Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap.
Mijn peuter lag in haar luier voor me op de verzorgingstafel. Ze zong een geheel eigen versie van ‘Slaap kindje slaap’ en was ondertussen druk in de weer met het dekseltje van een potje dat dienstdeed als haar gsm, waarmee ze haar vriendje van de opvang ging bellen. Ik ververste haar luier, veegde haar billen af met een nat doekje, droogde diezelfde billen, en in plaats van haar een nieuwe luier aan te trekken, zette ik geconsterneerd een stap achteruit.
Ik aanschouwde mijn creatie en even leek het alsof ik een volwassen mens aan het verversen was. Een zeer bevreemdend moment, want ik had dagenlang enkel de baby voorzien van propere billetjes: een perzik, groter zijn die bilwangetjes samen niet. En plots lag daar het achterwerk van mijn oudste dochter voor me. Vijftien kilogram rauw vlees aan de haak. Een massa malse brok tegenover de schamele vier kilogram baby die dagelijks door mijn handen gaat. Daar stond ik, starend naar een blote kont. ‘Mama, wat is er dan?’ vroeg mijn dochter met een frons. De vraag die ze tegenwoordig stelt bij elke beweging die ik maak en een extra reden voor mij om die eerste weken na de bevalling niet te veel te bewegen.
Met de billen bloot zagen we hoe we veranderd waren.
‘Jij hebt dikke billetjes’, zei ik, zonder het als een belediging te laten klinken, want dat was het niet. Het was meer een manier om te zeggen dat ik plots besefte hoeveel ze veranderd was. Verzonken in de uren van de kraamtijd was ik haar namelijk een beetje uit het oog verloren. Terwijl ik de klok rond voor de baby zorgde, is mijn lief namelijk zorgverlener van de peuter geworden. Een rolverdeling die er als vanzelf kwam, vooral omdat hij vooralsnog geen melk producerende borsten heeft. Ik trok haar die luier aan en zette haar neer, zodat ze ongestoord dat vriendje van de opvang kon bellen met dat dekseltje, om me dan snel om te kleden. Heel snel, want met twee kinderen is er zelden nog traagheid. In de kamer naast ons begon de baby te huilen, dus gehaast trok ik mijn slip omhoog om de peuter opnieuw haar favoriete vraag te horen stellen. Ze liet haar dekseltje vallen en keek me met grote ogen aan.
‘Mama, wat is er dan?’ Haar frons nog groter dan voordien.
‘Niks, schatje’, antwoordde ik. Mijn favoriete antwoord. ‘Jij hebt dikke billetjes’, zei ze dan, terwijl ze naar mijn eigen massa mals vlees wees. Evenmin beschuldigend, maar minstens even verbaasd als ik was geweest. Met de billen bloot zagen we hoe we veranderd waren. Ik zag hoe mijn baby een grote zus was geworden. Zij zag hoe haar mama nog meer mama was geworden.
Meer columns van Nele:
