'Iedereen ziet altijd de clowneske en leuke Andy, en dat is een groot onderdeel van mij, maar ik heb ook een serieuze kant.'
Andy Peelman (39) in ‘Een Echte Job’: ‘Ik ben de mannelijke Karen Damen, ik huil heel snel’
Andy Peelman (39) is een van de vijf BV’s die in het derde seizoen van ‘Een Echte Job’ drie weken lang meehelpt in een ziekenhuis. ‘Bloed doet me niks, maar ik kan absoluut niet tegen lichaamssappen zoals pipi, kaka en snot. Dat gaat écht niet bij mij’, aldus Andy.
An Lemmens, Dominique Persoone, Julie Vermeire, Sarah Mouhamou en Andy Peelman gaven hun job in de media drie weken lang op voor eentje in het ziekenhuis. Ze liepen drie weken stage als verplegers en verpleegsters in het Aalsters Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis. ‘Ze vroegen me vorig seizoen al om mee te doen en ik zag dat onmiddellijk zitten, maar het was toen agendagewijs onmogelijk’, vertelt Andy Peelman.
Waarom was je zo enthousiast om die verplegersjas aan te trekken?
‘Ik vind het belangrijk om de zorg een extra platform te geven, zeker in deze tijden waar die sector toch enorm onder druk staat. Ik wilde er ook meer over te weten komen. En hoe kan je dat beter doen dan zelf eens aan die andere kant te staan en aan den lijve te ondervinden hoe het eraan toe gaat.’
Zijn er bepaalde dingen die je enorm afschrikken aan het beroep?
‘Bloed doet me niks, maar ik kan absoluut niet tegen lichaamssappen zoals pipi, kaka en snot. Dat gaat écht niet bij mij! Met de beste wil ter wereld lukt het me niet. Ik leg er een pak bij als ik het zie liggen. Ik wil me niet aanstellen, maar het gáát gewoon niet. Dat was dus niet altijd evident tijdens die drie weken.’
Mocht je zelf de afdeling kiezen waar je terechtkwam tijdens je stage?
‘Nee. Als ik zelf iets te zeggen had dan was ik sowieso voor de spoeddienst gegaan. Ik begrijp natuurlijk waarom ze me daar niet plaatsten, want dat leunt te kort aan bij mijn vorige beroep als politieagent. Toen ze me verklapten dat ik op de neurochirurgie stond, hoorde ik het donderden in Keulen.’
Hoezo?
‘Ik wist niet of dit te maken had met oren, voeten of pakweg knieën (lacht). Ik legde mijn oor te luisteren bij vrienden en kennissen, maar zelfs dan wist ik nog niet goed waar ik ging belanden. Eenmaal ik op de afdeling stond, werd me ook duidelijk waarom, want zij krijgen werkelijk vanalles over de vloer: van mensen die last hadden van hun wijsheidstanden tot hun ogen. Het zenuwstelsel loopt namelijk door je hele lichaam, dus je hebt een heel breed publiek.’
Bloed doet me niks, maar ik kan absoluut niet tegen lichaamssappen zoals pipi, kaka en snot. Dat gaat écht niet bij mij!
Zou je in het echte leven verpleger kunnen zijn?
‘Nee. Niet omdat ik het niet fijn vond, want ik leerde ontzettend veel bij. Maar die lichaamssappen blijven toch een struikelblok. Ik had “de luxe” om taken zoals een pamper verversen van me af te schuiven, maar als dit je echte job is, hoort dat er uiteraard bij. Een patiënt heeft er geen boodschap aan dat je dit als verpleger niet kan. Je moet het doen, punt. Zorgen zit in elk van ons, maar wat die verplegers en verpleegsters doen gaat verder dan dat! Ik vind dat heel indrukwekkend.’
Wat zijn je sterke punten als verpleger?
