Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Mijn oudste dochter kan niezen en hoesten in haar elleboog. Ze veegt haar snottebellen weg met een papieren zakdoekje en ze is zelfs in staat om dat zakdoekje vervolgens in de vuilbak te gooien. De snottebellen in kwestie hangen meestal wel nog op haar wangen en daar heeft ze die het liefst, maar haar handen wil ze wel wassen. Dat is uiteindelijk al heel wat, voor een kleuter die tot een week geleden haar snottebellen nog tussen haar boterham wilde smeren en haar vingers ongewassen in haar mond stak nadat ze een straatkat geaaid had én gevoeld had of haar kaka ‘al aan het komen’ was.
Ik heb haar dat niezen en hoesten in de elleboog geleerd, als een waar goed voorbeeld. Want niezen en hoesten met de hand voor de mond is zo 2019. Het is maar een van de dingen waarbij ik haar het goede voorbeeld moet geven. Want hoe ouder mijn kleuter wordt, hoe groter haar wereld wordt. En hoe meer voorbeelden ze rondom haar tegenkomt, goed en slecht. En je wil niet dat je kind het slechte padje opgaat. Ze weet ondertussen dat er geen afval op straat gegooid mag worden, dat slaan en stampen tegen alles behalve een bal niet toegestaan is en dat protten in het openbaar wel grappig maar niet netjes is.
De ervaring heeft me al geleerd dat het me niet veel respect oplevert als ik mijn eigen regels niet volg.
Het moeilijkste aan het goede voorbeeld geven is dat ik zelf dus ook naar dat voorbeeld moet leven. Ik kan mijn dochter niet straffen omdat ze vloekt, om me vervolgens godverfuck-gewijs door de dag te spartelen. De ervaring heeft me al geleerd dat het me niet veel respect oplevert als ik mijn eigen regels niet volg. En daarbij denk ik dan meer specifiek aan die keer dat ik chips aan het eten was uit de zak in de wasplaats, de enige plek waar niemand me volgt en ik ongestoord kan toegeven aan mijn emotionele vreetbuien. Die ene keer heeft mijn kleuter me namelijk betrapt. Met als gevolg dat ze nu een hele dag door eten verzamelt en dat als een hamsteraar in bulk naar haar grot sleurt om zich daar tegoed te doen aan al dat lekkers.
De regels kennen staat nog lang niet altijd gelijk aan de regels volgen, en de lokroep van wat niet mag zal altijd groot zijn. Niet alleen voor een kleuter, ook voor een volwassene die het goede voorbeeld probeert te geven. Eigenlijk hoop ik daarom vooral dat ze altijd goed beseft wat ze doet. En dat ze op haar stappen terugkomt als ze toch dat slechte padje opgaat, even gegeneerd als die keer dat ik de wasplaats moest verlaten met die zak chips in mijn handen. Dat ze meer een voorbeeld is voor zichzelf dan voor anderen. Daar werk ik naartoe. Daar werkt de kleuter naartoe. En de baby? Die niest en hoest in ons gezicht.
Meer columns van Nele:
