'Tot op de dag van vandaag hebben we er nog geen zicht op of hij er iets aan zal overhouden.'
Sanne (31): ‘Een van onze tweelingzoontjes kreeg een hersenbloeding na de geboorte’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Sanne (31) beviel van een tweeling, maar een van de kindjes kreeg na de geboorte een hersenbloeding. Lauden (32) en zij zijn nu de trotse ouders van de tweeling Sem en Cas.
‘Ik reis heel graag, daarom twijfelde ik of ik kindjes wou’, vertelt Sanne. ‘Op een bepaald moment besloten Lauden en ik om er toch voor te gaan en raakten we vlotter dan verwacht zwanger. Daardoor vielen heel wat van onze plannen in het water. Zo zouden we nog naar Peru gaan en in het huwelijksbootje stappen. Ik keek daar enorm naar uit waardoor mijn eerste reactie op mijn zwangerschap niet zo positief was. Gelukkig kon ik er goed over praten met een collega/vriendin waardoor ik de knop kon omdraaien en blij was met dit geweldige nieuws.’
Meer mooie, ontroerende en/of inspirerende verhalen van moeders vind je onder de rubriek Babyb(r)abbels.
Twee hartslagjes
‘Toen we langsgingen bij de gynaecoloog zag ik direct dat er iets ongewoon was’, aldus Sanne. ‘Mijn gevoel bleek te kloppen, want ik was zwanger van een tweeling! Mijn wereld stond stil en ik raakte volledig in paniek. Ik hoorde zelfs hun hartslagjes niet meer. Mijn man heeft namelijk een eigen kinepraktijk en voetbalt op hoog niveau waardoor hij niet veel thuis is, dus ik vroeg me onmiddellijk af hoe ik dit zou bolwerken. Daarnaast was ik ook bezorgd over welke impact een tweeling zou hebben op m’n lichaam.’
Ik was zwanger van een tweeling! Mijn wereld stond stil en ik raakte volledig in paniek. Ik hoorde zelfs hun hartslagjes niet meer.
‘Gelukkig verliep de zwangerschap heel vlot’, zegt Sanne. ‘Ik was nooit misselijk. We reisden zelfs nog rond in februari met mijn bolle babybuik. Ik vond die bolle babybuik ook fijn en plots had ik zelfs een mooie boezem! Omdat ik een tweeling verwachtte, moest ik om de twee weken op controle gaan, maar dat gaf me een goed gevoel. We kwamen snel te weten dat de tweeling monochoriaal diamniotisch (MoDi) is, dat wil zeggen dat ze een placenta delen, maar elk hun eigen vruchtzak hebben. Ik hoopte heel hard dat het meisjes waren!’
Huwelijksbootje
‘We kwamen het geslacht te weten met een hele toffe gender reveal’, aldus Sanne. ‘Mijn man wist het al drie weken, maar kon goed zijn mond houden. Ik mocht ballonnen kapotschieten en uit het laatste exemplaar viel blauwe confetti: het waren dus jongens. Ik was heel even teleurgesteld. Maar dat gevoel ging snel over, want het belangrijkste is dat onze kindjes gezond zijn en het is ook heel cool om een boys mom te zijn. Mijn man en schoonfamilie waren al helemaal in de wolken, want Lauden is de enige die hun familienaam kan doorgeven en onze zoontjes nu dus ook.’
‘Lauden en ik stapten in het huwelijksbootje toen ik 25 weken zwanger was’, vertelt Sanne. ‘Ik kan moeilijk dingen uit handen geven, zelfs wanneer ik zwanger was, waardoor ik oververmoeid wakker werd de dag van onze trouw. Gelukkig konden de visagisten dat goed verbergen. Het was een geweldig feest, ook al danste ik zelf niet. Ik genoot er enorm van om te zien hoe onze familie en vrienden plezier maakten.’
Verplichte rust
‘Tijdens mijn zwangerschap bleef ik twee a drie keer per week sporten’, zegt Sanne. ‘Ik deed natuurlijk wel aangepaste oefeningen. Ik kreeg daar echter veel reactie op, maar de gynaecoloog zei dat het net goed is voor de baby’s en mezelf om in beweging te blijven. Toen ik tweeëndertig weken ver was, moest ik wel op doktersbevel rusten. Mijn baarmoederhals was namelijk aan het inkorten, wat gevaarlijk is om vroeger te bevallen. Ik moest zelfs tien dagen in het ziekenhuis blijven om er zeker van te zijn dat ik de vierendertig weken zou halen. Ik vierde mijn verjaardag dus in het ziekenhuisbed.’
Sem had blijkbaar een hersenbloeding gehad en daarna een epileptische aanval. Hij had bovendien ook bloed in zijn ruggenmerg. De dagen die daarop volgden, waren een emotionele rollercoaster.
‘Enkele dagen nadat ik terug thuis was, besloten onze zoontjes dat ze de buitenwereld wilden zien’, vertelt Sanne. ‘We reden naar het ziekenhuis en daar ging het snel. Voor ik het wist, had ik zes centimeter opening. Ik twijfelde geen moment om een epidurale te vragen, wat een zalige uitvinding! Na een klein uurtje persen kwam Sem tevoorschijn en twee keer duwen en een minuutje later was ook Cas er. Ik was tot mijn grote blijdschap niet gescheurd en er moest zelfs geen knipje gegeven worden. Omdat ze iets te vroeg geboren werden, moesten ze in de couveuse liggen en mochten we niet zelf hun flesje geven of luiertjes verversen, dat vond ik bijzonder jammer.’
