‘De job spreekt misschien tot de verbeelding, maar soms is de onzekerheid die erbij komt kijken erg moeilijk.’
Amina (29) is scenariste en werkt momenteel aan een tv-reeks voor Adil El Arbi en Bilall Fallah
Amina (29) is scenariste en vormt samen met schrijfsters Nele Vandael en Una Kreso Het Grensoverschrijvend Collectief, dat momenteel een tv-reeks ontwikkelt voor Adil El Arbi en Bilall Fallah. Ze werkt ook aan ‘Manar’, haar tv-reeks over een Marokkaans-Belgische vrouw.
‘Hoewel er zeker persoonlijke elementen in “Manar” zitten, zou ik de serie niet helemaal als autobiografisch bestempelen. Ik merkte vooral dat mensen met een tweedegeneratie-migratieachtergrond verlangen naar verhalen die de uitdagingen belichten waarmee wij in het dagelijks leven worden geconfronteerd. Je groeit namelijk op met een soort dubbele identiteit: je gedraagt je helemaal anders bij je ouders dan op school of bij je vrienden. Het besef dat je van jongs af aan verschillende versies van jezelf creëert, dringt pas later tot je door. Dan vraag je je af wie je eigenlijk bent. Ik wil met mijn tv-serie vertellen dat je niet hoeft te kiezen tussen twee werelden. Je mag ook een beetje van allebei zijn.
Girlpower
Bij het voorstellen van zo’n serie aan een zender krijg je vaak de vraag “Hoe kunnen we de reeks herkenbaar maken voor iedereen?” Ik geloof dat als het verhaal goed is, kijkers zich ermee kunnen identificeren, zelfs als de leefwereld van een personage niet helemaal overeenkomt met die van henzelf. Bovendien zou het ook maar saai zijn als we alleen maar zouden kijken naar wat we al kennen, toch?’
Ik focus op verhalen over sterke vrouwen die niet alleen dienen om het narratief van een mannelijk personage te ondersteunen.
‘”Manar” past in de lijn van het werk van Het Grensoverschrijvend Collectief. Daarbij focussen we namelijk ook op verhalen over sterke vrouwen die niet alleen maar dienen om het narratief van een mannelijk personage te ondersteunen, iets wat nog vaker voorkomt dan je zou denken. Daarnaast streven we ernaar dat de personages in onze projecten een realistische afspiegeling van de samenleving zijn. Toen we het collectief een paar jaar geleden oprichtten, werkten we altijd samen. Nu hebben we ook onze individuele projecten en verhalen. Het is fijn om schrijven met het collectief te combineren met eigen werk, want zo heb je altijd een plekje om thuis te komen.’
Lange weg
‘Als kind was ik altijd al een enthousiaste schrijver, maar ik heb er nooit bij stilgestaan dat scenarist worden een mogelijkheid was. Pas toen ik ontdekte dat ik op het RITCS (Royal Institute for Theatre, Cinema & Sound, red.) in Brussel een masteropleiding in scenarioschrijven kon volgen, vielen alle puzzelstukjes op hun plek. De job spreekt misschien tot de verbeelding, maar soms is de onzekerheid die erbij komt kijken erg moeilijk. Tot de dag waarop je serie daadwerkelijk op het scherm verschijnt, is er geen garantie dat die ooit ergens te zien is. De weg van dat eerste idee naar de televisie is heel lang, en daarnaast kan er ook nog veel misgaan. Daarom wil ik ook de showrunner van ”Manar” zijn. Zodra het definitieve scenario op papier staat, draag je als schrijver eigenlijk je baby over aan de regisseur. De showrunner zorgt er mee voor dat de nuances van het verhaal tijdens het productieproces juist worden overgebracht naar het beeld. In België is zo’n functie nog eerder uitzonderlijk, maar in Amerika is die al de standaard.
Het lijkt me spannend om ooit een internationale serie te maken, maar voorlopig wil ik me vooral focussen op “Manar” en in België mooie verhalen vertellen waarin mensen zich kunnen herkennen. Adil en Bilall ga ik dus nog niet onmiddellijk achterna.’
Tekst: Anne Vanoppen
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
