Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
De bel ging en ik verstijfde helemaal, tot mijn tepels toe. Ik was namelijk net borstvoeding aan het geven, en op dit moment zijn er weinig dingen zo vervelend als de bel die gaat wanneer ik borstvoeding aan het geven ben. In deze fase van de kraamtijd is dat bij mij namelijk nog met negen kussens rond en onder me en de baby die zo nu en dan mijn tepel lost, waardoor de melk in één beweging tot tegen het plafond schiet. Maar dat weet de postbode natuurlijk niet, dus die belt nietsvermoedend aan. Meestal met een pakje voor de buren.
Met één hand drapeerde ik snel een dekentje rond mezelf en de baby, om met de andere hand die drinkende baby te ondersteunen. Strompelend opende ik de deur, en nog voor de postbode kon zeggen dat het pakje effectief voor de buren was, trok de baby zich los uit mijn greep, werd ik onder dat dekentje een melkfontein en dirigeerde ik de postbode dan maar vriendelijk doch kordaat om dat pakje gewoon op de mat te gooien. Mijn systeem was duidelijk niet water- noch melkdicht, want toen ik de deur weer sloot, zag ik op de vloer enkele druppeltjes melk liggen, en ik wist dat mijn dochter en ik net een nieuwe herinnering hadden gemaakt.
Elke druppel op de grond werd een nieuwe herinnering, samen met andere verloren, opgedroogde druppels melk.
De vorige keer ging het namelijk net zo. Toen heb ik een jaar borstvoeding gegeven, en ik hou prachtige herinneringen over aan dat jaar. Zo was er die keer dat ik de muur van de plaatselijke koffiebar had behangen met een stroom melk omdat ik de baby niet goed aangelegd kreeg. Er waren al die keren dat ik dacht dat ik in bed omhoog had geplast, terwijl het gewoon gelekte melkvlekken waren. Er was die keer dat ik bij een rood licht door een fietser betrapt werd op kolven in de auto, en vooral: er was de gelukzalige blik van mijn dochter die ik verder enkel kreeg toen ze haar luier vol scheet. Ik dacht altijd dat ik foto’s moest maken om me zulke momenten te herinneren, en dat heb ik gedaan. Mijn gsm loopt over van foto’s van mijn kinderen.
Maar herinneringen gaan meer over een gevoel. En zo’n gevoel pakt niet altijd goed op beeld. Daarom veegde ik die druppels melk op de vloer niet meteen weg. Ze zouden wel opdrogen. En zo werd elke druppel op de grond een nieuwe herinnering, samen met andere verloren, opgedroogde druppels melk die ik soms tegenkom. Op de muur in de plaatselijke koffiebar, in een beha, op het beddengoed en dus zelfs op de vloer in de hal. En telkens brengen die druppels me aan het lachen, alsof ik naar een foto in een album kijk.
Meer columns van Nele:
