'Ik voelde me vaak gefaald als mama, want ik kon mijn kindje niet de geborgenheid, veiligheid en troost bieden waar ze nood aan had.’
Jolien (28): ‘Onze dochter krijste tot 8 uur per dag’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Jolien (28) ging van een roze naar een broze wolk. Kenneth (30) en zij zijn nu de trotse ouders van Louise.
‘Kenneth en ik stonden in onze vriendengroep en familie bekend als het koppel dat nooit kinderen zou hebben’, vertelt Jolien. ‘We hebben allebei niet zo’n groot opvangnet, Kenneth had tot voor kort een hele drukke job waardoor hij weinig thuis was en hij was totaal geen grote fan van kindjes. Ik had wel een kinderwens, maar ik wist dat het gezien onze situatie beter was dat we er niet aan begonnen.’
Oververmoeid
‘Toen een van mijn beste vriendinnen haar eerste kindje kreeg, stal die kleine spruit onze harten’, gaat Jolien verder. ‘Hoe meer tijd we met Finn doorbrachten, hoe meer het toch bij ons ook begon te kriebelen om aan kindjes te beginnen. Plots voelde ik mijn biologische klok tikken. Ik was een beetje bang om dat aan Kenneth te vertellen, maar ik raapte mijn moed bijeen en tot mijn grote verbazing reageerde hij positief! We lieten er geen gras over groeien en maakten er direct werk van. Twee maand later waren we zwanger van ons eerste kindje!’
Kenneth en ik stonden in onze vriendengroep en familie bekend als het koppel dat nooit kinderen zou hebben.
‘Ik had niet veel last van de typische zwangerschapskwaaltjes, ik was enkel enorm vermoeid’, aldus Jolien. ‘Ik ben normaal een heel bezige bij, maar tijdens m’n zwangerschap had ik echt nul energie. Ik combineerde
fulltime werken, een huishouden, zwanger zijn ook nog eens met een masterstudie. Dus mijn vrije tijd spendeerde ik het liefst in mijn bed (lacht). Als ik er nu op terugkijk, weet ik niet hoe ik dit in godsnaam allemaal combineerde.’
Zwangerschapsdiabetes
‘Toen ik 28 weken ver was, stelde de gynaecoloog zwangerschapsdiabetes vast’, vertelt Jolien. ‘Dat was voor mij een grote klap, want ik had het gevoel dat ik m’n kindje in gevaar bracht en voelde me gefaald als mama nog voor die kleine spruit er was. Ik moest vier keer per dag mijn suikergehalte prikken en een keer per dag insuline spuiten. Ik kreeg eelt op m’n vingers en blauwe plekken op mijn billen van al die prikjes.’
Ik vond het nochtans heerlijk om zwanger te zijn, want voor het eerst in jaren had ik een positief zelfbeeld.
‘Op 35 weken moest ik op zwangerschapsrust gaan, maar ik voelde me fysiek nog heel goed waardoor ik me thuis al snel ging vervelen’, lacht Jolien. ‘De dagen gingen tergend traag voorbij en ik had het gehad met zwanger zijn. Ik vond het nochtans heerlijk om zwanger te zijn, want voor het eerst in jaren had ik een positief zelfbeeld. Maar ik was zo ongeduldig om ons kindje te ontmoeten! Ik zocht dan maar kleine gelukjes zoals deelnemen aan zwangerschapsyoga en aquagym.’
Pamper
‘De dag voor mijn bevalling ging ik nog naar de aquagym’, zegt Jolien. ‘Ik was toen 38 weken ver en eigenlijk mag je dan niet meer gaan, maar ik besloot dat te negeren. Die nacht kreeg ik weeën. Ik wist eerst niet zeker of het wel weeën waren, maar toen ik uit bed stapte, brak mijn water. Ik bleef rustig, maar mijn vriend was helemaal in paniek. Ik hoorde hem zelfs wenen in de badkamer, iets wat ik hem in de veertien jaar dat we samen waren, zelden had zien doen. Hij keek enorm uit naar de komst van ons kindje, maar was ook bang dat iets zou mislopen.’
Het ergste aan de hele bevalling vond ik de pamper die ik moest dragen, want bij elke wee kwam wat vocht mee omdat mijn vliezen uiteraard gebroken waren. Het leek steeds alsof ik in mijn broek plaste.
