Hoewel Femke zorgvuldig de pil nam, raakte ze twee keer op rij ongepland zwanger.
BABYB(R)ABBELS – Femke (24): ‘Voor de tweede keer was ik ongepland zwanger. Dit kon toch niet?!’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Hoewel Femke zorgvuldig de pil nam, raakte ze twee keer op rij ongepland zwanger.
Femke (24) en Kevin (26) werden tien maanden geleden de trotse ouders van Matteo. ‘Het was de eerste naam na een lange lijst namen die Kevin onmiddellijk mooi vond en ik ook.’
Ongepland zwanger
‘In het najaar van 2019 voelde ik me meer moe en niet helemaal zoals anders. Mijn eerste idee was een vitaminetekort, maar een paar dagen later bleven ook mijn regels uit. Zou ik zwanger zijn? Ik nam toch de pil? De huisarts deed een bloedonderzoek en stuurde mijn urine op naar het labo. Een paar dagen later bleek het niet om een zwangerschap te gaan, en mijn regels zouden wel doorkomen. Als dat niet het geval was, moest ik terug op consultatie komen.’
Zou ik zwanger zijn? Ik nam toch de pil?
‘En zo zat ik twee weken later weer bij de dokter voor een nieuw bloedonderzoek. Het resultaat kwam niet veel later: ik was zwanger. Hoe kon dat? Ook Kevin kon het niet geloven. Omdat dit compleet onverwachts kwam, was hij een beetje verslagen door het nieuws. Toevallig had ik net een week later een routinecontrole bij de gynaecoloog, die meteen een echo wilde maken. Daar zag hij meteen twee vruchtjes. Ik keek naar Kevin en dacht echt dat hij ging flauwvallen. De rit naar huis beleefden we vol ongeloof.’
Donderslag bij heldere hemel
‘Een paar weken later verloor ik bruin bloed. Ik wist meteen dat het niet goed was en tijdens de negen weken echo bleek dan ook één vruchtje afgestoten te zijn. Over het tweede vruchtje was geen zekerheid. Ik belde naar een andere gynaecoloog voor een second opinion, waar ik de week erop meteen terechtkon. Zij bevestigde helaas het nieuws, en bevestigde ook het overlijden van het tweede vruchtje. Een donderslag bij heldere hemel. Een nieuwe shock om te verwerken.’
Beide vruchtjes bleken gestorven te zijn. We waren in shock.
‘Een week lang hadden we gehoopt dat een vruchtje het toch nog zou halen, maar het mocht niet zijn. Ik kon een pilletje nemen en wachten tot de vruchtjes spontaan zouden afdrijven, of kiezen voor een curettage. Ik koos voor de tweede optie, omdat ik dan zeker zou zijn dat de vruchtjes helemaal weg waren. De afspraak werd ingepland op 17 december, mijn verjaardag...‘
Goeie mop
‘Ook al waren we enorm aangeslagen, we hadden op dat moment nog geen kinderwens. De gynaecoloog raadde daarom aan om meteen weer te starten met de anticonceptiepil voor een betere genezing. Na twee maanden werd ik opnieuw enorm moe en was ik precies ook wat bijgekomen. Uit een bloedonderzoek bleek ik opnieuw zwanger te zijn. Dit kon toch echt niet?! Ik nam de pil opnieuw en we waren voorzichtig. Kevin vond het een goeie mop en geloofde er natuurlijk niets van.’
‘Ook al was de zwangerschap ook dit keer niet gepland, we hebben er geen seconde aan gedacht om het weg te halen. Uit de eerste echo bleek alles goed te gaan met het vruchtje, dus dat was enorm fijn nieuws. Maar toch ben ik tot twaalf weken enorm bang geweest om opnieuw een miskraam te krijgen. Behalve mijn ouders wist dan ook niemand dat ik zwanger was. Uit de NIPT bleek dat alles goed was en we een jongen verwachtten. Eindelijk konden we het nieuws met familie en vrienden delen!’
Tot twaalf weken was ik enorm bang om opnieuw een miskraam te krijgen.
‘De weken gingen voorbij en ik had een fantastische zwangerschap. Ik was niet misselijk, ik sliep goed en ik kwam uiteindelijk ook niet heel veel bij, zo’n elf kilo in totaal. Ik genoot zo van de zwangerschap. Al snel begon ik na te denken over een naam voor ons kindje. Kevin was daar iets minder mee bezig. Lijsten ben ik afgegaan, maar Kevin vond geen enkele naam mooi. Tot ik op Matteo stootte. We waren allebei meteen verkocht!’
Oppakken en meenemen
‘Twee dagen na de uitgerekende datum voelde ik ‘s nachts plots iets warms lopen tussen mijn benen. Alsof ik aan het plassen was en niet kon stoppen. Ik heb Kevin meteen wakker gemaakt en hij vloog bijna uit bed. Mijn koffertje stond al een paar weken klaar, dus dat moesten we alleen maar oppakken en meenemen. In het ziekenhuis kreeg ik uiteindelijk lichte weeën en bleek ik drie centimeter ontsluiting te hebben. Het was dus een kwestie van wachten... Maar al snel werden de weeën heviger en volgden ze elkaar snel op.’
‘Omdat ik het niet meer kon houden van de pijn vroeg ik een epidurale verdoving. Op dat moment bleek ik al acht centimeter ontsluiting te hebben en vroeg de verpleegkundige of ik de verdoving zeker nog wilde hebben, want het zou niet lang meer duren. Maar ik moest en zou iets krijgen tegen de pijn. En effectief: de pijn ebde meteen weg, maar ook mijn ontsluiting besloot ermee te stoppen. Het duurde meer dan vier uur tot ik volledige ontsluiting had en ik mocht beginnen persen. Een dik halfuur later is Matteo geboren. Wat een magisch moment wanneer ze je kindje voor de eerste keer op je borst leggen!’
