‘Ik hoop dat lezers inspiratie halen uit hun fouten en zich er niet op blindstaren.’
Anastasya Chernook giet haar levensverhaal in een boek: ‘Ik hoop dat de lezer mild is voor mijn ouders’
Queen of confidence, artiest, contentcreator… Anastasya Chernook (30) heeft al veel titels verworven, en daar komt er nu nog eentje bij: auteur. De dertigjarige, bekend van School of Confidence, heeft haar eerste boek uit. In ‘Kroning van het Krotkind’ vertelt ze haar levensverhaal en slaagt ze erin om enkele belangrijke levenslessen mee te geven. Wij konden Anastasya strikken voor een gesprekje.
Anastasya, proficiat met je eerste boek! Vanwaar de titel ‘Kroning van het Krotkind’?
‘Ik word heel vaak de queen of confidence genoemd. “Kroning” verwijst naar de erkenning die ik krijg van de buitenwereld. En het woord “krotkind” staat erin omdat ik letterlijk in een krot heb gewoond. Ik ben ook heel vaak uitgescholden voor armoezaaier. Dat krotkind ben ik nog steeds, al bedoel ik dat niet in de negatieve zin van het woord. Ik werd pas erkend op latere leeftijd, maar ik ben nog steeds wie ik toen was.’
Waarover gaat je boek?
‘Het is een boek over mij, over trauma maar ook over liefde. En dan heb ik het niet enkel over de liefde voor een partner, je ouders en jezelf, maar ook over de liefde voor het leven. Het boek is een round-up van alles van de afgelopen dertig jaar. Alles wat er is gebeurd, wat ik heb gedacht, wat ik heb gevoeld… Het is een uitnodiging voor de lezer om ook de balans op te maken van hun leven en ook in hun waarheid te leven en stil te staan bij hoe ze zich voelen, wie ze zijn en een intieme relatie te ontwikkelen met zichzelf.’
Ik denk dat dit boek een survivalgids kan zijn voor wie ervoor openstaat en het begrijpt.
Wat is het doel van je boek?
‘Als je het met een open hart en geest leest, kan het je leven in de positieve zin veranderen. Daar ben ik zeker van. Je zal anders naar de dingen kijken. Ik wilde het boek eigenlijk een survivalgids noemen, maar dat zou te belerend klinken. Ik wilde het echt autobiografisch houden. Ik wil door mijn waarheid te vertellen de fakkel doorgeven. En ik hoop dat de mensen die het boek lezen, niet alleen mijn fakkel overnemen, maar hem ook weer aan anderen doorgeven en echt iets maken van hun leven. Ik wil met het boek op een vriendschappelijke manier iedereen een hart onder de riem steken. Niet belerend of superfilosofisch, maar concreet, net zoals je bij vrienden zou doen. Als het mogelijk is voor mij, is het mogelijk voor jou. Het is friendship in a book.’
Zijn er enkele trigger warnings op hun plaats?
‘Ja, abortus, verslaving, zelfmoord komen bijvoorbeeld aan bod, maar ik hoop dat de mensen die getriggerd worden door deze onderwerpen het toch niet laten om het te lezen. Het is een positief verhaal, maar je kan niet positief zijn als je de donkere dingen niet benoemt. Het kan (een deel van) een oplossing zijn en het kan enorm helend werken. Het gaat ook niet superdiep in op die onderwerpen.’
Dit verhaal is niet enkel waardevol voor de band tussen mijn ouders en mij, maar het is ook het bewijs dat je in je eentje en/of als familie kan groeien.
Hoe is het voor jou om je ziel helemaal bloot te geven in het boek?
‘Het is spannend. Gigantisch veel mensen zullen aan de hand van het boek ontdekken wat er allemaal omgaat in mijn hoofd. Maar ik vind het belangrijk om integer te zijn en te leven in mijn eigen waarheid. En ik denk dat de bevrijding die erbij komt kijken opweegt tegen de spanning en de angst. Ik heb tijdens het schrijven ook heel veel tranen gelaten. Daarom ben ik er zeker van dat dat boek meer heeft gedaan voor mij dan therapie ooit heeft gedaan. Het heeft deels mijn trauma helpen verwerken. Het heeft mij de kans gegeven om iets constructiefs te doen met mijn trauma en de negatieve dingen in mijn leven.’
