Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Soms is er niet veel meer nodig dan enkele kartonnen dozen om te beseffen dat de tijd voorbijvliegt. Nochtans is tijd relatief geworden sinds er weer een baby in huis is, want een huilbui van vijf minuten lijkt soms wel een uur te duren. En dan zwijg ik nog over de huilbuien van de baby. De kartonnen dozen waarvan sprake staan deze week welgeteld een halfjaar op elkaar gestapeld in de gang. Zo lang duurt het namelijk om inbouwkasten op maat te laten maken, want dat was een halfjaar geleden het plan. Alles wat in die dozen zit, kan dan naar de kasten verplaatst worden. Maar ondertussen zijn die dozen een deel van het interieur geworden. En alles wat ik het voorbije halfjaar heb gezocht, zit in die dozen.
Het concept is redelijk eenvoudig: alles wat in een kast moet zitten, belandt in een doos. En wat je niet meer ziet, bestaat niet meer. Daarom koop je alles steeds opnieuw. In die dozen zitten bijvoorbeeld zonnebrillen. En boeken. Een paar kabels die nergens op passen, maar ook facturen die nooit betaald zijn, herinneringen aan die facturen en herinneringen aan die herinneringen. En doktersbriefjes, dat ook. Alles ligt er op een hoop, want in verhuisdozen zitten geen sorteervakjes. Daarom pleit ik voor opgesmukte verhuisdozen: hout in plaats van karton, op pootjes, met schappen binnenin en met twee deurtjes in plaats van die kartonnen flappen. En dan noemen we het ‘inbouwkasten’. Ik zal er rijk mee worden.
Ik besefte dat die dozen en ik als moeder niet veel van elkaar verschillen. Een hoopje rommel bij elkaar.
Die rommeldozen zijn ondertussen een soort van tijdsdocument geworden, een schat aan herinneringen met spullen die blijkbaar de moeite waard waren om bij te houden. Onlangs opende ik een van die ondertussen oude dozen, op zoek naar een schaar omdat de drie andere scharen die ik het voorbije halfjaar gekocht heb, spoorloos verdwenen zijn. Bovenaan in die doos vond ik het heen-en-weer-boekje van de kleuter, van toen zij nog naar de opvang ging. In dat boekje vond ik dan weer een foto van haar en mij. Zij nog een baby, ik met een babyface. Nog zo’n bewijs van de tijd die genadeloos is en verder tikt, terwijl die af en toe ook gewoon eens zou mogen stilstaan.
In afwachting van die inbouwkasten heb ik de doos gewoon weer dichtgeklapt en wat meer opzijgeschoven, samen met de rest van dozen. En daar bleven ze tegen de muur staan, samen met mij. Ik besefte dat die dozen en ik als moeder niet veel van elkaar verschillen. Een hoopje rommel bij elkaar. Een schat aan herinneringen en een onmiskenbaar deel van het interieur. Wachtend op het moment dat iemand iets van je nodig heeft terwijl de tijd voorbijvliegt.
Meer columns van Nele:
