Katrien en Yannick hebben al twee kindjes Lily (5) en Lex (3). Hun gezin is compleet dankzij de geboorte van hun zoontje Linc.
Katrien (34): ‘Ik zie mijn kinderen enorm graag, maar ik zou liegen als ik zeg dat ik van álle momenten geniet’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Katrien heeft al twee kindjes Lily (5) en Lex (3) samen met haar man Yannick (30). Afgelopen zomer was hun gezinnetje compleet dankzij de geboorte van hun zoontje Linc.
‘Yannick en ik droomden altijd van twee kindjes’, vertelt Katrien. ‘We wilden ook geen groot leeftijdsverschil tussen hen omdat we allebei zelf een zus hebben die veel jonger is, en we vinden dit jammer. Ik had het gevoel dat ons gezinnetje ondanks onze twee fantastische kindjes toch nog niet compleet was. Maar Yannick vond twee sloebers genoeg, dus ik legde me daar bij neer. Toen vrienden van ons plots zwanger waren van een derde kindje begon het bij hem toch ook te kriebelen en besloten we er gewoon voor te gaan.’
Antistoffen
‘Ik liet mijn spiraal verwijderen en was daarna redelijk snel zwanger’, aldus Katrien. ‘Ik ontdekte het goede nieuws de dag na Kerstmis. Het allermooiste kerstcadeautje. Na zeven weken had ik plots een kleine bloeding. Ik ging natuurlijk direct naar het ziekenhuis, maar daar bleek gelukkig dat alles in orde was. De zwangerschap verliep zoals de vorige twee vlot, al was het wel zwaarder omdat er nu twee kleine kindjes rondliepen thuis die natuurlijk ook aandacht van mama wilden. Dat in combinatie met een fulltime job in het lager onderwijs én de pandemie was behoorlijk pittig!’
Er was plots sprake van een spoedkeizersnede en er werd zelfs gezegd dat ons kindje het misschien niet zou halen. Ik was compleet in shock!
‘Ondanks dit alles genoot ik er wel opnieuw van om zwanger te zijn’, zegt Katrien. ‘Maar daar kwam in juni een einde aan. Ik kreeg na een verjaardagsfeestje van mijn dochter plots een telefoon van de dokter. Uit een onderzoek dat ik de week ervoor had gedaan, bleek dat ze antistoffen in mijn bloed hadden gevonden en die waren toch redelijk hoog. We gingen de ochtend erna onmiddellijk naar de gynaecoloog. Hij vertelde me dat ik antistoffen aanmaakte tegen het bloed van mijn baby. De meest gekende versie hiervan is de resusfactor, maar dat was bij ons niet het geval omdat we allebei een positieve bloedgroep hebben. Ik maakte antistoffen aan voor een veel minder gekend deel van ons bloed, namelijk het Duffy-antigen. Hierdoor had ik nu anti-Fya bloeddeeltjes in mijn eigen bloed. Omdat de waarden hoog waren, was dit gevaarlijk.’
In shock
‘Mijn baby zou bloedarmoede kunnen ontwikkelen en een bloedtransfusie in de baarmoeder nodig hebben’, aldus Katrien. ‘Uit echo’s van de hersenen van ons baby’tje bleek dat alles nog goed was met hem, maar we moesten dit wel wekelijks laten controleren. Na 33 weken waren de waarden helaas enorm hoog en moest ik opgenomen worden. Er was plots sprake van een spoedkeizersnede en er werd zelfs gezegd dat ons kindje het misschien niet zou halen. Ik was compleet in shock!‘
‘Er werd nog een controle uitgevoerd en daaruit bleek dat mijn waarden terug normaal waren’, vertelt Katrien. ‘Dat was een pak van mijn hart. Ik ging in enkele seconden van pure angst naar extreme blijdschap. Er werd wel beslist om mij een aantal weken later in te leiden om alle risico’s in te perken. We mochten zelf een datum kiezen en kozen voor zondag 15 augustus: Moederdag! Na een leuke dag met de kindjes zetten we hen af bij de grootouders en reden we door naar het ziekenhuis.’
Blauwe lamp
‘De bevalling begon vlot, maar na een aantal keer persen, moest ik plots stoppen’, zegt Katrien. ‘De navelstreng zat rond zijn nekje. Ze hebben die daarom toen al doorgeknipt en navelstrengbloed afgenomen om te controleren of de bloedwaarden van ons kindje in orde waren. In afwachting van die resultaten mocht ik verder persen en kwam ons zoontje ter wereld. We konden helaas maar heel even genieten van dit mooie moment, want uit de test bleek dat hij toch wat afvalstoffen in zijn bloed had. Hij werd opgenomen op de neonatologie en kreeg een navelkatheder. Ik kreeg het toen even enorm moeilijk. Ik hoopte zo hard dat alles in orde zou komen.’
