‘Daardoor kwam het moedergevoel bij mij pas veel later.’
Axelle (32): ‘Het was zwaar om je pasgeboren baby’tjes achter te laten in het ziekenhuis en met lege handen thuis te komen’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Axelle (32) was zwanger van een tweeling en beviel veel te vroeg. Mathias (33) en zij zijn nu de trotse ouders van Ode en Lou.
‘Mathias en ik waren in de wolken toen we ontdekten dat ik zwanger was’, vertelt Axelle. ‘Daarna kwam de “shock”: ik was in verwachting van niet één, maar twee wondertjes! Ik was natuurlijk heel gelukkig, maar het was toch even slikken! Zeker omdat een tweeling vaak een risicozwangerschap met zich meebrengt!’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels.
Vroeggeboorte
‘Net om die reden vond ik het ook niet zo leuk om zwanger te zijn’, aldus Axelle. ‘De angst om veel te vroeg te bevallen spookte voortdurend door m’n hoofd. Ik leefde eigenlijk letterlijk van echo tot echo. Het was altijd een geruststelling om te zien dat alles in orde was met onze baby’tjes. Toen ik 25 weken ver was, kreeg ik te horen dat ik een groot risico had op vroeggeboorte en dat ik moest rusten en een weekje later werd ik opgenomen in het ziekenhuis en een week daarna overgebracht naar een ander ziekenhuis in Brugge. Daar bleef ik vier weken liggen, tot mijn bevalling.’
Ik leefde eigenlijk letterlijk van echo tot echo. Het was altijd een geruststelling om te zien dat alles in orde was met onze baby’tjes.
‘De ochtend van de bevalling stond ik op met buikpijn, na onderzoek bleek dat mijn vliezen gebroken waren’, vertelt Axelle. ‘Uiteindelijk kan het nog weken duren voor je weeën krijgt, maar bij mij begonnen ze die avond! Ik belde onmiddellijk mijn vriend die zich spoedde naar het ziekenhuis, wat toch bijna drie kwartier rijden was van bij ons thuis. De bevalling liep heel vlotjes, want na twintig minuten persen kwam onze zoon ter wereld en vijf minuutjes later was het de beurt aan onze dochter.’
Lege handen
‘Voor ons was het spannend afwachten, want de kindjes kwamen natuurlijk veel te vroeg ter wereld’, zegt Axelle. ‘Ze mochten vlak na de geboorte wel even bij mij liggen, maar daarna moesten ze toch naar de neonatologie. Daar bleven ze maar liefst zes weken. Dat was zwaar, want je moet je pasgeboren baby’tjes achterlaten in het ziekenhuis en je komt letterlijk met lege handen thuis.’
Het is moeilijk om een band op te bouwen met je eigen kindjes, want je moet ze telkens weer uit handen geven. Daardoor kwam het moedergevoel bij mij pas veel later.
‘Gelukkig betrokken ze ons zoveel mogelijk bij de verzorging’, vult Axelle aan. ‘Zo mocht ik hun pampertje verversen, ze in een badje steken en uiteindelijk zelfs een flesje geven. Toch is het moeilijk om een band op te bouwen met je eigen kindjes, want je moet ze telkens weer uit handen geven. Daardoor kwam het moedergevoel bij mij pas veel later.’
Pittig
‘We noemden onze tweeling Ode en Lou’, aldus Axelle. ‘Ik hoor graag oude namen en ik wilde ook namen die je niet verkeerd kon schrijven. De jongensnaam is een afkorting van Louis en Ode komt eigenlijk van Odette. Eenmaal thuis met ons viertjes liep alles vlotjes. Het is pittig om voor twee kleine wezentjes tegelijkertijd te moeten zorgen, maar we genieten er met volle teugen van. Ik ben ook blij dat ze ondanks de vroeggeboorte goed evolueren! Mathias en ik wilden sowieso maar twee kindjes. Omdat ik het niet zo fijn vond om zwanger te zijn, besloten we zeker dat het bij deze twee kapoenen blijft.’
Ik kreeg van mijn vriend voor mijn verjaardag een weekendje Amsterdam cadeau en het leek ons de ideale gelegenheid om een leuke foto te maken om onze zwangerschap aan te kondigen op onze socials.
Ik heb lang moeten wachten op dat bolle babybuikje. Op deze foto ben ik 5 maanden zwanger.
Op de dag dat ik deze foto nam, kreeg ik eigenlijk te horen dat ik moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Ik heb dubbel en dik van de feestdagen genoten, want dan was het voor een aantal weken ziekenhuiseten.
De eerste foto van Lou in zijn couveuse.
De eerste foto van Ode in haar couveuse.
Dit is de eerste foto die ik heb met Ode & Lou. Ik mocht ze eindelijk allebei tegelijk knuffelen.
De couveuses maakten eindelijk plaats voor een gewoon bedje. Enkel Ode had nog een sonde.
Na zes weken ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis.
Een tattoo als ‘eerbetoon’ aan mijn kinderen.
Ze doen het allebei zo goed! Op deze foto zijn ze zes maanden oud.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
