‘Na twee zwangerschapsverliezen werd ik niet meer spontaan zwanger.’
Sophie (29): ‘Aan iedereen die in een fertiliteitstraject zit: hou de moed erin, het is het dubbel en dik waard’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Sophie (29) raakte heel moeilijk zwanger. Dogan (30) en zij zijn nu de trotse ouders van Theo Kaan.
‘De weg naar mijn zwangerschap was enorm hobbelig’, vertelt Sophie. ‘Ik had twee zwangerschapsverliezen en na de laatste raakte ik niet meer spontaan zwanger. Ik ging langs bij de gynaecoloog en die stelde vast dat ik cysten op m’n eierstokken had. Ik kreeg medicatie om een eisprong op te wekken, maar dat was zonder succes. De volgende stap was de fertiliteitskliniek waarbij ik een kijkoperatie onderging. Daaruit bleek dat ik endometriose had en dat mijn eileiders beschadigd raakten na m’n tweede zwangerschapsverlies. Daarbovenop had ik ook nog een chronische ontsteking van de baarmoeder.’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels.
Ivf
‘Ik had nog weinig hoop dat ik een kindje zou kunnen krijgen’, vertelt Sophie. ‘Maar we werden enorm goed begeleid in de fertiliteitskliniek. Eerst pakten ze de infectie aan en daarna volgden drie inseminaties waarbij ze sperma van mijn man op het moment van mijn eisprong inbrachten. Helaas raakte ik niet zwanger, dus schakelden we over op ivf. Er werden tien eitjes gevonden, wat supergoed was en die tien bleken ook allemaal bevrucht te zijn. Normaal volgt na drie dagen een terugplaatsing, maar wij kozen voor vijf dagen omdat de embryo’s dan nog sterker zijn! Na die vijf dagen haalden vijf embryo’s het, dus werd eentje teruggeplaatst in mijn baarmoeder en de andere vier werden ingevroren voor als de eerste poging niet succesvol was of voor later als we nog een kinderwens zouden hebben.’
Ik was doodsbang dat het opnieuw zou misgaan! Bij elk krampje had ik schrik dat ik weer een zwangerschapsverlies zou hebben.
‘Na tien dagen liet ik bloed afnemen om te zien of ik zwanger was’, aldus Sophie. ‘Omdat ik zelf verpleegkundige ben, liet ik dit uitvoeren door een collega. De uren die daarop volgden, waren superspannend. Toen ik als uitslag zag staan dat ik in verwachting was, liep ik al huilend naar mijn collega’s die ook spontaan begonnen wenen. Dat was een prachtig moment dat ik nooit zal vergeten!’
Schrik
‘De vreugde die ik had, sloeg snel om in angst’, vertelt Sophie. ‘Ik was doodsbang dat het opnieuw zou misgaan! Bij elk krampje had ik schrik dat ik weer een zwangerschapsverlies zou hebben. Gelukkig stelden de echo’s ons iedere keer opnieuw gerust, maar in mijn achterhoofd bleef ik me voorbereiden op tegenslag. Ik vind het achteraf gezien echt jammer dat ik daardoor niet echt kon genieten van m’n zwangerschap.’
Ik begon te persen, maar na een uur harde arbeid was de baby er nog niet! Ik had bijna geen energie meer en de gynaecoloog stelde voor om de zuignap te gebruiken.
‘Tijdens een van de laatste controles toen ik 39 weken zwanger was, bleek mijn bloeddruk hoog te zijn en ook de hartslag van de baby was verhoogd’, zegt Sophie. ‘Ik vroeg daarom of ik ingeleid kon worden. Ik wou mijn klein wondertje in mijn armen houden, enkel dan kon ik gerust zijn. Gelukkig ging de gynaecoloog in op m’n verzoek en de volgende dag mocht ik naar het ziekenhuis.’
Zuignap
‘Mijn ontsluiting ging heel traag’, aldus Sophie. ‘Ik vroeg een epidurale, maar die werkte niet. Ik had nog steeds veel pijn. Ik kreeg een tweede en die deed gelukkig wel zijn werk. Nadien ging het plots heel snel, ik begon te persen, maar na een uur harde arbeid was de baby er nog niet! Ik had bijna geen energie meer en de gynaecoloog stelde voor om de zuignap te gebruiken. Dat instrument werd op z’n hoofdje gezet en na twee keer persen, kwam ons zoontje ter wereld.’
Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik niet meteen op die roze wolk zat. Omdat ik zó graag mama wou worden, was ik een beetje blind voor de moeilijke momenten zoals slaaptekort waar je sowieso ook mee geconfronteerd wordt als nieuwe mama.
‘Toen we hem hoorden huilen, begonnen zowel mijn man als ik te huilen van geluk’, vertelt Sophie. ‘We hadden zo lang op dit moment gewacht. Ik knipte zelf de navelstreng door, want mijn man was nog wat van zijn melk (lacht). We doopten ons zoontje Theo, wat godsgeschenk betekent en Kaan is Turks voor koning. Mijn man is afkomstig uit Turkije, vandaar dat de tweede naam Turks is. Zijn familie vindt het moeilijk om Theo te onthouden, dus ze noemen hem altijd Kaan.’
Geen roze wolk
‘Aan iedereen in een fertiliteitstraject: probeer de moed erin te houden, hoe moeilijk het ook is, want het is het dubbel en dik waard’, besluit Sophie. ‘Ik ben elke dag enorm dankbaar dat ik mama mag zijn. Mijn hart loopt over als ik naar hem kijk en mijn telefoongeheugen ook van de honderden foto’s die ik dagelijks van ons zoontje trek (lacht). Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik niet meteen op die roze wolk zat. Omdat ik zó graag mama wou worden, was ik een beetje blind voor de moeilijke momenten zoals slaaptekort waar je sowieso ook mee geconfronteerd wordt als nieuwe mama.’
Mijn man en ik willen heel graag nog een zusje of broertje voor Theo. Hopelijk wordt het een van die vier kleine embryo’s die nog op ons liggen te wachten in het ziekenhuis.
‘Ik leerde sinds ik mama ben om beter te plannen en minder chaotisch te zijn’, lacht Sophie. ‘Ik was een hele slechte planner en een dubbele boeking in mijn agenda kwam heel vaak voor, maar met een baby kan je niet anders dan elke dag zorgvuldig alles in te plannen. Mijn man en ik willen heel graag nog een zusje of broertje voor Theo. Hopelijk wordt het een van die vier kleine embryo’s die nog op ons liggen te wachten in het ziekenhuis.’
Deze foto kreeg ik mee op de dag van de terugplaatsing van het embryo. Deze kleine embryo groeide uiteindelijk uit tot onze baby.
Onze hond Hugo speelde een belangrijke rol in de aankondiging. Hij zit op de foto mooi stil, maar daarvoor waren heel wat snoepjes en helpende handen nodig.
Deze foto nam ik op een werkdag tijdens mijn laatste werkweek voor ik op bevallingsverlof ging.
De eerste foto van Theo na de geboorte. We waren op slag verliefd!
Toen Theo twee weken oud was, gingen we langs bij Little Dreamers Photography voor een newbornshoot. Hij deed het supergoed en de foto’s zijn een leuk aandenken voor later.
We gingen voor donkerblauw met goud omdat we dat even stoer vonden als zijn naam. We vonden de tekst ‘Welkom lief wondertje!’ heel toepasselijk.
De eerste weken sliep Theo vooral knuffelend op mij. Ik vond dat zoals je ziet helemaal niet erg.
Een maand voor de bevalling begon mijn man aan de kinderkamer. Ik ben trots op het resultaat en hoop dat Theo er later ook dol op is.
We gaan dagelijks een paar keer wandelen met ons hondje Hugo en dan is het makkelijker om Theo in de draagzak mee te nemen. Hij vindt dit geweldig en mijn man geniet er ook van om Theo zo dicht bij hem te hebben.
Op deze foto is Theo 3 maandjes oud. De tijd gaat zo snel en soms mis ik de newborn-fase. Theo is een heel rustige baby waardoor we hem overal mee naartoe kunnen nemen. Enkel als hij écht honger heeft, zullen we hem horen.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
