Het geslacht ontdekten Axelle en haar vriend zelf pas na de bevalling.
Axelle (26): ‘Ik vind het moederschap moeilijker dan mijn diploma halen’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Axelle en Sylvain verwelkomden in maart van vorig jaar hun dochter Estelle.
Axelle (26) en Sylvain (30) besloten een drietal jaar geleden voor kindjes te gaan. Maar na een half jaar ging Axelle op consultatie bij haar gynaecoloog met het gevoel dat er iets niet helemaal goed zat. Uiteindelijk bleken haar cyclussen erg lang en haar eicellen niet voldoende groot om bevrucht te worden. Om toch zeker één eicel goed genoeg te laten groeien, startte Axelle met een hormoonbehandeling.
Fotoshoot op het strand
‘In juli 2019 deed ik een zwangerschapstest’, vertelt Axelle. ‘Met heel veel verbeelding leek de test positief, maar toch had ik er geen goed oog op. Aangezien Sylvain op dat moment aan de kust een flexi-job deed, kon ik hem niet om raad vragen. Dus besloot ik een van mijn beste vriendinnen een foto van de zwangerschapstest te sturen en haar om raad te vragen. Met een klein hartje contacteerde ik Grace, die zelf ook al langer probeerde om zwanger te worden via IVF.’
Het geslacht ontdekten we zelf pas na de bevalling, die ingeleid werd op 41 weken en één dag.
‘Grace was ervan overtuigd dat ik zwanger was en raadde aan om diezelfde ochtend nog een nieuwe test te doen. Die was overduidelijk positief. Samen met Grace bedacht ik een leuk plan om het nieuws aan Sylvain te vertellen. Grace had een fotocursus gevolgd en zou alles op beeld vastleggen. We maakten Sylvain wijs dat de Stad Oostduinkerke aan Grace had gevraagd om een verliefd koppel aan het strand te fotograferen en we kregen zogezegd de opdracht om voor elkaar een boodschap op een schilderdoek te schrijven. Sylvain zijn verbazing was groot toen ik me omdraaide en hij de boodschap “You’re going to be a daddy” te lezen kreeg.’
Weeënstorm
‘Mijn zwangerschap verliep vlot. Ik bleef tot de laatste week werken en wilde ook zonder epidurale verdoving bevallen. Het geslacht ontdekten we zelf pas na de bevalling, die ingeleid werd op 41 weken en één dag. Op 12 maart mochten we Estelle verwelkomen, de dag dat België besliste om in lockdown te gaan.’
‘Bezoek was dus niet langer welkom. Iets wat de vroedvrouwen me terloops in een weeënstorm meedeelden. Op dat moment kon ik absoluut niet denken aan bezoek en pufte ik rustig verder. Toen Estelle ter wereld kwam moest ik even bekomen, maar ik wilde wel meteen het geslacht weten. Toen ik haar in mijn armen kon sluiten, was het mooiste moment van ons leven. Hier keken we al negen maanden lang naar uit!’
Raambezoekjes
‘De eerste drie maanden kregen we weinig bezoek. Raambezoek werd het nieuwe kraambezoek, maar we organiseerden het liever op deze manier dan het risico te lopen om elkaar te besmetten. We deden onze dagelijkse wandelingen op uren wanneer er weinig volk buitenkwam, Sylvain deed boodschappen zodat ik absoluut geen onnodige verplaatsingen moest maken en buiten ons had enkel de kinderarts, de vroedvrouw aan huis en de osteopaat Estelle al vastgenomen.’
Toen ik haar in mijn armen kon sluiten, was het mooiste moment van ons leven.
‘De hele situatie had voor ons zowel een positieve als negatieve bijklank. We konden als gezin enorm veel tijd samen doorbrengen aangezien Sylvain van thuis werkte en ik tot september in bevallingsverlof was. We leerden Estelle elke dag beter kennen en hebben haar elke dag zien groeien en ontdekken. Maar langs de andere kant vrees ik ook dat het een impact zal hebben op haar persoonlijkheid en ze veel timider en aanhankelijker zal worden. Hoe dan ook: ze blijft ons kleine wondertje.’
Knuffelmomentje
‘Maar eerlijk? Ik vind het mama zijn moeilijker dan het behalen van mijn diploma. Dat laatste kostte me drie jaar en ik wist elk jaar waar ik stond en hoe ik het deed. Estelle zal me (hopelijk) over enkele jaren met veel trots kunnen zeggen dat ik het ongelofelijk goed heb gedaan en ze een voorbeeld in mij ziet.’
‘Mijn eigen mama besliste om naar Spanje te verhuizen toen ik 2,5 jaar was. Ik heb haar sindsdien amper gehoord en nooit meer gezien. Mede door de afwezigheid van een moederfiguur en mijn zorgzame persoonlijkheid ben ik misschien wat overbeschermend naar Estelle toe. Ik ben haar trouwste volger. Overal waar Estelle gaat, ben ik ook.’
Mede door de afwezigheid van een moederfiguur en mijn zorgzame persoonlijkheid ben ik misschien wat overbeschermend naar Estelle toe.
