Nele is drie jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Een jaar geleden stond ik tijdens onze vakantie aan zee in de lift en nam ik een foto van mijn spiegelbeeld. Ik glunder op die foto, met mijn ogen en buik vol verwachting omdat ik hoogzwanger was. Ik moest alleen nog even die baby eruit duwen en daarna zouden het leven en ikzelf weer verder kunnen gaan. Wist ik veel dat alles niet veel later gewoon zou stoppen, op de een of andere gekke manier. Ik kreeg namelijk een baby én een stressstoornis. Geen ideale combinatie.
Het voorbije jaar heb ik daardoor vaak gezegd dat ik mezelf niet meer herkende. En daarmee bedoelde ik niet alleen dat de persoon die ik in de spiegel zag er anders uitzag, al was ook dat wel het geval. In de
spiegel of op foto’s werd ik steeds door een andere versie van mezelf aangekeken. Tijdens gesprekken met vrienden reageerde ik niet zoals ik dat anders zou doen. Ik was trager, minder scherp. Ik maakte me steeds kleiner en trok me terug, tot ik languit op de grond lag, met mijn handen op mijn gezicht. Als je jezelf verliest, lijkt het alsof je jezelf effectief niet meer ziet. Alles wat je doet, denkt en voelt, is anders en lijkt in niets nog op wat je gewoon bent. Ik keek nog wel naar alles, maar ik zag niets meer. Ik hoorde nog alles, maar ik luisterde niet meer. Het voorbije jaar heb ik daarom ook vaak gezegd dat ik mezelf weer wilde zijn. En daarmee bedoelde ik niet dat ik terug wilde naar wie ik was voor ik kinderen had. Die tijd is gepasseerd, en die versie van mezelf ook. Ik wilde zijn wie ik kon zijn, wie ik nu wilde zijn. Maar ik was alles behalve dat.
Het is bijna symbolisch hoe het eerste puzzelstukje van mijn herstel in die lift schijnbaar toevallig op zijn plaats viel.
Tijdens onze vakantie aan zee dit jaar, een jaar na die vorige vakantie, nam ik opnieuw een foto in diezelfde lift. Snel en zonder veel nadenken, want ik wilde niet dat ik betrapt zou worden op het nemen van een selfie wanneer die liftdeuren zouden openen. Nog voor de lift weer tot stilstand kwam, keek ik naar het resultaat. En toen gebeurde het: voor het eerst sinds lang zag ik mezelf weer op die foto. Ik keek verbaasd van mijn telefoon naar de spiegel en zag mezelf weer staan. Ik lachte weer. Ik was er weer. Ik ben er weer. Misschien nog niet altijd, maar dat hoeft ook nog niet.
Ik beschouw die twee foto’s graag als het begin en het einde van een bijzondere periode waarin ik even afscheid moest nemen van mezelf, alsof ik in de spiegel van die lift was achtergebleven en verder moest zonder dat deel van mezelf. Het is bijna symbolisch hoe het eerste puzzelstukje van mijn herstel in die lift schijnbaar toevallig op zijn plaats viel. En hoe ik daarbij weer een beetje ben opgestaan.
Meer columns van Nele:
