'Ze vocht om haar kleinzoon toch nog te kunnen ontmoeten, wat gelukkig lukte.'
Roselinde (29): ‘Ik verloor mijn mama de dag na de geboorte van mijn zoontje’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Roselinde (29) verloor haar mama de dag na de geboorte van haar eerste kindje. Hun tweede kindje vernoemden ze naar haar. Timmy (35) en zij zijn nu de trotse ouders van Marie, het kleine zusje van Emiel (2).
‘Mijn eerste zwangerschap liet wat op zich wachten, waardoor ik het dan ook moeilijk kon geloven toen we heel snel zwanger waren van ons tweede kindje’, zegt Roselinde. ‘Ik stuurde zelfs een foto van de zwangerschapstesten naar mijn broer en papa om te dubbelchecken dat ik me zeker niet vergiste. Ik was beide keren heel graag zwanger. Ik vond het een fantastisch gevoel om die bolle babybuik te zien groeien en m’n ongeboren baby’tjes te voelen schoppen. Het enige lastige was dat ik pijn had aan m’n bekken. Ik moest de tweede keer dan ook vroeger stoppen met werken omdat mijn baarmoederhals verkort was.’
Sterrenkijker
‘Toen we wisten dat we een dochtertje verwachtten, was de naam onmiddellijk beslist: Marie, de tweede naam van mijn overleden mama’, zegt Roselinde. ‘Ik moest haar afgeven na een lange strijd tegen kanker de dag na de bevalling van mijn zoontje Emiel. Door haar naam door te geven, heb ik toch het gevoel dat ze erbij is. Ik vertelde mijn mama vroeger vaak dat ik het leuk zou vinden om later een meisje te krijgen in mei én zo gebeurde het ook!’
Marie was een sterrenkijker en ik probeerde allerlei houdingen aan te nemen zodat ze zich toch nog zou draaien, met succes! Na amper twaalf minuutjes persen kwam onze dochter ter wereld.
‘De bevalling verliep heel vlotjes’, aldus Roselinde. ‘Ik liep al een tijdje rond met vijf centimeter ontsluiting en na een bezoekje aan de gynaecoloog kreeg ik ‘s avonds weeën waardoor ik naar het verloskwartier ging. De vroedvrouwen hielpen me bijzonder goed en ik voelde me in veilige handen. Marie was een sterrenkijker en ik probeerde allerlei houdingen aan te nemen zodat ze zich toch nog zou draaien, met succes! Na amper twaalf minuutjes persen kwam onze dochter ter wereld.’
Aandacht verdelen
‘Het moment dat je je kindje voor de eerste keer in je handen neemt, is onbeschrijfelijk’, vertelt Roselinde. ‘Ik voelde direct zoveel liefde en verantwoordelijkheid. Uiteraard ging dit alles gepaard met de nodige traantjes. De kraamperiode na de komst van Emiel stond volledig in het teken van het overlijden van mijn mama. Zij kreeg de diagnose van kanker toen ik twintig weken ver was. Dat wierp uiteraard een donkere schaduw over mijn zwangerschap en toen ze stierf na de geboorte van Emiel, was ook mijn roze wolk op slag verdwenen. Mijn mama vocht nog om haar kleinzoon te kunnen ontmoeten, wat gelukkig lukte. Ze heeft Emiel nog tweemaal gezien.’
Mijn mama vocht nog om haar kleinzoon te kunnen ontmoeten, wat gelukkig lukte. Ze heeft Emiel nog tweemaal gezien.
‘Ook deze kraamperiode verliep stroef, al was dat om een heel andere reden: Marie had na twee dagen thuis plots hoge koorts waardoor we terug naar het ziekenhuis moesten. Gelukkig was ze er snel terug bovenop en nu zitten we eindelijk op die mooie, roze wolk. Marie is een rustige baby en haar grote broer is helemaal gek op haar! Elke morgen wil hij zijn kleine zusje knuffelen. We proberen onze aandacht zoveel mogelijk te verdelen en hem overal bij te betrekken, maar het is een zegen dat hij niet jaloers is op zijn zusje.’
Niet elke dag feest
‘Ik vind het geweldig om mama te zijn. Het is zeker niet elke dag een feest, want het is niet altijd even gemakkelijk. Twee kleine kindjes in huis brengen de nodige uitdagingen met zich mee. Als Marie honger heeft en Emiel wil spelen, snapt hij natuurlijk niet dat mama even niet mee kan doen. Gelukkig kan ik rekenen op mijn lieve man. Hij helpt overal waar hij kan en samen zijn we een supergoed team.’
Met deze foto maakten we aan vrienden en familie bekend dat we opnieuw zwanger waren.
Deze 3D-echo was magisch om te zien. Marie leek toen al op haar grote broer Emiel.
Ik veranderde de volledige decoratie van de babykamer nog toen ik 38 weken zwanger was. We kozen ervoor om één muur roze te schilderen met als detail vlindertjes die verwijzen naar m’n overleden mama.
Ik bakte voor onze familie cupcakes met roze in om het geslacht bekend te maken. Onze vrienden stuurden we deze schattige foto van Emiel door.
Dit was de laatste foto van mijn bolle babybuik, ik was toen 38 weken ver.
Dit is het geboortepakje van Marie. Ik had hetzelfde kleedje, natuurlijk in een iets grotere maat (lacht).
Zo maakten we aan de buitenwereld bekend dat Marie er was.
Bij onze thuiskomst met Marie, wilde grote broer haar onmiddellijk knuffelen.
Het geboortekaartje is met vlindertjes die verwijzen naar mijn mama.
Marie werd toen we amper twee dagen thuis waren opnieuw opgenomen in het ziekenhuis. Het was heel eng om mijn kleine baby aan de monitor te zien liggen met een infuus. Gelukkig mocht ze snel weer met ons mee naar huis.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