Ik vind het moeilijk om opnieuw een goede balans te vinden tussen mijn verschillende rollen als mama, echtgenote, leerkracht/collega en Katrien. Ik ben op de goede weg, maar toch nog niet aan het einde van mijn zoektocht.
‘Ze stopten hem in een verwarmd bedje met een beschermbrilletje aan onder een blauwe lamp om bilirubine af te breken, een stof die hij aanmaakte om de antistoffen af te breken. Die zorgde ervoor dat hij geel zag, vandaar die lamp. Uiteindelijk mochten we pas na vier dagen naar huis, want toen was ons zoontje stabiel genoeg volgens de dokters. We doopten hem Linc. We vinden het belangrijk dat de namen van onze kinderen ook makkelijk uit te spreken zijn in andere talen. We wilden opnieuw een naam met een L zoals onze andere twee kleine spruiten en vonden Lincoln wel mooi. Omdat dit té Engels klonk, kortten we het af naar Linc.’
Goede balans
‘Ik wist al wat het was om mama te zijn, maar toch is een derde kindje pittig en heb ik het wat onderschat’, zegt Katrien. ‘Je moet je aandacht plots enorm goed verdelen en je hebt haast geen tijd meer voor jezelf. Ik vind het moeilijk om opnieuw een goede balans te vinden tussen mijn verschillende rollen als mama, echtgenote, leerkracht/collega en Katrien. Ik ben op de goede weg, maar toch nog niet aan het einde van mijn zoektocht. Ik zie mijn kinderen enorm graag, maar ik zou liegen als ik zeg dat ik van álle momenten geniet. Als ze voor de zoveelste keer kattenkwaad uithalen, het huis afbreken of elkaar pijn doen, dan vraag ik me toch eens af waar ik aan begonnen ben (lacht). Maar als ze dan zeggen: “Mama, ik hou van jou”, dan weet ik weer waarom dit dit alles doe.’
‘Ons gezinnetje voelt sinds de komst van Linc echt compleet aan’, besluit Katrien. ‘Ik verloor mijn mama toen ik amper dertien jaar was, dus ik vind het zo jammer dat zij op haar beurt niet kan meemaken dat ik nu mama ben. Ik zou haar ook zoveel willen vragen over het mamazijn, maar dat gaat natuurlijk niet. Daardoor voel ik me soms onzeker en twijfel ik of ik het wel allemaal goed aanpak als mama. Het belangrijkste voor mij is dat ik Lex, Lily en Linc een mooi leven kan bezorgen en dat ze met hun drietjes altijd goed overeen blijven komen. Dan is mijn job als mama geslaagd.’
Om onze derde zwangerschap aan te kondigen, trokken we een leuke foto van onze kindjes. We hadden al een meisje en een jongen dus deze baby zou de ‘tie-breaker’ van ons gezin worden. Lily hoopte op een meisje en Lex op een jongen.
Ik wilde zoals de vorige twee keer een fotoshoot met mijn mooie babybuik.
Door de hoge waarden van bilirubine moest Linc de eerste 24 uur onder een blauwe lamp liggen op neonatologie. Voor ons zag het er enorm zielig uit, maar hij heeft er gelukkig zelf niet veel last van gehad.
We lieten een eigen kaartje en bijpassende doopsuiker ontwikkelen. De geboortekaartjes van onze andere kinderen hadden telkens hun eigen thema en kleur. Voor Linc kozen we de kleur blauw met als thema de maan en sterren.
Bij elke zwangerschap maakte ik een eigen dekentje. Voor Linc haakte ik een blauw exemplaar met zijn naam erop.
Broer en zus vragen voortdurend of ze babybroer mogen knuffelen. Dit is een leuke foto waarop Lex Linc voorzichtig vasthoudt en grote zus Lily komt ook eens piepen.
De fotografe gooide meermaals haar schoen in de lucht om de kinderen aan het lachen te krijgen. Missie geslaagd als je hun guitige glimlachjes ziet. Ze vonden het hilarisch.
Bij de vorige familiefoto lagen we met ons viertjes op de grond en we vonden het resultaat heel mooi. Daarom deden we dit ook met Linc erbij en ook dit keer zijn we verliefd op deze foto.
De eerste kerst van de kindjes maakte ik telkens een foto in hetzelfde kerstpakje. Deze foto gebruikten we dan om een kerstbal mee te laten maken. Zo hebben we altijd een blijvende herinnering aan de eerste kerst van de kindjes.
Linc is nu zes maanden en een supervrolijk manneke. Hij is de vrolijkste van de drie en een echte lachebek! Linc heeft moeten vechten, maar gelukkig is alles in orde nu en genieten we volop van alle mooie momentjes samen.
Fotografen: Anneke Schram van Anyka fotografie, Katrien Lambrecht en Yannick Tack.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
