Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Mijn dochter raasde naar de voordeur, kwam tot stilstand in het midden van de oprit en riep toen zo luid ze kon: ‘Mama heeft mij pijn gedaan!’ Vervolgens liep ze weer naar binnen om een keukenhanddoek van het aanrecht te graaien. Die hield ze triomfantelijk tegen haar bovenarm, om de zogezegde zwelling tegen te gaan of erger nog: om het bloed te stelpen dat uit haar arm zou kunnen gutsen. Zo liep ze weer naar buiten. En opnieuw riep ze. ‘Mama heeft mij pijn gedaan!’
Het mag duidelijk zijn dat een driejarige niet vies is van een beetje drama. Mijn driejarige in het bijzonder. Mijn lief en ik zijn er nog niet helemaal uit van wie ze dat heeft overgenomen. Er is één keer een discussie over ontstaan en dat eindigde met drama, dus het is onbeslist.
Ze grijnsde naar me en leek te zeggen dat het mijn eigen schuld was.
Feit is dat ik mijn kind natuurlijk geen pijn had gedaan. Ik ben eerder het type om aan psychologische oorlogvoering te doen. Ik had gewoon mijn wijsvinger naar haar uitgestoken. Niet zomaar, maar op die manier waarop moeders dat doen wanneer ze echt tot het randje geduwd worden. Zij hing het klootzakje uit en ik wilde haar een waarschuwing geven. Meer niet en tegelijk alles wat moeders de hele tijd doen: die vinger en een boosaardige blik die pijnlijk duidelijk maakt dat een moeder het leven kan schenken, maar dat leven in een vingerknip zuur kan maken. Ik kon er dan ook niets aan doen dat zij in haar vlucht vooruit met haar arm tegen die uitgestoken vinger liep. Waarna ze zich met de nodige dramatiek op de grond gooide en naar die arm greep. Schwalbe als een pro. Zij werd boos, ik zei dat het haar eigen schuld was en probeerde mijn lach in te houden. Maar ik had moeten weten dat je nooit met boze mensen mag lachen. Zeker niet met boze kleuters en niet als ze het kunnen zien.
Het vervolg is gekend als ‘tafereel met roepend kind en keukenhanddoek op de oprit’. Die handdoek ging van arm naar hals naar gezicht. Alsof ik haar daar met de vlakke hand had geslagen. Omdat het na een tijdje gênant begon te worden, heb ik haar als een spartelende vis weer naar binnen gedragen. Daar raasde ze verder, waardoor ik zelf even op de oprit ben gaan staan bij wijze van time-out. Toen ik na een minuutje of drie weer naar binnen wilde gaan, was de voordeur in het slot gevallen. Ik had mezelf buitengesloten. Van achter het glas keek mijn dochter me triomfantelijk aan, van krokodillentranen en lichamelijke letsels was geen sprake meer. Ze grijnsde naar me en leek te zeggen dat het mijn eigen schuld was. Ik wilde mijn wijsvinger uitsteken, maar ik zuchtte in de plaats. En ik wist: zo voelt een échte slag in je gezicht.
Meer columns van Nele:
