'Ik was niet het meest aangename gezelschap, maar dat hoeft ook niet als je op het punt staat om een baby door je vagina te persen!'
Veerle (32): ‘Ik wilde koste wat het kost zonder epidurale bevallen’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Veerle (32) wilde koste wat het kost zonder epidurale bevallen. Gertjan en zij zijn nu trotse ouders van hun dochtertje Maud.
‘Ik was heel snel zwanger’, vertelt Veerle. ‘Al na anderhalve maand proberen! Ik prijs mezelf enorm gelukkig. Ook mijn zwangerschap verliep zonder problemen, ik had zelfs geen last van die typische kwaaltjes. Ik vond het dan ook fantastisch om met die bolle buik rond te lopen. Het allerleukste vond ik toen ik onze baby voelde bewegen in mijn buik. Dat gevoel kan ik niet beschrijven, dat is gewoon magie!’
In voetsporen treden
‘We vertelden op kerstmis het heuglijke nieuws aan mijn mama’, aldus Veerle. ‘Ik schreef in een kerstkaartje hoe fantastisch zij is als mama en voegde eraan toe dat het tijd was dat ik in haar voetsporen trad. De blik die ze me gaf na het lezen van dat tekstje zal ik nooit vergeten, ze was intens gelukkig. Helaas kon mijn lieve papa dit niet meer meemaken. Hij stierf toen ik vijftien jaar was.’
Wat op m’n netvlies gebrand staat, is de reactie van mijn vriend toen hij ons kindje voor de eerste keer zag. De tranen rolden over zijn wangen, terwijl ie normaal een superstoere kerel is.
‘Ik werk in de horeca en ik wilde dat zolang mogelijk volhouden’, aldus Veerle. ‘De vaste klanten vonden het zalig om mijn buik almaar te zien groeien. Twee weken voor ik uitgerekend was, bleef ik thuis, maar toch kon ik niet stilzitten. Ik gaf het huis nog een grondige poetsbeurt, maakte mijn koffer klaar voor in het ziekenhuis en waste alle babykleertjes. Heel herkenbaar voor vele mama’s waarschijnlijk (lacht).’
Warm gevoel
‘Toen mijn weeën begonnen, wilde ik niet onmiddellijk naar het ziekenhuis gaan’, vertelt Veerle. ‘Ik bleef in onze veilige cocon tot ik de pijn niet meer kon verdragen. Eenmaal in het verloskwartier bleek dat ik al vijf centimeter ontsluiting had. Ik wilde koste wat het kost zonder epidurale bevallen. Mijn grootmoeder bracht zo maar liefst twaalf kinderen ter wereld en mijn mama vier! Door de pijn kon ik wel niets of niemand verdragen. Ik was niet het meest aangename gezelschap, maar dat hoeft ook niet als je op het punt staat om een baby door je vagina te duwen!‘
‘Na vijf keer persen kwam ons dochtertje ter wereld’, aldus Veerle. ‘De vroedvrouwen legden haar op mijn borst, en het eerste wat in me opkwam was: amai, dat is warm. Wat bleek? Onze kleine spruit had me al helemaal onder geplast. Een verhaal dat we later als ze wat groter is zeker zullen vertellen op familiefeestjes (lacht). Wat ook op m’n netvlies gebrand staat, is de reactie van mijn vriend toen hij ons kindje voor de eerste keer zag. De tranen rolden over zijn wangen, terwijl ie normaal een superstoere kerel is.‘
Koemelkallergie
‘We kozen de naam Maud puur omdat we dit heel mooi vonden klinken’, zegt Veerle. ‘Door de coronacrisis mocht ik geen bezoek ontvangen in het ziekenhuis. Dat was langs de ene kant wel fijn, want je kan echt met je drietjes genieten van die eerste momenten samen. Maar langs de andere kant had ik wel heel graag mijn mama erbij gehad.’
Ik doe mijn best en het is geen schande om soms toe te geven dat het niet gaat. Je moet hulp durven vragen, en dat maakt je zeker geen minder goede mama. Integendeel!