‘De luchtigheid waarmee ik de patiënten benader. Ik spreek ze niet aan zoals mijn collega’s met meneer of mevrouw, maar met hun voornaam! Ik ben heel familiair en ik maak graag een praatje met de mensen. Dat komt soms als een boemerang terug in mijn gezicht, want niet iedereen apprecieert dit. Maar ik zit gewoon zo in elkaar. Ik snap dat verplegers dat niet altijd kunnen doen, want zij zitten tot over hun oren in het werk. Verder gebruik ik humor als een medicijn. Je ziet daar al genoeg miserie, dus ik probeer de vrolijke noot erin te houden en geloof echt dat dit kan bijdragen tot het genezingsproces.‘
Vertel.
‘Die patiënten liggen hele dagen in hun bed en kunnen niks anders dan nadenken over hun miserie, dus het is leuk als ze wat afleiding hebben. Ik kreeg nadien heel wat berichtjes van mensen die me bedankten omdat ik een lach op hun gezicht toverde. Er is zelfs een patiënt, Franky, die elke week in mijn tweedehandskledingwinkel in Aalst een koffietje komt drinken. Dat is toch fijn! Dat toont dat ze er echt iets aan hadden, en dat ik niet enkel een soort clown was die een show kwam opvoeren voor de televisie.’
Waren het zware weken voor jou?
‘Ik moet eerlijk toegeven dat het fysiek voor mij wel meeviel omdat ik de afgelopen acht jaar heel wat nacht- en ochtendshiften draaide bij de politie. Ik ben dat dus al gewend. Ik heb nu eigenlijk nog altijd een heel onregelmatig leven. Mentaal kon het er wel soms inhakken, want je ziet toch veel miserie. Ik ben een mannelijke Karen Damen, ik huil heel snel! Dat kunnen tranen van geluk zijn omdat je een patiënt mag vertellen dat de operatie gelukt is of tranen van verdriet omdat je slecht nieuws moet overbrengen. Het is immens zwaar om iemand de boodschap te moeten geven dat ie niet lang meer te leven heeft of aan de familie te zeggen dat hun geliefde het niet gehaald heeft.’
Er is zelfs een patiënt, Franky, die elke week in mijn tweedehandskledingwinkel in Aalst een koffietje komt drinken. Dat toont dat ze er echt iets aan hadden, en dat ik niet enkel een soort clown was die een show kwam opvoeren voor de televisie.
Wat leerde je dankzij dit avontuur?
‘Dat EHBO ontzettend belangrijk is. Ik kreeg acht jaar geleden tijdens mijn opleiding bij de politie een korte cursus, maar ik moest die dringend opfrissen. Ik vind dat we dit eigenlijk al in de lagere school aan kinderen moeten leren. Die eerste zorg toedienen, kan echt het verschil maken tussen leven en dood.’
Gaan we een andere Andy te zien krijgen als kijker?
‘Dat denk ik wel. Iedereen ziet altijd de clowneske en leuke Andy, en dat is een groot onderdeel van mij, maar ik heb ook een serieuze kant. Zo babbelde ik heel veel met een patiënt die euthanasie wou plegen, maar op een bepaald moment was zij was heel grof tegen de andere verplegers. Ik zette haar toen op haar plaats omdat ik vind, hoe erg haar situatie ook is, dat ze dat niet mag uitwerken op de mensen die het beste met haar voorhebben. Ik weet niet of dit de montage uiteindelijk haalde.’
Wat was het mooiste moment van die drie weken?
‘Telkens er iemand ontslagen werd uit het ziekenhuis en goed gezind naar huis vertrok. Dat maakte me zo gelukkig! Het gaf ook veel voldoening dat ik een deeltje uitmaakte van zijn of haar genezingsproces.‘
Wat was het moeilijkste moment?
‘Een overlijden... Ik zag die persoon binnenkomen in het ziekenhuis en het leek alsof alles wel in orde zou komen, maar helaas was dat niet het geval. Dat is toch telkens een realitycheck dat het leven snel voorbij kan zijn en dat je er verdikke toch moet van genieten!‘
Kon je ventileren bij de je BV-collega’s die ook meededen aan het programma?
