Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap.
De kleuter gaat sinds kort naar school, en over haar ervaring met die schoolstart kan ik kort zijn: de eerste dag was ze heel enthousiast, de tweede dag niet meer. Zo gaat het bij de meeste kinderen, vermoed ik. Die eerste schooldag is leuk en de tweede schooldag is de instinker. En alle andere schooldagen in de achttien jaar daarna, als je pech hebt.
Mijn ervaring met die schoolstart ligt iets moeilijker. Die eerste dag was ik al niet heel enthousiast, de tweede dag ook niet, en ondertussen zijn we een maand verder en ben ik nog steeds niet helemaal mee met de zaak. Elke ochtend vraag ik me dan ook af of het wel een must is, dat hele schoolgebeuren. Ik weet dat mijn kind vast heel veel leert op school. En dat ze dus blij en beter wordt van naar school gaan. Maar telkens wanneer mijn wekker gaat – meestal net wanneer ik na een nachtvoeding van de baby weer in slaap ben gevallen – vraag ik me af hóé blij. En of ze ook niet gewoon blij wordt van nog een poosje thuisblijven. Niet lang. Gewoon... tot ze in staat is om zich zelfstandig aan te kleden, zich te voeden en met de auto naar school te rijden.
De moeilijkste beslissing die elke ouder moet nemen: wat voor schoolpoortouder word ik?
Die schoolstart voelt namelijk als een aanslag op mijn leven. Niet alleen moet ik plots rekening houden met het feit dat ze gewoon thuis is tijdens de schoolvakanties, maar ook dat een gewone dag plots maar tot 15u10 duurt. Dat noopte me tot de moeilijkste beslissing die elke ouder met schoolgaande kinderen moet nemen: wat voor schoolpoortouder word ik? Eentje die ruim op tijd aan de poort staat te wachten of eentje die steeds te laat komt? Of eentje die later op de dag aan de opvang moet staan en zich tot het einde der dagen afvraagt hoe ouders die wél in het midden van de dag aan de schoolpoort staan, dat doen. Zoals ik, want op dit moment ben ik een moeder die haar kind na school ophaalt.
Ik wil haar heel graag naar de naschoolse opvang sturen, zodat niet alleen haar maar ook mijn dag een meer acceptabele duur krijgt. Maar zij is halfweg de dag al zo moe dat ik haar tegen de avond met een draagberrie zou moeten afvoeren in plaats van haar op te pikken met de fiets. En dat wil ik haar en vooral mezelf niet aandoen. Ik lijk dus gekozen te hebben: liever drie uur in een dag met een normale kleuter die vier driftbuien heeft dan één uur in een dag met een oververmoeide kleuter die vastzit in één driftbui. Een bedenkelijke keuze, maar een mens moet toch iets. Ik zal je dus vertellen hoe ik het doe: ik vraag me alsnog af hoe andere ouders het doen, ik werk op andere momenten dan normale mensen en ik huil en vloek ongeveer de hele dag. Gelukkig duurt die maar tot 15u10.
Meer columns van Nele:
