Evi en Ruben zijn de trotse ouders van zoontje Vic.
Evi (27): ‘Na heel wat tranen en allerlei hulpmiddelen ben ik na drie dagen gestopt met borstvoeding geven’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Evi (27) moest tot haar grote spijt na drie dagen stoppen met borstvoeding geven. Maar haar zoontje Vic groeit natuurlijk ook zonder als een kool.
‘Ruben (27) en ik probeerden drie jaar lang om zwanger te raken’, vertelt Evi. ‘We ondergingen heel wat vruchtbaarheidsbehandelingen, maar het was uiteindelijk onze eerste ivf-poging die succesvol was. Gelukkig, want ik vond dit loodzwaar. Het woog op mij zowel fysiek als mentaal, maar ook op onze relatie.’
Laatste reisje met twee
‘Gelukkig verliep de zwangerschap wél vlotjes’, zegt Evi. ‘Ik durfde die eerste drie maanden niet echt gelukkig of enthousiast te zijn dat ik zwanger was, omdat ik na al die pogingen zo bang was dat het toch zou mislopen. Als die cruciale periode voorbij was, kon ik meer genieten van het wondertje dat in mijn buik groeide en vond ik het ook geweldig om in verwachting te zijn. Ik had ook niet echt last van kwaaltjes of ongemakken. Zo vloog ik toen ik hoogzwanger was nog naar Spanje voor een weekje zon, zee, strand en vooral rust voor de baby zou komen (lacht). Het was ons laatste reisje met z’n tweetjes, en het deed ontzettend veel deugd.’
Ik durfde die eerste drie maanden niet echt gelukkig of enthousiast te zijn dat ik zwanger was, omdat ik na al die pogingen zo bang was dat het toch zou mislopen.
‘Mijn schoonzus, die al van kleins af aan een hele goede vriendin is, organiseerde een toffe gender reveal party’, aldus Evi. ‘Ruben en ik hoopten stiekem op een meisje, maar uiteindelijk bleek het een jongen te zijn. Natuurlijk waren we daar even blij mee! Zolang die kleine spruit maar gezond was. Iets later maakte mijn schoonzus bekend dat ook zij zwanger was, dus naast mama en papa werden we voor het eerst ook tante en nonkel. Geweldig!’
Twee peters
‘We kozen twee peters voor ons kleintje omdat we allebei een geweldige broer hebben’, zegt Evi. ‘Rubens broer is een fervente Duveldrinker, dus voor hem lieten we een gepersonaliseerd Duvel-etiket maken met daarop de vraag of ie peter wilde worden. Mijn broer was op dat moment volop op zoek naar een job, dus voor hem staken we een vacature in elkaar. Ze waren allebei dolenthousiast!’
‘De dag voor mijn uitgerekende datum werd ik midden in de nacht wakker met een zeurend gevoel in mijn buik’, aldus Evi. ‘Ik wist onmiddellijk dat de baby klaar was om eruit te komen. Doorheen de dag bleven de weeën steeds sneller na elkaar komen en tegen middernacht vertrokken we naar het ziekenhuis. Daar bleek dat ik nog geen ontsluiting had en die kwam ook maar niet. Ons kindje zat namelijk heel hoog waardoor hij niet op mijn baarmoederhals duwde.’
Intiem moment
‘Het duurde nog tot in de vooravond vooraleer de bevalling in gang kon worden gezet’, vertelt Evi. ‘Na maar liefst zeventien uur kon ik ons zoontje eindelijk in mijn armen houden. Ik was doodmoe, maar o zo gelukkig! Ik was onmiddellijk verliefd op dat ventje en de tranen van geluk stroomden over mijn én Rubens wangen.’
Ik ben meer dan enkel een mama. Ik vind het belangrijk om ook nog dingen te doen zonder hem. Zo ga ik geregeld op date met mijn man, ga ik uiteten met familie of sporten met vrienden.
‘Toen de epidurale uitgewerkt was, voelde ik pas de nasleep van de intense bevalling’, zegt Evi. ‘Ik kreeg ontzettend veel pijn en dat was omdat mijn staartbeentje gekneusd was door het lange persen. Ook de borstvoeding liep niet zoals gepland. Ik had daar enorm naar uitgekeken, omdat het zo een intiem moment is tussen je kindje en jou. Maar Vic zoog veel te hard, waardoor het heel veel pijn deed. Na heel wat tranen en allerlei hulpmiddelen ben ik er dan ook na drie dagen, met pijn in het hart, mee gestopt.’
Korte nachtjes
‘Na al die jaren proberen en wachten, ben ik zo gelukkig dat ik eindelijk mama ben’, besluit Evi. ‘Toch ben ik meer dan enkel een mama. Ik vind het belangrijk om ook nog dingen te doen zonder hem. Zo ga ik geregeld op date met mijn man, ga ik uiteten met familie of sporten met vrienden. Ik koos er wel voor om 4/5 te werken zodat ik één dag per week mijn volledige en onverdeelde aandacht aan Vic kan schenken. Het is een heel vrolijke baby, maar hij heeft ontzettend veel energie. Helaas ook ‘s nachts, waardoor onze nachten nog steeds heel kort zijn. Maar als hij naar me glimlacht, dan ben ik dat slaaptekort zo weer vergeten. Ruben en ik willen graag nog een broertje of zusje voor Vic, maar we zien wel hoe dat zal lopen. Eerst nog even genieten met ons drietjes.’
Onze twee honden moesten deel uitmaken van de aankondiging op sociale media Zij werden namelijk allebei grote zus!
We ontdekten op valentijn, samen met vrienden en familie, dat we een jongen verwachtten! Mijn schoonzus had dit tot in de kleinste details voorbereid en het was een zalige dag.
Ik wilde mijn bolle babybuik graag vastleggen op beeld en een goede vriendin Yona trok de prachtige foto’s.
Ruben staat niet graag op foto’s, maar hij voelde zich nu wel op z’n gemak.
Deze foto’s nemen me altijd terug naar die fijne periode. Ik vond het zo leuk om zwanger te zijn. Je ziet ook dat ik echt straal.
We gingen toen ik hoogzwanger was nog een laatste keer met ons tweetjes op reis. Ik mocht nog net vliegen, dus we kozen voor Calpe in Spanje. Het was zalig om even gewoon aan niets te moeten denken en te genieten van het goede weer!
Het geboortekaartje is simpel, maar toch stoer. Een vriendin ontwierp dit speciaal voor ons en luisterde echt perfect naar onze wensen. De doopsuiker stelde ik zelf samen, want als leerkracht had ik al een maand voor mijn uitgerekende datum zomervakantie.
Terwijl Vic thuis een heel rustige baby was, bleef hij tijdens de newbornshoot maar huilen. Gelukkig heeft fotografe Silvia engelengeduld en de foto’s zijn fantastisch.
We mochten door de pandemie geen groot trouwfeest geven, dus hielden we als Vic vier weken oud was een trouwfeest/babyborrel voor al onze vrienden en familie.
In november gingen we terug naar Spanje, maar dan met ons drietjes. Vic was toen drie maanden oud, maar hij was superflink. We genoten enorm van onze eerste vakantie als gezinnetje.
Fotografen: Yona Corremans & Silvia Bellekens
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