Hoe ga je ermee om dat je niet alleen jezelf maar ook anderen helemaal blootgeeft in je boek?
‘Ik heb mij er mentaal, maar ook fysiek op voorbereid. In het boek bescherm ik iedereen door andere namen te gebruiken, waardoor het onmogelijk is om te achterhalen over wie of wat het gaat. Ik heb uit voorzorg ook oude vlogs, posts en podcasts offline gehaald, zodat er absoluut geen echte namen kunnen achterhaald worden of verbanden kunnen gelegd worden. Mensen gaan sowieso diep graven, maar zo kunnen ze ten minste geen één plus één doen. Het is ook niet mijn intentie om mensen te exposen.’
Is er iets dat je niet blootgeeft?
‘(Denkt) Volgens mij niet. Al heb ik bewust niet gigantisch veel geschreven over mijn man en zoon.’
Waarom niet?
‘Ik geef al zodanig veel prijs dat ik mijn klein eilandje van geluk, mijn intieme wereld, liever voor mijzelf hou. Dat is toch ergens de grens voor mij. En het is misschien raar om te zeggen, maar in dat aspect van mijn leven zitten er niet zodanig veel levenslessen. Mijn gezin is gewoon een zegen, heel mooi en puur. Ik kan uiteraard ook iets over hen schrijven, maar dan niet in een boek over levenslessen. Zij zijn gewoon een geschenk dat ik heb gekregen (lacht).’
Ben je bang voor de reacties?
‘Ik heb een hele dikke huid. Het enige wat ik hoop is dat mensen het zullen lezen met een mildheid naar mijn ouders toe, want ik heb veel liefde voor hen. Zij hebben mij het cadeau gegeven dat ik heel open en eerlijk over hen mocht schrijven. Mijn ouders zijn er ook mentaal op voorbereid dat er misschien wel negativiteit uit kan voortvloeien. Ik hoop dat mensen inspiratie zullen halen uit mijn ouders en zich niet zullen blindstaren op hun of andermans fouten. En dat ze weten dat het heel moedig is van mijn ouders dat ze zich zo blootgeven. Dat is de sleutel naar echte groei en echte kwetsbaarheid. We gaan niet gewoon van het krotkind naar succesvol of van slechte ouders naar goede. Dit verhaal is trouwens niet enkel waardevol voor de band tussen mijn ouders en mij, maar het is ook het bewijs dat je in je eentje en/of als familie kan groeien.’
Hoe hebben ze gereageerd op het boek?
‘Het was een verzoenend moment voor mijn hele gezin. We hebben al zodanig veel meegemaakt en zoveel gesprekken gehad, waardoor ze het kunnen plaatsen. Ik apprecieer het enorm dat ze mij daarin steunen.’
Zelfhulptips zijn soms bullshit: “Hou van jezelf en omarm je innerlijke kind”. Oké, maar hoe?
Voor mij leest het als therapie in een levensverhaal. Klopt dat?
‘De absolute waarheid gaan we nooit vinden, dus we moeten het vraagstuk zelf oplossen door simpelweg te zijn wie we zijn. De antwoorden op vragen waarvoor je maar geen antwoord lijkt te vinden, vind je vaak niet in therapie of het spirituele, maar in jezelf. Ik vind eigen verhalen in een kunstvorm gieten zo zinvol omdat je er zoveel uit kan leren. Zelfhulptips zijn soms bullshit: “Hou van jezelf en omarm je innerlijke kind”. Oké, maar hoe? Ik ben uiteraard geen therapeut, maar het is soms beter om een politiek incorrect verhaal te lezen, omdat dat vaak herkenbaarder en praktischer is. Voor de ene zal het therapie zijn, voor de ander entertainment.’
Wat is je favoriete hoofdstuk of passage uit het boek?
‘Een van de meest treffende dingen voor mij is de vergelijking met de eksters die ik maak aan het einde van hoofdstuk vijf. Eksters maken hun nesten van de meest random dingen, waaronder ook antivogelpinnen. Dat is voor mij echt een samenvatting van mijn leven en het grootste inzicht dat ik heb gekregen door dit boek te schrijven. Je kan van pijn iets positiefs maken. Ik denk dat dat mijn leven ook extreem heeft doen keren. Ik kan kwaad, verdrietig of gefrustreerd zijn dat mensen mij niet accepteren om wie ik ben of ik kan het in mijn voordeel gebruiken. Dat is een vaardigheid die veel mensen volgens mij momenteel missen, gewoon omdat ze niet weten hoe ze dat moeten doen.’