‘Ik geef momenteel nog steeds één keer per dag borstvoeding. Familie en vrienden trekken hun wenkbrauwen weleens op en hebben vaak een afkeurende mening. Tijdens mijn zwangerschap kwam ik zeventien kilo bij, om er daarna weer zevenentwintig te verliezen. Ze willen me beschermen omdat ik al zoveel vermagerd ben, maar hun mening laat me eigenlijk koud. Estelle beslist hoe lang ze nog wil drinken. Het is ons intiem knuffelmomentje.’
‘Hoewel we een onafscheidelijk duo zijn, heb ik ook me-time nodig. Sinds kort ga ik naar een psycholoog om mezelf terug te vinden. Dat loopt heel goed! Sinds een paar weken durf ik alleen met Estelle naar de supermarkt. Daarvoor zou ik bang geweest zijn om afkeurende blikken te krijgen van andere mensen als ik mijn kind ‘niet in de hand zou hebben’. Sylvain en ik zijn ervan overtuigd om Estelle volgens het principe van mild ouderschap op te voeden, maar of dat ook zal lukken, zullen we pas over enkele jaren ontdekken.’
‘Stad Oostduinkerke had zogezegd een verliefd koppel nodig voor een nieuwe reclamecampagne. Wist Sylvain veel dat hij op dat moment in de val gelokt werd en hij niet veel later de boodschap “You’re going to be a daddy” te zien kreeg.’
‘We wilden nog een laatste reisje met z’n tweetjes maken. Uiteindelijk gingen we een maand lang op reis naar Rome, Napels en Griekenland. Mijn wens aan de Trevifontein? Een gezonde baby!’
‘Op deze foto ben ik 22 weken zwanger. Het was avond en ik stak mijn buik met veel plezier vooruit. Eindelijk was er een buikje zichtbaar! Ik was zo trots op dat minimensje dat in mijn lichaam groeide.’
‘Een maand voor mijn uitgerekende datum hadden mijn beste vriendinnen een babyshower georganiseerd. Nietsvermoedend ging ik ontbijten toen ik plots al mijn vriendinnen aan een versierde tafel zag zitten. Uiteraard hoorden daar de nodige “testjes” bij en deden ze een gokje naar de naam, geboortedatum, het gewicht, op wie hij of zij zou lijken en wat de naam zou worden. Geen enkele vriendin had het bij het juiste eind, maar het was een ongelofelijk mooie dag!’
‘Ondertussen had ook Grace een positieve zwangerschapstest gehad en dus konden we niet anders dan samen een foto nemen. Op deze foto is Grace 24 weken zwanger en ik 39 weken. Onze dochtertjes zullen ongetwijfeld ook de beste vriendinnen worden!’
‘Toen ik veertig weken zwanger was, besloot ik om mijn buik nog eens op foto vast te leggen. Ik had veel pijn in mijn onderrug en -buik en besloot in bad te gaan. Achteraf bleken dit zo’n mooie foto’s te zijn.’
‘We kiezen er bewust voor om Estelle niet herkenbaar op sociale media te plaatsen. De aankondiging van haar geboorte zag er dus zo uit.’
‘Het geboortekaartje lieten we ontwerpen door Marie van MAcReatIE. Toen we bij haar langsgingen om beide ontwerpen te bespreken (zowel voor een jongen als een meisje), werden we heel vriendelijk en gastvrij ontvangen. We hadden meteen een heel oprecht en goed gevoel. Marie was de enige die het geslacht mocht weten zodat ze het ontwerp kon finaliseren. Toen we de enveloppe met de resultaten van de NIPT gingen afgeven, werd mijn nieuwsgierigheid toch op de proef gesteld… Maar we keken niet!’
‘Elke dag brachten familieleden een bezoekje van achter het raam. Heel vaak stopten toevallige passanten om eens te zwaaien of een blik te werpen op ons pasgeboren baby’tje toen er bezoek aan het raam stond. Op deze foto zie je mijn papa en stiefmama glunderen. Nog elke dag vertelt mijn oma dat ze het zo spijtig vindt dat ze Estelle pas na vier maanden voor het eerst kon vastnemen en mocht knuffelen. Gelukkig ziet ze haar achterkleinkind nu dagelijks met een knuffel, een zoen en veel speelplezier.’
‘Estelle werd één jaar en dat wilden we absoluut vieren. Een smashcake fotoshoot organiseerden we zelf. We bouwden haar kamertje om tot fotostudio, ik zorgde voor de juiste aankleding, Sylvain voor de opstelling van de camera, mijn oma bakte de taart en Estelle zorgde voor een onvergetelijk moment. Ze houdt niet van haar handjes vuilmaken, dus de taart bleef onaangeroerd. Pas wanneer wij haar stukjes cake gaven, begon ze naar hartenlust te eten.’
Foto’s: Grace Brackx, Marie van MAcReatIE, eigen foto’s.
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen, je baby en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Meer mama’s over het moederschap:
- BABYB(R)ABBELS – Femke (24): ‘Voor de tweede keer was ik ongepland zwanger. Dit kon toch niet?!’
- BABYB(R)ABBELS – Jolien (29): ‘Plots deed Julie Van den Steen de deur van het verloskwartier open’
- BABYB(R)ABBELS – Annelies (39): ‘Ik droomde van een hecht gezinnetje, maar het leven besliste daar anders over’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
