilen. Ik kreeg een paniekaanval, want dat was geen goed teken! Uiteindelijk werd onze baby vijftien minuten gereanimeerd. Gelukkig kwam hij erdoor en werd hij naar de neonatologie gebracht.’
Ik mocht hem niet vastpakken, want hij lag in de couveuse. Ik mocht enkel een vingertje aanraken. Ik had me dit moment natuurlijk helemaal anders ingebeeld.
‘Ik mocht hem pas enkele uren later voor het eerst zien’, vertelt Febe. ‘Ik mocht hem niet vastpakken, want hij lag in de couveuse. Ik mocht enkel een vingertje aanraken. Ik had me dit moment natuurlijk helemaal anders ingebeeld, maar ik was blij dat Tuur gezond was! De kinderarts vertelde ons een dag later dat het heel nipt was. Als de keizersnede een paar uur later was geweest, dan had Tuur het waarschijnlijk niet overleefd.’
Infuus
‘Elke keer gingen we met een bang hartje naar hem kijken’, zegt Febe. ‘Omdat ze geen infuus in zijn handjes of voetjes geprikt kregen omdat zijn adertjes niet sterk genoeg waren, schoren ze een stukje haar weg en staken ze het daar. Tuur lag uiteindelijk zeven dagen in de couveuse op neonatologie.’
Omdat ze geen infuus in zijn handjes of voetjes geprikt kregen omdat zijn adertjes niet sterk genoeg waren, schoren ze een stukje haar weg en staken ze het daar.
‘Ik was vroeger heel onzeker, maar door mama te worden sta ik veel steviger in m’n schoenen’, vertelt Febe. ‘Het moederschap is soms eenzaam. Iedereen neemt zijn leven terug op na die eerste bezoekjes en als mama blijf je alleen achter thuis. Dat is even wennen. Ik ben vooral heel dankbaar dat we zo snel zwanger raakten ondanks de problemen én dat de gynaecoloog snel besliste om een spoedkeizersnede te doen. We wilden altijd twee kindjes, maar we hebben een beetje schrik gekregen na die eerste zwangerschap en bevalling. Tijd zal raad brengen.’
Deze foto werd genomen toen we een weekend in Amsterdam waren.
Cedric en ik waren een weekendje weg en bij thuiskomst werd ik verrast met een babyshower door onze vrienden en familie.
De laatste foto van m’n babybuik. Ik was exact 36 weken zwanger.
Ik lag na de spoedkeizersnede nog op de ontwaakzaal wanneer Cedric samen met de kinderarts, assistente en verpleegster naar neonatologie ging. Ik vind het nog steeds spijtig dat ik niet bij hun eerste ontmoeting was. Dit is dus een foto die ik enorm koester.
De eerste foto van ons drie samen. Daarna viel ik als een
blok in slaap. Eindelijk waren we terug samen.
Tuur is een echt lachebekje. Het geluid van zijn lachje, ik smelt!
Het ziekenhuis raadde het af om met Tuur naar buiten te gaan omdat hij nog geen 3 kg woog. Maar we voelden ons opgesloten in ons eigen huis. Van zodra hij de kaap van 3 kg bereikte, gingen we zo vaak als mogelijk weg.
We planden een fotoshoot in het Neigembos. Een plekje waar we echt samen tot rust komen.
Tuur is bijna 5 maanden oud, de tijd vliegt echt voorbij!
Fotograaf: Lisa Bilterijst
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