Emotionele rollercoaster
‘Even later bleek dat Sem het niet zo goed deed’, aldus Sanne. ‘Hij stopte soms met ademen, dus hij werd overplaatst naar het ziekenhuis in Brugge. Toen we hem daar zagen liggen met allerlei draadjes aan zijn hoofd, zakte de grond weg onder mijn voeten. Sem had blijkbaar een hersenbloeding gehad en daarna een epileptische aanval. Hij had bovendien ook bloed in zijn ruggenmerg. De dagen die daarop volgden, waren een emotionele rollercoaster. Elke dag werden er testen en echo’s afgenomen, en was het telkens bang afwachten op de testresultaten. De toestand van Sem bleef gelukkig stabiel en we zagen zelf ook dat hij verbeterde, want hij werd veel minder prikkelbaar.’
‘We mochten Cas eigenlijk al mee naar huis nemen, maar we wilden hem niet scheiden van z’n broertje’, vertelt Sanne. ‘De dokters stonden er wel op, maar gelukkig kon een verpleegster die zelf ook een tweeling had hem op andere gedachten brengen. Enkele dagen later kregen we eindelijk goed nieuws: Sem evolueerde goed, dus we mochten onze jongens mee naar huis nemen. Ik weende van geluk! Sem moest wel geregeld op controle blijven gaan. De schade in zijn hersentjes bleek zeer goed mee te vallen, dus de kans dat hij er gevolgen van zou dragen was heel klein. Wat een opluchting. Hij wordt nu nog steeds opgevolgd door het Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen en krijgt kinesitherapie. Hij vindt het gelukkig leuk en we zien hem echt vooruit gaan. Tot op de dag van vandaag hebben we er nog geen zicht op of hij er iets aan zal overhouden.‘
Deel van het decor
‘Mijn man en gingen helemaal verschillend om met deze moeilijke situatie’, zegt Sanne. ‘Hij was heel gesloten, terwijl ik mijn tranen de vrije loop liet. Het bracht ons wel nog dichter naar elkaar toe en we konden enorm op elkaar steunen. Door de gezondheidsproblemen van Sem duurde het een tijdje vooraleer ik me écht mama voelde. Dat onze kindjes zo lang in het ziekenhuis moesten blijven, had daar natuurlijk veel mee te maken. Toen ze eenmaal bij ons thuis waren, vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Het is natuurlijk heftig om een tweeling groot te brengen en even zoeken hoe je dit aanpakt, want je kan natuurlijk je volledige aandacht maar aan eentje tegelijk schenken. Maar het zijn gelukkig hele brave en rustige kindjes.’
Het is natuurlijk heftig om een tweeling groot te brengen en even zoeken hoe je dit aanpakt, want je kan natuurlijk je volledige aandacht maar aan eentje tegelijk schenken.
‘Het cliché dat moeder worden je verandert, klopt in mijn geval helemaal’, aldus Sanne. ‘De twijfels die ik in het begin had, waren voor niets nodig, want ik vind het zalig om tijd te spenderen met mijn zoontjes. We nemen ze wel overal mee naartoe, want we willen hen al van kleinsaf gewend maken aan uitstapjes en reizen. Onze omgeving is het al gewend en ze beschouwen Cas en Sem als deel van het decor (lacht).’
Dromen
‘Ik besef dat Sem en Cas omdat ze prematuurtjes waren waarschijnlijk meer tijd dan andere kindjes zullen nodig hebben om bepaalde dingen te kunnen en leren’, besluit Sanne. ‘Maar mijn man en ik zullen hen altijd met veel liefde begeleiden en steunen. Als ik 100 % zeker zou zijn dat ons volgende kindje een meisje zou zijn, dan zou ik direct nog een kindje willen, want ik droom wel nog van een dochtertje. Maar eerst gaan we deze twee binken proberen overleven (lacht). We zien wel wat de toekomst brengt.’
Foto 1: Met deze foto hebben we onze zwangerschap aangekondigd op sociale media. Dit nadat we onze familie en dichte vrienden reeds op de hoogte hadden gebracht.
Blauwe rook tijdens de gender reveal: het zijn twee jongetjes.
We bleven uitstapjes maken en op reis gaan terwijl ik zwanger was.
We trouwden voor de wet in het stadhuis van Izegem. Dit in aanwezigheid van zo goed als iedereen die we graag zien. Ik was toen 25 weken zwanger.
Fotograaf: JVM Photograph
Mijn favoriete foto van onze zwangerschapsshoot met Marloes Desterbecq.
De dag na zijn geboorte werd Sem overgebracht naar de neonatale intensive care. Hij werd in een couveuse met een ambulance overgebracht naar daar.
Een van de eerste foto’s van onze zoontjes samen, toen ze beiden in Brugge lagen. Op de foto zie je de draadjes in Sem zijn hoofdje.
De ruggenmergpunctie van Sem was een bang moment. Maar het was de start van een verbetering in zijn hoofdje: de druk op de hersenkamertjes begon af te nemen. Hij heeft dit super goed doorstaan!
We zijn zo gek op onze jongens.
Dit is een van de fotootjes van onze shoot die we deden voor de kerstkaartjes met fotografe Marloes Desterbecq.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