‘We hadden een WhatsApp-groepje waar er regelmatig berichtjes in verschenen, maar ik deed dat eigenlijk niet zo veel. Ik ben meer een face-to-face persoon dan een sms’er.’
Ik kan moeilijk nee zeggen, maar op den duur raken al mijn dagen vol en heb ik geen tijd voor de dingen die écht belangrijk zijn zoals mijn gezin. Dit jaar ga ik wat meer op die rem staan, want er is meer in het leven dan alleen maar werken.
Je was vroeger agent en nu mag je aan zulke programma’s meedoen als BV. Ben je nog steeds blij met je overstap van agent naar de showbizz?
‘Ik heb er nog geen minuut spijt van gehad. Ik vind het heel belangrijk om iets te doen dat je graag doet. Dat maakt je leven zo veel plezanter!’
Bij Flair staat self-love centraal. Zit jij goed in je vel?
‘Ik zal niet onder stoelen of banken steken dat er momenten zijn waarop ik me niet zo zelfzeker voel of dat ik aan alles begin te twijfelen. Maar ik probeer telkens afstand te nemen van die problemen en het grotere plaatje te zien. Op die manier leer je beter te relativeren en merk je dat je “probleem” eigenlijk best wel meevalt. Je bent dirigent van je eigen leven, dus probeer het zelf in handen te nemen én het de goede richting in te sturen.’
Vind je het vreemd om naar jezelf te kijken omdat je deze keer als jezelf op tv komt en geen rolletje speelt of iets presenteert?
‘Ik ben dat ondertussen wel al gewoon. Ik ben wie ik ben, en zelfs als ik een rolletje speelde zoals in “De Buurtpolitie”, legde ik daar veel van mezelf in. Ik schaam me ook niet snel, dus dat helpt (lacht).’
Heb je bepaalde complexen op uiterlijk vlak?
‘Het is iets klein, maar ik zou heel graag stoppen met nagelbijten. Dat is een ramp! Ik probeerde werkelijk alles: van gelnagels tot er een goedje op smeren dat slecht smaakt, maar ik raak er niet vanaf.’
Zijn er op mentaal vlak dingen waar je wakker van ligt?
‘Mijn agenda! Ik kan moeilijk nee zeggen, maar op den duur raken al mijn dagen vol en heb ik geen tijd voor de dingen die écht belangrijk zijn, zoals mijn gezin. Dit jaar ga ik wat meer op die rem staan, want er is meer in het leven dan alleen maar werken.’
De gemene reacties zijn al serieus afgenomen, maar ze blijven er wel. Dat komt nog altijd binnen, maar wel minder dan vroeger.
Raken negatieve comments jou?
‘Ja. De gemene reacties zijn al serieus afgenomen, maar ze blijven er wel. Dat komt nog altijd binnen, maar wel minder dan vroeger. Helaas blijven de negatieve stemmen ook langer hangen, dan de positieve. Ik probeer er niet te veel aandacht aan te geven, maar soms reageer ik er wel op. Weet je, ik kan niet voor iedereen goed doen. Als je iets niet graag ziet, kijk dan naar iets anders.
Tot slot: waarom moeten we zeker kijken naar ‘Een Echte Job’?
‘De zorg verdient het gewoon om positief in beeld te komen. Er komt zo veel kijken bij die job. Niet enkel het verplegen op zich, want daarnaast wacht nog een hele administratieve rompslomp die per patiënt moet ingevuld worden. Ik weet nog dat we tijdens de pandemie om 20u met z’n allen in onze handen klapten voor hen, maar zij moeten meer krijgen dan enkel applaus. Zij verdienen tonnen respect.’
‘Een Echte Job’ zie je elke dinsdag om 20u35 op VTM.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