‘Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen bleek dat ik al zes centimeter ontsluiting had’, aldus Jolien. ‘Helaas ging het daarna een pak trager. De vijf uur die daarop volgden, kwam er slechts één centimeter bij. Gelukkig was ik goed voorbereid en had ik spelletjes mee en films en series gedownload. Het ergste aan de hele bevalling vond ik de pamper die ik moest dragen, want bij elke wee kwam wat vocht mee omdat mijn vliezen uiteraard gebroken waren. Het leek steeds alsof ik in mijn broek plaste.’
Persdrang
‘Uiteindelijk kreeg ik weeënopwekkers en toen ging alles in stroomversnelling’, vertelt Jolien. ‘Plots kreeg ik persdrang. Dat voelt aan alsof je je kindje gaat baren via je anus (lacht). Je kan dat gevoel niet ophouden of tegenhouden, enkel ondergaan. De vroedvrouwen en de gynaecoloog kwamen snel ter plaatse en ik mocht beginnen persen. Na een kwartiertje kwam het hoofdje ter wereld. Ik had Kenneth gevraagd om achter mij te blijven staan, maar hij heeft toch gekeken toen het hoofdje eruit kwam. Ik daarentegen wou mijn intieme delen liever niet op die manier zien. Ik mocht ons kindje er wel zelf uithalen, een magisch moment! Ook Kenneth was enorm geëmotioneerd.’
Ik had Kenneth gevraagd om achter mij te blijven staan, maar hij heeft toch gekeken toen het hoofdje eruit kwam. Ik daarentegen wou mijn intieme delen liever niet op die manier zien.
‘We kozen de naam Louise’, zegt Jolien. ‘We hadden al snel een jongensnaam, maar toen bleek dat we een meisje verwachtten moesten we op zoek naar een andere naam. Een naam vinden is niet evident als leerkracht, want veel namen zijn “gekleurd” door ervaringen met je leerlingen. De eerste twee weken na de geboorte zat ik op een roze wolk, want Louise was een heel rustige baby die doorsliep en goed at.’
Broze wolk
‘Helaas werd die roze wolk een broze wolk, want op enkele dagen tijd veranderde onze dochter in een baby die voortdurend huilde’, zegt Jolien. ‘Louise krijste tot 8 uur per dag. Wat volgde was een intensief ziekenhuistraject, met het ene doktersbezoek na de andere. Ik zag mijn kindje afzien en kon niks doen, ik werd er moedeloos van! We kenden onze dochter op twee manieren: slapend en blij, of wakker en boos. Ik voelde me vaak gefaald als mama, want ik kon mijn kindje niet de geborgenheid, veiligheid en troost bieden waar ze nood aan had. Gelukkig is het sindsdien al een pak beter!’
Ik heb geen contact meer met mijn mama, dus ik had een goed beeld van wat voor mama ik wilde zijn.
‘Ik heb geen contact meer met mijn mama, dus ik had een goed beeld van wat voor mama ik wilde zijn’, zegt Jolien. ‘Moederen voelt zo natuurlijk aan. Toen we nog geen kindjes hadden, snapte ik niet dat vrouwen hun identiteit verliezen na het krijgen van een kindje. Nu ik zelf moeder ben, begrijp ik als geen ander dat je compleet verandert en andere waarden en normen krijgt.
We waren heel enthousiast en een beetje onwennig bij het maken van deze foto.
It’s a girl! Ik was er nochtans in het begin echt van overtuigd dat we een jongetje zouden krijgen!
Een van m’n beste vriendinnen Jelke was op hetzelfde moment zwanger. Onze kindjes werden met 10 dagen verschil geboren.
Ik combineerde fulltime werken, zwanger zijn, zwangerschapsdiabetes hebben en oververmoeid zijn met een masteropleiding in verkort traject. Op 30 weken zwangerschap stond de verdediging van m’n thesis gepland en behaalde ik mijn diploma.
Ik werd tijdens mijn zwangerschap verliefd op mijn lichaam. Ik was trots op alles wat het
doorstond: de zwangerschapsdiabetes en kwaaltjes. Ik was dankbaar voor dit machtig
natuurfenomeen en had voor het eerst in jaren een positief zelfbeeld.
Fotograaf: Valerie Dooms – MomentsByValerie
Tien dagen na haar geboorte planden we een newbornshoot om de eerste
momenten met Louise op beeld te leggen.
Fotograaf: Valerie Dooms – MomentsByValerie
Ik hoor dagelijks dat Louise enorm op Kenneth lijkt. Ik geniet daarvan en vind het een compliment. Wij matchen dan maar met onze outfits.
Onze eerste vakantie met ons drietjes. Louise had een heerlijke week en we kenden eindelijk wat gezinsgeluk en zagen die roze wolk opnieuw.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