En welk deel was het moeilijkste voor jou om te schrijven?
‘Sowieso hoofdstuk drie, “De Voogdijstrijd om mijn zevenjarige zelf”, over mijn papa. Dat is ook het eerste hoofdstuk dat ik heb geschreven, en dat op drie dagen tijd. Ook hoofdstuk tien, “Soms gaan hoeren naar de kerk”, over het leven van mijn oma en voorouders, was héél zwaar en intens. Daarin spreek ik onder andere over transgenerationele trauma’s. Dat was nog maar eens het bewijs voor mezelf dat heel veel trauma niet van mezelf kwam, maar door het te erven.’
Hoe reageerde je papa op hoofdstuk drie?
‘Mijn papa lag toen toevallig in het ziekenhuis, en heeft het daar in stilte gelezen. Dat was een belangrijk moment. Tot nu toe heeft het wel een positief effect gehad. Hij heeft veel meer motivatie om zijn leven te veranderen. Al moet hij dat natuurlijk niet doen voor mij, maar voor zichzelf. Hij heeft er niet veel over gezegd, maar het heeft naar mijn gevoel wel iets in gang gezet.’
En je mama?
‘Mijn mama heeft veel moeten huilen. Uit empathie en berouw, maar vooral omdat ze het heel mooi vond. Ze ziet er de meerwaarde van in dat anderen uit onze situatie kunnen leren. Zij zit al redelijk ver in haar groeiproces (lacht).’
Op Instagram lijkt jullie band soms perfect, is dat dan niet de realiteit?
‘Er zijn twee waarheden. Mijn ouders zijn oprecht de allerbeste grootouders, en dat zeg ik niet om al het andere te minimaliseren. Uiteindelijk wisten ze zelf niet beter en hebben ze in extreme omstandigheden geleefd. Zij zijn natuurlijk wel de dader en ik ben het slachtoffer, maar zij zijn op hun beurt ook een slachtoffer. Hurt people hurt people. Het enige wat ik kan doen is compassie hebben, en dat kan ik nu ook opbrengen. Ik heb een topband met mijn mama en ik zie haar elke week, dat is een waarheid, maar er is ook nog een andere waarheid die je leest in het boek. Het is voor ons allebei een proces geweest. Het moet niet perfect zijn, maar bereidwilligheid is belangrijk.’
Ik heb een topband met mijn mama en ik zie haar elke week. Dat is een waarheid, maar er is ook nog een andere waarheid die je leest in het boek.
Ben je pas de confrontatie met je trauma’s aangegaan tijdens het schrijven van dit boek of was je er eerder al mee bezig?
‘Ik heb het boek op vier maanden tijd geschreven, drie à vier dagen per hoofdstuk, maar ik was al langer met die onderwerpen bezig. Daarom voelde het voor mij als een balans opmaken, want alle info zat al in mijn hoofd. Met het boek heb ik alles op een rijtje kunnen zetten. Het is alsof ik nu in mijn hoofd 25 tabbladen heb kunnen sluiten.’
Je hebt geen gigantische wonden moeten openrijten om het op papier te zetten?
‘Ja en nee. Het is niet dat ik nog iets heb moeten openrijten, maar het organiseren en benoemen van die gedachten was wel heel intensief. Iedereen zegt altijd dat ik goed kan babbelen, maar ik vind eigenlijk oprecht van niet. Ik kan de dingen veel beter onder woorden brengen op papier, omdat ik dan ook de tijd heb om na te denken en om de juiste woorden te zoeken in mijn hoofd die de lading dekken. Pas als je stilstaat bij je trauma, kan je het benoemen zoals het werkelijk is en vervolgens ook plaatsen en loslaten. Ik denk dat ik het boek intussen vijftig keer heb gelezen, waardoor ik het nu kan lezen zonder te huilen.’
Neem je iemand iets kwalijk?
‘Nee, ik kan alles goed plaatsen. Ik heb erge dingen meegemaakt, maar er zijn ergere dingen in de wereld. Ik kan mijn trauma aan en ik kan oprecht zeggen dat ik dankbaar ben dat ik het allemaal heb meegemaakt en dat ik ben uitgedaagd om het beeld over mezelf en de wereld te onderzoeken.’
