‘Elke maand opnieuw voelden we de teleurstelling én het verdriet als de test weer negatief was.’
Laura (26): ‘Een fertiliteitstraject is zwaar, maar is het wel dubbel en dik waard’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Laura (26) volgde een pittig fertiliteitstraject om zwanger te raken. Timmy (29) en zij zijn nu de trotse ouders van Noralie.
‘Timmy en ik wisten al heel lang dat we graag jonge ouders wilden worden’, vertelt Laura. ‘Ik stopte daarom op mijn 23ste met de pil en hoopte snel zwanger te zijn, maar na een jaar proberen, hadden we nog steeds geen succes. We maakten een afspraak bij een fertiliteitscentrum, maar kregen daar te horen dat ze geen problemen vonden. We kregen het advies omdat we nog zo jong waren dat we maar nog een half jaartje moesten spontaan proberen zwanger raken.’
Teleurstelling en verdriet
‘Dat was een hele zware periode, want elke maand opnieuw voelden we de teleurstelling én het verdriet als de test weer negatief was’, aldus Laura. ‘Ondertussen zie je tal van koppels waarbij het wél lukt en krijg je van de buitenwereld te horen dat je niet moet klagen, want je bent nog jong. Ik had het heel moeilijk met dat soort opmerkingen, want we wilden graag een kindje, dus waarom zou het bij ons omdat we nog jong zijn minder pijn doen als het maar niet lukt?!’
Elke maand opnieuw voelden we de teleurstelling én het verdriet als de test weer negatief was. Dat was een heel zware periode.
‘Na een halfjaar gingen we ten rade bij een ander fertiliteitscentrum waar ze ons wel onmiddellijk wilden helpen’, zegt Laura. ‘We ondergingen 3 intra-uteriene inseminatie-pogingen, zonder succes. Daarna gingen we verder met ivf en na een helse periode van vele hormonen nemen, wekelijkse echo’s, talloze bloedafnames raakten we zwanger bij een tweede eicel terugplaatsing.’
Eerste stampje
‘De eerste weken dat ik zwanger was, waren zwaar’, vertelt Laura. ‘Ik was natuurlijk supergelukkig, maar ik was tegelijkertijd heel bang en onzeker. Na de NIPT-test kon ik eindelijk wat meer genieten. Onze omgeving wist snel dat we zwanger waren, want een fertiliteitstraject kan je moeilijk geheim houden voor je familie en vrienden. Naast wat misselijkheid en rugpijn had ik niet veel zwangerschapskwaaltjes. Het mooiste moment was ongetwijfeld dat eerste stampje in m’n buik voelen. Toen voelde het pas helemaal écht aan!’
Ik verwachtte meteen op een roze wolk te zitten, maar niks is minder waar.
‘Het leek er even op dat onze baby te vroeg zou komen, maar uiteindelijk begonnen mijn weeën toen ik veertig weken ver was’, zegt Laura. ‘Na twaalf uur in de verloskamer vroeg in een epidurale omdat ik ontzettend moe was en de weeën steeds moeilijker kon wegpuffen. Toen ik enkele uurtjes later ons dochtertje in m’n armen had, was ik al die pijn meteen vergeten! We hadden zo lang naar dit moment uitgekeken!’
Borstvoeding
‘Ik verwachtte meteen op een roze wolk te zitten, maar niks is minder waar’, aldus Laura. ‘Ik wilde graag borstvoeding geven, maar Noralie wilde niet aanhappen en werd telkens enorm hysterisch als het niet lukte. Eenmaal thuis lukte het twee weken goed en dan begon ze opnieuw enorm te huilen. Ik schakelde dan maar noodgedwongen over op kolven, maar ook dan bleef ze weigeren. Uiteindelijk bleek het om een koemelkallergie en reflux te gaan. Zij kreeg medicatie en ik moest een dieet volgen. Het deed pijn om te stoppen met borstvoeding, maar ik verloor mezelf er volledig in en vergat soms zelf te eten, dus het was de beste keuze.’
Het deed pijn om te stoppen met borstvoeding, maar ik verloor mezelf er volledig in en vergat soms zelf te eten, dus het was de beste keuze.
‘Mama zijn is pittig, maar ik ben zo dankbaar dat ik deze mooie rol mag vertolken’, besluit Laura. ‘Een fertiliteitstraject is zwaar, maar het is het wel dubbel en dik waard. Ik zou willen dat Noralie voor altijd klein blijft, maar langs de andere kant ben ik ook supertrots als ze iets nieuws bijleert. Timmy en ik weten nog niet of we nog eens door dit hele pittige proces willen gaan voor een tweede kindje. We zien wel wat de toekomst brengt.’
Ik was 14 weken zwanger en op 16 weken gooiden we de foto op onze sociale media.
Ik wilde een herinnering hebben aan mijn zwangere buik. Het is gek om te zien hoe je lichaam verandert, maar je krijgt er zoiets mooi voor in de plaats.
Fotograaf: Anne Rutten
Deze foto is genomen net voor onze tweede embryo terugplaatsing. We spraken net af dat we vanaf toen bij elke terugplaatsing een foto samen zouden maken. Na deze hebben we er geen meer moeten maken, want het was prijs!
We mochten ons wondertje eindelijk verwelkomen.
Het doopsuiker stelde ik volledig zelf samen.
Noralie was hier één weekje oud.
Fotograaf Anne Rutten.
We besloten een babyborrel te organiseren om zo weinig mogelijk bezoek thuis te moeten ontvangen die eerste weken na de bevalling.
Noralie zorgde voor een viergeslacht in onze familie.
We zijn zo in de wolken met ons dochtertje.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
