Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik zit de laatste tijd vaker op de grond naast het toilet dan op het toilet zelf. Daar zit mijn kleuter namelijk. Met haar handjes stevig rond het kleine toiletbrilletje geklemd, wat moet voorkomen dat ze in de pot valt en ik haar doorspoel. We zijn namelijk begonnen met zindelijkheidstraining. Een kind zou duidelijk aangeven dat het klaar is om zindelijk te worden, en hier was dat het geval. Zo kondigde ze reeds lange tijd met veel bravoure aan dat ze moest plassen. Ook de komst van elke grote boodschap werd in de groep gegooid, waarna ze zich verwijderde uit de groep om ergens alleen in een hoekje te gaan duwen. Privacy is ook voor kleuters een ding.
Er bestaan boeken, apps, podcasts, ‘12 must-read tips’ hier en ‘5 succesvolle methodes’ daar voor succesvolle zindelijkheidstraining, maar tegen de tijd dat ik alles doorgenomen had, zou ik zelf weer luiers dragen. Na een beperkt doch grondig onderzoek heb ik dus besloten te vertrouwen op een eeuwenoude en meer eigen tactiek: liegen dat de luiers op zijn en haar gewoon op die pot zetten. Of – met meer nuance – bij iedere luier die we uit de kast namen, vertelde ik haar dat ze slipjes mocht dragen wanneer de luiers op waren. Die slipjes waren goedkoop en kan ik in het slechtste geval gewoon weggooien in plaats van uit te schrapen.
Ik heb slechts twee keer in het midden van een drukke straat haar broek moeten aftrekken om haar vervolgens op te heffen en haar op mijn schoenen te laten plassen.
Ik heb trouwens verschillende kleurtjes gekocht, zodat ze keuze heeft. Vaak moet ik eerst gaan, want kinderen leren door te imiteren. Dan doe ik mijn uiterste best en bespreken we uitvoerig het resultaat naar massa, maat en kleur om vervolgens van positie te wisselen. Zij de performer, ik het publiek, en applaudisseren als dat lukt. En net voor haar bedtijd vind ik als bij wonder toch nog zo’n luier. Iedereen blij.
Er zijn nog maar een paar ongelukjes gebeurd. Ik heb slechts twee keer in het midden van een drukke straat haar broek moeten aftrekken om haar vervolgens op te heffen en haar op mijn schoenen te laten plassen. Ze is ook nog maar één keer met een verwarde blik en kak aan haar handje komen zeggen dat ze ‘naar het toiletje’ moest gaan. Dacht ze. Mij lijkt dat toch een succes, wetende dat er kinderen zijn die hun kamer behangen met hun eigen uitwerpselen. Al is dat misschien ook een luxe, wetende dat veel kinderen panisch zijn voor poep, geconstipeerd raken en er uiteindelijk een soort van steen uit moeten duwen. In die fase zitten wij nu ook. Ze heeft namelijk wat moeilijkheden om de kaka los te laten, letterlijk en figuurlijk. Toch maak ik me nog niet te veel zorgen, want wat erin gaat, komt er uiteindelijk ook weer uit. Potjestraining gaat vooral over loslaten. En zo worden uitwerpselen een mooie metafoor voor het leven.
Meer columns van Nele:
