Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Op de foto hou ik in mijn linkerhand mijn pasgeboren dochter vast, terwijl ik met mijn rechterhand een broodje preparé in de lucht steek. Rauw vlees links, rauw vlees rechts. En rauw vlees onderaan, afgaande op de afmetingen van die twee kraamverbanden én een soort van absorberend tafellaken dat net na de bevalling zorgvuldig tussen mijn benen geplooid werd, amper drie uur voor deze foto werd genomen. Ik had net een kind op de wereld gezet, en ondanks die fysieke en mentale inspanning voelde ik me helemaal fantastisch. Euforisch, zelfs. Het was een beetje sneu dat we door die bevalling de bedeling van de middagmaaltijd in het zie- kenhuis net gemist hadden, want ik ben fan van ziekenhuispuree, maar dan nog: met dat broodje preparé dat mijn lief was gaan halen, voelde ik me een heus baasje. Ik kon de wereld aan. Het is ook mogelijk dat de epidurale verdoving en pijnstillers hun werk gewoon wat langer deden dan bedoeld, maar ik verkies de meer romantische versie van de feiten.
Haar kloppende hartje onder mijn hand. En dan de smaak van dat broodje preparé. Het was perfect.
Mijn lief nam een foto van ons rauwe geluk, met broodje en baby, en ik postte die foto op sociale media als geboorteaankondiging. Niet omdat ik er op mijn best op stond. Of zij. Niet omdat de belichting goed zat of de compositie klopte, want dat was allemaal niet eens het geval. Ik postte die foto omdat ik dat moment wilde vasthouden. Omdat ik wist dat die eerste seconden over minuten tot uren en dagen met een boreling in een vingerknip zouden passeren. Omdat ik alles zie wat niet zichtbaar is wanneer ik naar die foto kijk.
Die zoekende blikken van haar en mij, die elkaar af en toe vonden en meteen een gevoel van herkenning gaven, terwijl we elkaar al lang en nog helemaal niet kenden. Haar geur die ik zou willen bottelen, haar warme huid op die van mij, het geluid van haar ademhaling als het ritme van een zacht wiegeliedje in mijn oren. Haar kloppende hartje onder mijn hand. En dan de smaak van dat broodje preparé. Het was perfect. Het was een plaatje. Het was een gevoel dat ik nooit meer wil vergeten.
Ik scheurde het papier om dat broodje, want zodra het ene vlezeke eruit geduwd was, kon het andere erin geschoven worden. En mijn ongeduld daarvoor was groot, want op dat moment had ik veertig weken en vier dagen moeten wachten. Een beetje onhandig hapte ik in dat broodje, en met meer behendigheid hapte de baby naar mijn tepel. Alles leek te kraken, maar op een of andere gekke manier klopte het wel allemaal. Mijn tweede dochter was er, en samen hadden we de smaak van het leven meteen te pakken.
Meer columns van Nele:
