Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Over de place to be
Mijn moeder werd klaargemaakt om de operatiezaal binnengerold te worden, waar ze het afgestorven vruchtje uit haar schoot zouden weghalen. Dat afgestorven vruchtje zou nochtans haar derde dochter worden: ik. Niet zo afgestorven als het uiteindelijk leek, dat maakte een allerlaatste controle duidelijk. Ik was daarbinnen namelijk wel degelijk alive and kicking, ik wist mijn enthousiasme gewoon heel erg goed te verbergen. Toen al. De ingreep werd afgeblazen en een paar maanden later moesten ze me alsnog met man en macht uit die schoot zien te lokken, omdat ik pas ver na de uiterste houdbaarheidsdatum ter wereld wilde komen.
Wanneer baby’s, zoals ik destijds, na de uitgerekende datum nog in die baarmoeder blijven rondhangen, wordt weleens sussend gezegd dat ze het daar te goed hebben. Zo goed, dat op latere leeftijd pogingen worden ondernomen om terug te keren naar dat gevoel in die baarmoeder, en wel met otonamaki. Een term om te onthouden, want in Japan is het een ding en we weten allemaal hoe snel de Pokémons en tamagotchi’s ooit hier beland zijn.
Ik hoop dat mijn baby en peuter zich later niet in doeken moeten wikkelen om geborgenheid te ervaren, simpelweg omdat ik hen dat wil geven.
Otonamaki is een soort van relaxatietherapie die volwassenen moet helpen ontspannen en laat terugkeren naar het veilige en geborgen gevoel in de baarmoedercocon. Meer specifiek: een gevoel van veiligheid dat vergelijkbaar is met wat we als baby’s dus ooit voelden in de baarmoeder. Een vruchtzak gevuld met water waarvan je mag drinken en waarin je mag plassen. En als je dat niet gelooft, zou het hoe dan ook een ontspannend effect hebben en je leniger maken. Veel hoef je er niet voor te kunnen, behalve dan in foetushouding op je rug liggen in een doek. Zodra je in positie ligt, wordt dat doek een twintigtal minuten dichtgebonden en lijkt het dus alsof je weer in de baarmoeder zit. Het ziet er dan wel uit alsof je twaalf puppy’s in een zak gewikkeld hebt, klaar om die in het kanaal te gooien, maar dat is het dus niet.
Die baarmoeder is dus dé place to be. Voor volwassenen én baby’s, aangezien ook mijn eigen baby zich nog steeds niet vrijwillig naar de uitgang beweegt. Otonamaki leert mij alvast één eenvoudig ding, zonder ingewikkeld te worden. En hetzelfde wist mijn moeder jaren geleden toen ze zwanger was van mij: die baby zit daar inderdaad nog goed. En ik hoop dat die baby en mijn peuter zich later niet in doeken moeten wikkelen om dat goed gevoel en die geborgenheid te ervaren, simpelweg omdat ik hen dat wil geven. Ook buiten de baarmoeder, in mijn armen, in mijn woorden, in het feit dat ik er voor hen ben. Als een place to be.
Meer columns van Nele:
