‘Ik vind mama zijn heerlijk, dat is het beste wat me ooit is overkomen.’
Emma (27): ‘Dankzij de epidurale had ik nergens last van. Ik bestelde zelfs nog concerttickets vlak voor ik moest bevallen.’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Emma (27) had een aangename zwangerschap, vlotte bevalling en zalige kraamperiode. Laurens (32) en zij zijn nu de trotse ouders van Finn.
‘Laurens en ik deden er een jaar over om zwanger te raken’, vertelt Emma. ‘We waren dan ook in de wolken toen de test in oktober 2021 positief was. Helaas was die vreugde van korte duur, want in november hadden we een zwangerschapsverlies. Een zware klap voor ons beiden, want we keken zo uit naar ons kindje. Gelukkig duurde het dit keer niet opnieuw zo lang om zwanger te raken, want in februari had ik opnieuw een positieve test in mijn handen.’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels.
Donald Duck
‘De schrik om ook dit kindje te verliezen was groot, dus die eerste drie maanden waren heel zwaar’, aldus Emma. ‘Gelukkig mochten we om de twee weken op controle, wat me een beetje op mijn gemak stelde. Verder was ik die eerste weken heel misselijk en voortdurend moe. Pas toen ik bijna vier maanden ver was, kon ik echt genieten van mijn zwangerschap. Dan waren de kwaaltjes over en was ik door die eerste cruciale periode. Mijn bolle babybuik begon ook te groeien en ik voelde ons kindje bewegen: wat een magisch gevoel!’
Op den duur werkte mijn placenta ook niet meer goed, waardoor er niet genoeg voedingsstoffen naar de baby ging en moest ik om de twee dagen op controle in het ziekenhuis.
‘We noemden ons ongeboren kindje Donald’, lacht Emma. ‘Iemand vroeg me tijdens de zwangerschap hoe we hem zouden noemen en op dat moment keek ik net naar een babyoutfit met Donald Duck waardoor ik voor de grap Donald zei. Dat bleef hangen en op den duur noemde iedereen hem Donald, supergrappig!’
Zwangerschapsdiabetes
‘Als ik 27 weken ver was, stelden ze zwangerschapsdiabetes vast’, gaat Emma verder. ‘Dat schrok me in het begin wat af, maar door het volgen van een dieet kon ik dit heel goed onder controle houden en waren er gelukkig geen gevolgen voor ons kindje. De laatste twee maanden moest ik verplicht thuis blijven omdat ik vaak harde buiken had en een verkorte cervix. Rusten was de boodschap! Op den duur werkte mijn placenta ook niet meer goed, waardoor er niet genoeg voedingsstoffen naar de baby ging en moest ik om de twee dagen op controle in het ziekenhuis. Door die situatie besliste de gynaecoloog om me vroeger dan ik uitgerekend was toch in te leiden.’
Concerttickets
‘De bevalling verliep in een sneltempo’, zegt Emma. ‘Dankzij de epidurale had ik nergens last van. Ik bestelde zelfs nog concerttickets vlak voor ik moest bevallen (lacht). Na anderhalf uur persen, kwam ons zoontje ter wereld. Ze legden hem op mijn borst en dat moment was onbeschrijfelijk! Ik was onmiddellijk verliefd op dat kleine wezentje!’
De bevalling verliep in een sneltempo. Na anderhalf uur persen, kwam ons zoontje ter wereld.
‘Finns gewicht lag een beetje te laag waardoor hij de eerste dagen op de neonatale afdeling lag’, aldus Emma. ‘Dat vond ik jammer, want ik heb het gevoel dat ik zo onze eerste momenten samen wat miste. Overdag waren we wel samen, maar ‘s avonds werd hij terug in zijn couveuse gelegd. Op zich wel goed dat ik op die manier kon rusten en recupereren na de bevalling, maar ik had hem toch graag dichter bij mij gehad.’
Kleine stapjes
‘Gelukkig mocht hij na vier dagen samen met ons mee naar huis’, vertelt Emma. ‘Ik vond de kraamperiode heerlijk! Ik mis die periode ook echt. Alles op zijn tempo doen en genieten van alle kleine stapjes die hij maakte zonder dat ik andere zorgen aan mijn hoofd had. Ik vind mama zijn heerlijk, dat is het beste wat me ooit is overkomen. Het is zoveel leuker dan ik had verwacht. Het moederschap veranderde mij ook niet echt als persoon. Ik was altijd al heel zorgzaam en dat is alleen maar meer geworden nu. Laurens en ik willen zeker nog een broertje of zusje voor Finn en kijken er nu al naar uit om hen samen te zien spelen.’
We keken zo uit naar ons zoontje!
Mijn zus nam deze foto. Ik was toen 8 maanden ver. Ik had een verhoogd risico op vroeggeboorte en wou nog heel graag foto’s! De schoentjes kregen we van de grootmoeder van Laurens.
Fotograaf: Lies Van Damme
Ik was heel graag zwanger, het is een gevoel dat je niet kan beschrijven: er groeit leven in je!
Fotograaf: Lies Van Damme
Deze foto is genomen in het ziekenhuis toen we naar huis mochten.
Het kaartje werd ontworpen door drukkerij De Koninck te Baardegem. De giraf is gebaseerd op de giraf die in zijn slaapkamer omhoog hangt. Het geboortesuiker stelden we zelf samen. Ik zat toch thuis, dus ik had er genoeg tijd voor.
Finn lekker ingeduffeld in een warm jasje dat zijn overgrootmoeder voor hem maakte.
Fotograaf: Lies Van Damme
Dit vind ik de mooiste foto van ons drietjes. Het was enorm koud die dag, en elke keer als we Finn uit de koets namen begon hij te huilen. Toch leverde het deze prachtige foto op.
Fotograaf: Lies Van Damme
De eerste keer dat peter Ward Finn zag. Hij was toen een maandje oud.
Fotograaf: Ward Elaut
We zijn trots op onze kinderkamer. Laurens en zijn papa maakten er echt iets mooi van. Meter Lies plakte de wolkjes op de muur.
Finn is een vrolijke baby die voortdurend lacht. Wat zien we hem zo graag!
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