Emotionele rollercoaster
‘Ik wilde zo graag borstvoeding geven, maar het was enorm pijnlijk. Ik hoopte dat het zou beteren, maar dat was niet zo. De volgende dag heb ik gevraagd om af te kolven. Op zich verliep dat allemaal goed, maar ik had niet voldoende melkproductie om hem een verzadigd gevoel te geven. Al snel kreeg hij kunstvoeding bij.’
‘De periode in het ziekenhuis was fijn, maar het feit dat er door de coronamaatregelen geen bezoek mocht komen, had voor ons zowel voor- als nadelen. Ja, je kan beter uitrusten en genieten van elkaar, maar ik miste het dat onze ouders Matteo niet konden ontmoeten. Na twee dagen besloten we naar huis te gaan, waar de kersverse grootouders zaten te wachten, en ben ik dan ook in tranen uitgebarsten. Zo overweldigd door alle emoties.’
Onwetend
‘Toch had ik het de tweede dag thuis enorm moeilijk. De overgang van het ziekenhuis naar huis was enorm groot en het was winter, wat gelijkstond aan donkere, korte avonden. Het heeft zo’n twee weken geduurd voor ik me beter begon te voelen. Het feit dat je door de coronacrisis nergens naartoe kon en je opgesloten zat in je eigen huis, hielp natuurlijk ook niet. Maar aan liefde voor dat kleine mannetje geen gebrek.’
Het heeft zo’n twee weken geduurd voor ik me beter begon te voelen.
‘In de maanden die volgden, vonden we snel onze draai. Mijn moeder en schoonmoeder hebben me enorm goed ondersteund en ons een beetje wegwijs gemaakt in het kersverse ouderschap. Je bent zo onwetend als nieuwe mama van je eerste kindje. Zo onzeker. Matteo was gelukkig een hele brave baby. Hij sliep van voeding tot voeding en huilde bijna nooit. Daar was ik in het begin best bang voor, omdat ik er vaak alleen voor stond aangezien Kevin als zelfstandige aannemer werkt en dus lange dagen maakt.’
‘Het was soms zwaar en eenzaam door corona, maar achteraf gezien zou ik het niet anders gewild hebben. Door de tijd en rust die we samen hadden, heb ik snel mijn draai gevonden in de zorg voor Matteo. De nachten waren in het begin zwaar, maar ik deed overdag mee dutjes. Na anderhalve maand sliep hij plots al door van 9u ‘s avonds tot 9u ‘s ochtends.’
Van baby naar peuter
‘Mama zijn heeft mij heel hard veranderd. Ik ben rustiger geworden en vooral volwassener. Ik denk langer en beter na over dingen en kan ze beter plaatsen. Nu, tien maanden verder, is Matteo een hevig mannetje met een sterke wil om dingen te doen en te kunnen. En ook wel een karaktertje! Maar het is nog steeds een brave baby. Ik had het me niet anders of beter kunnen voorstellen. De leukste momenten zijn die waarop we samen zijn als gezin en hem zien groeien en ontwikkelen naar een peutertje. Ik geniet ervan om Kevin en Matteo samen te zien en te merken hoe hard ze op elkaar lijken.’
‘We denken soms wel na over een broertje of zusje voor Matteo, maar dat weten we nu nog niet. Zo ja, zal dat ook pas voor over een paar jaar zijn. Eerst van Matteo en ons gezinnetje genieten. En bovenal zal Matteo voor mij altijd twee zusjes of broertjes in de hemel hebben.‘
‘Met dit beeld hebben we het nieuws bekendgemaakt op sociale media. Kevin houdt de echo vast. Hij wou het eerst niet doen, maar ik heb hem toch kunnen overtuigen.’
‘Dit is een pretecho waar je je kindje veel beter op kan zien dan op een gewone echo.’
‘Kevin en ik hebben nog een shoot gedaan een paar weken voor ik moest bevallen. We wilden toch graag de herinnering aan het buikje waarin Matteo zich negen maanden lang in heeft ontwikkeld.’
‘Ik ben heel blij dat we zo’n shoot gedaan hebben, zodat we hier mooie beelden van hebben. De foto’s zijn gemaakt door Gina Peeters van Bloomelle.’
‘Via Instagram vond ik iemand die ons geboortekaartje kon maken. We spraken af en lieten haar zien welke stijl we wilden. Al vanaf de eerste ontwerpen waren we verkocht. Het was meteen wat we in gedachten hadden en hoe wij het zagen.’
‘Op deze foto zie je Matteo in het ziekenhuisbedje liggen. Hier is hij net een dag oud.’
‘Ik had bijna geen goede foto’s van Matteo als kleine baby, dus vroeg ik aan Crea-Star of ze bij ons thuis enkele foto’s wilde komen maken. Matteo was zo braaf tijdens de fotoshoot. En aangezien de tijd zo snel gaat, wilde ik toch foto’s van hem als kleintje.’
Deze fotoshoot deden we toen Matteo ongeveer 6,5 maanden oud was. Dit zijn de foto’s waar ik het meest trots op ben en waar ik naar kan blijven kijken en maar geen genoeg van krijg. Ze laten zien wat voor een liefdevol gezin we zijn. De foto’s werden genomen in de Belse bossen in Geel door Anne Rutten Photography.’
Foto’s: Bloomelle, Crea-Star en Anne Rutten Photography.
Wil je zelf ook vertellen over jouw ervaringen rond bevallen, je baby en het moederschap? Lees hier hoe je je kandidaat kan stellen.
Meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