‘Eenmaal thuis moest ik echt wennen aan ons nieuwe leven’, zegt Veerle. ‘Het is moeilijk om nog tijd uit te trekken voor jezelf. Zeker die eerste weken omdat Maud maar niet ophield met huilen. Het bleek dat ze een koemelkallergie had. Ik ging ook op dieet waarbij ik alle slechte dingen uit mijn eetpatroon schrapte. Dat zorgde ervoor dat de traantjes van Maud plaatsmaakten voor een grote glimlach.’
Geen roze wolk
‘De grootste test kwam er voor mij toen ik terug begon te werken’, vertelt Veerle. ‘Normaalgezien werk ik zes dagen op zeven, maar dat lukte niet met Maud. Zelfs met dat extra dagje thuis was het echter een heel karwei om alles rond te krijgen. Ik legde mezelf enorm veel druk op om zowel de perfecte mama, als vrouw als collega te zijn, maar dat gaat natuurlijk niet. Ondertussen luister ik beter naar mijn eigen lichaam. Ben ik moe? Dan kruip ik al om 21u onder de dons, ook al zijn we naar een film aan het kijken. Vergeet ik op het werk eens wat een klant bestelde omdat ik de dag ervoor bijna niet sliep, dan excuseer ik me zonder te denken dat ik gefaald heb.’
‘Mama worden zette mijn hele leven op z’n kop’, besluit Veerle. ‘Die roze wolk waar velen over spreken, ben ik helaas niet tegengekomen. Maar ik ben trots op het parcours dat ik aflegde. Ik doe mijn best en het is geen schande om soms toe te geven dat het niet gaat. Je moet hulp durven vragen, en dat maakt je zeker geen minder goede mama. Integendeel! Ik hoop dat ik Maud kan zien opgroeien tot een sterke jongedame. O ja, en dat plasverhaal heeft ze zeker nog tegoed (lacht)!’
‘Mijn vriend werkt in de bouw, dus we kondigden onze baby aan alsof het een bouwwerfje was. En eigenlijk is een klein mensje maken ook een beetje bouwen. We betrokken mijn hond Quido overal bij, want hij is mijn eerste “kindje”.’
‘Toen ik 38 weken ver was, liet ik foto’s trekken van mijn bolle babybuik. We deden dit in het bos waar we vlakbij wonen. Ik ben van plan om Maud iedere keer op haar verjaardag naar deze plek mee te nemen om een foto te trekken.’
‘Dit is de allereerste foto van Maud nadat ze uit mijn buik kwam. Een prachtige baby die onmiddellijk ons hart veroverde.’
‘Dit is een van mij favoriete foto’s: een fiere papa met zijn dochtertje. De liefde spat er vanaf!’
‘Ik wilde heel graag een origineel geboortekaartje. Alma Langerak uit Utrecht tekende dit volledig zelf voor ons. Je ziet hoe ons hondje Quido, Maud met het graafmachientje van de papa uit de bloemkolen haalt en haar tot bij ons thuis brengt.’
‘Kleine kindjes worden snel groot, dus we wilden een newbornshoot om die momenten voor eeuwig te kunnen koesteren. Maud huilde door de koemelkallergie, maar de fantastische fotografe wist haar in slaap te sussen.’
‘Ik hou van tradities, dus we beslisten om Maud in de kerk te laten dopen. Door corona gebeurde dit in intieme kring, maar het was een prachtige dag.’
‘Maud viert hier samen kerst met haar negentigjarige overgrootvader. Hij is enorm fier op zijn enige achterkleinkind. De oudste en jongste telg van de familie samen op de foto.’
‘Maud en Quido zijn onafscheidelijk. Het zijn beste vriendjes en ze gaan samen nog veel plezier hebben.’
‘Maud is hier zes maanden oud en ze leert nog elke dag nieuwe dingen. Ik ben superfier op mijn kleine meid.’
Fotografen: Kirsten Valkeners & Wendy Bervoets.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