Welke lessen uit jouw opvoeding neem je mee naar die van Donald?
‘Ik ben altijd onvoorwaardelijk graag gezien, maar dat heb ik door de omstandigheden pas op latere leeftijd beseft. Dat Donald onvoorwaardelijk graag gezien wordt, wil ik hem duidelijk laten voelen. Ik ben een goede ouder, en mijn man absoluut ook. Ik ben heel blij dat wij op deze manier een kind kunnen opvoeden, en dat is ook alleen maar door te leren uit de fouten van een ander. Donald is heel vaak flink en dan geef ik complimenten, maar ik zeg ook dat ik hem ook graag zou zien als hij het niet helemaal goed zou doen. Zo weet hij dat er geen voorwaarden aan mijn liefde verbonden zijn. Zo leert hij ook trots te zijn op zichzelf. Ik ben de eerste generatie van mijn familie die beseft dat het mogelijk is om succesvol te zijn in de dingen die ik graag doe, maar ik ben ook de eerste generatie in mijn familie die het privilege heeft om die dromen na te jagen.’
Zijn er verrassende dingen die mensen over jou gaan ontdekken in het boek?
‘Als ik die al verklap, is het geen verrassing meer hé (lacht)! Waarschijnlijk wel. Ik heb elk hoofdstuk aan mijn man voorgelezen, en zelfs hij is geschrokken, omdat hij niet wist dat bepaalde dingen op een bepaalde manier zijn gelopen. Er waren details die hij niet wist. Als kind had ik bijvoorbeeld waanbeelden. Ik zag hele enge dingen voor mij, zoals lijken of een in het wit gesluierde vrouw die door ons huis liep.’
Wat zijn de grootste misvattingen over jou die je hoopt recht te zetten met dit boek?
‘Dat ik niet kan lezen (lacht). Dat ik heel ijdel ben, alleen maar bezig ben met beauty en niets heb te vertellen is ook kritiek die ik dagelijks krijg. Mensen zien niet, of willen niet zien, dat ik een volwaardig persoon ben met meerdere eigenschappen.’
Het is echt wat er in mijn hoofd omgaat om 3u ’s nachts. Ik vond het ook niet de moeite om iets te publiceren onder mijn naam als ik niet all-in ging.’
Ik heb je ondertussen al een paar keer gesproken voor Flair. Toch had ik niet altijd het gevoel dat die persoon aan het woord was in het boek. Denk je dat de persoon die het boek geschreven heeft toch nog verschilt van de persoon die de buitenwereld te zien krijgt?
‘(Denkt) Het is niet een kant die ik per se verstop, maar het boek is echt een tripje door mijn hoofd. Hoe authentiek ik ook ben, wat er in mijn boek staat, is geen gesprek dat ik random ga voeren met mensen. Niet omdat ik dingen wil wegsteken of mij anders voordoe, maar in het dagelijkse leven kan je niet constant zo diep gaan. Het is een gesprek dat je voert met je dichte omgeving, daarom dat ik de lezers van het boek ook aanspreek met lieve/beste. Anders was het voor mij te moeilijk om zo diep te gaan. Het zijn superintieme gesprekken. Het is echt wat er in mijn hoofd omgaat om 3u ’s nachts. Ik vond het ook niet de moeite om iets te publiceren onder mijn naam als ik niet all-in ging.’
Hoe zou je het boek in drie woorden omschrijven?
‘Ik vind het heel moeilijk om mijn boek te definiëren. Maar als ik drie woorden moet kiezen, zou ik zeggen: life changing, voor mezelf en hopelijk ook voor de lezer, tragikomisch, want wat is miserie als je er niet een beetje om kan lachen en juicy.’
Tenslotte: welke boodschap kan je geven aan mensen die in een gelijkaardige situatie zitten?
‘In onze wereld is er een overload aan advies, en de meeste mensen hebben geen nood aan advies, maar wel aan iemand die in hen gelooft. En hoe mooi en handig zou het zijn als jij die persoon voor jezelf kan zijn?’
‘Kroning van het Krotkind’ van Anastasya Chernook – € 22,99 – shop hier.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
