‘Je bekijkt je lichaam als een beeldhouwwerk dat je voortdurend beter kan maken, dus je bent heel kritisch voor jezelf.’
Annabelle Lopez Ochoa (49): ‘Ik denk dat balletdansers zichzelf niet mooi vinden’
Annabelle Lopez Ochoa (49) is een van de drie danscoaches in ‘The greatest dancer van Vlaanderen’. ‘Als vijftiger word je je wel bewust dat je dichter bij de dood of bij de aftakeling zit. Ik heb geen tijd te verliezen, dus het maakt me niet meer uit wat mensen over me denken’, aldus de choreografe.
In ‘The greatest dancer van Vlaanderen’ mag iedereen letterlijk zijn beste beentje voorzetten: of je nu 9 of 99 jaar bent, ballet of ballroom verkiest of alleen of in groep danst. De dansers komen tijdens de audities terecht in een dansstudio waar ze hun routine voor een grote spiegel uitoefenen. Achter die spiegel zit een publiek dat bestaat uit maar liefst zevenhonderd (!) mensen die alles kunnen meevolgen op groot scherm. Als 75 % van hen ja stemt, gaat de spiegel open en mag de danser door naar de volgende ronde. De Belgisch-Colombiaanse choreografe Annabelle Lopez Ochoa is een van de danscoaches. Ze had een succesvolle danscarrière en is momenteel een van de meest gevraagde choreografes ter wereld. Ze creëerde hedendaagse en klassieke dansvoorstellingen voor dansgezelschappen in onder meer Amerika, Canada, Hong Kong, Rusland, Australië en Cuba. Ze won met haar werk ook al tal van prijzen. ‘Mijn ouders stuurden me naar de balletles om eleganter te zijn’, aldus Annabelle. ‘Ik was echt een kwajongen. Ik wilde stoer zijn en heel veel sporten. Toen hen verteld werd dat ik talent had, stuurden ze me naar de koninklijke balletschool van Antwerpen. Dat was een moeilijke tijd, want het was een heel zware opleiding.’
Moest je veel opofferen?
‘Ja. Maar dat besef je niet als je danst. Je doet het automatisch omdat het een passie is. Het is pas als je stopt met dansen dat je door hebt wat je allemaal hebt opgeofferd.’
Heb je er spijt van of zou je het zo opnieuw doen?
‘Het is absoluut geen makkelijke keuze, want je weet nooit op voorhand of je zal kunnen leven van je danscarrière. Het is daarom ook heel eng voor ouders, want zij denken automatisch: mijn kind zal nooit veel geld verdienen. Dat is ook het geval die eerste jaren. Ik was heel arm in het begin, maar nu niet meer.’
Moest je hard werken om die droom werkelijkheid te doen worden?’
‘Het is hard knokken en je moet vooral veel doorzettingsvermogen hebben. Ik moest veel teleurstellingen verwerken. Zo kreeg ik een periode heel slechte recensies en dat hakt er wel in. Ik stuurde video’s van werk ook naar verschillende dansgezelschappen, maar kreeg nooit antwoord. Je krijgt daar een dikkere huid van en dan wordt het pas duidelijk waarom je dit beroep doet. Je doet het niet voor de goede recensies of een schouderklopje, maar omdat het een passie is, dus je blijft doorgaan ondanks de slechte commentaar. Voor mij is dans geen werk. Ik noem het knutselen en ik vind het bijzonder dat ik nu betaald word om te knutselen. Als ik een studio binnenwandel, voel ik me terug een klein kindje dat mag spelen en een nieuwe realiteit creëren. Nu hoef ik zelfs geen video’s van mijn werk meer op te sturen, maar word ik gevraagd overal ter wereld. Ik ben daar zo dankbaar voor.’
Wanneer besliste je om van danseres naar choreografe te gaan?
‘Ik wist al toen ik amper elf was dat ik choreografe wilde worden. Maar ik wist ook dat ik eerst moest begrijpen wat het inhield om een danseres te zijn. Een choreograaf moet niet enkel creatieve ideeën uitwerken, het is met mensen werken. Door zelf professioneel gedanst te hebben, weet ik hoe een danser zowel fysiek, psychologisch als emotioneel in elkaar zit, en dat helpt me enorm met mijn choreo’s.’
Ik ben veeleisend. Je carrière als danser is heel kort, dus je moet alles snel leren, want voor je het weet kan je lichaam niet meer mee. Ik ben dus direct, maar ik breng kritiek altijd met liefde, want ik wil de dansers vooruithelpen.
Voor wie of wat droom je om eens een choreo voor te maken?
‘Eerlijk gezegd, heb ik dat niet meer. Mijn droom was om ooit iets voor het Nationaal Ballet te maken, maar ik begon mijn carrière op die manier. Vorige zomer werkte ik ook voor de vijf grootste dansgezelschappen van New York. Mijn dromen zijn veel bescheidener dan wat het leven me tot nu toe aangeboden heeft. In plaats van mijn pad uit te stippelen, sta ik dus voornamelijk open voor de mooie dingen die erop komen.’
‘The greatest dancer van Vlaanderen’ is zo’n opportuniteit. Zei je hier direct ja op?
‘Ik hou van avontuur en het onbekende, dus toen die vraag kwam, dacht ik: waarom niet? Het kwam ook qua timing goed uit, want ik had net wat vrije tijd in m’n drukke agenda. Ik wilde het ook vooral doen voor mijn mama, broer, neefje en nichtje, want zij zien me niet zo vaak. Als ze nu de tv opzetten, zien ze mij!’
Op wat let je vooral als coach?
‘Voor mij is the greatest dancer iemand die een goede techniek kan combineren met het vertellen van een verhaal. Ik kijk verder vooral naar het potentieel van iemand, want het zijn heel vaak jonge mensen en die zijn nog niet af. Het is alleszins niet makkelijk om te kiezen, want het niveau ligt best wel hoog!’
Ben je een strenge coach?
‘In het begin dacht iedereen dat ik heel streng was terwijl ik net de huilebalk van de bende ben (lacht). Ik ben wel veeleisend. Voor mezelf, maar ook voor mijn dansers. Ik vraag me altijd af: kan het niet beter? Je carrière als danser is heel kort, dus je moet alles snel leren, want voor je het weet kan je lichaam niet meer mee. Ik ben dus direct, maar ik breng kritiek altijd met liefde, want ik wil de dansers vooruithelpen.’
Vind je het goed dat dit soort programma’s gemaakt worden?
‘Zeker. Het programma toont dat iedereen kan dansen en dat het zo fijn is! Je hoeft dus niet per se in de zetel te hangen en naar Netflix te kijken, je kan ook dansen om je te amuseren.’
Ik ben altijd alleen, maar nooit eenzaam. Als ik een gezinsleven zou hebben, dan zou ik te veel ruis in mijn hoofd hebben wat mijn creativiteit zou beknotten.
Ligt de klemtoon in de danswereld nog steeds enorm op het uiterlijk?
‘Vroeger toen ik op de balletschool zat, was dat zo! Je moest er allemaal hetzelfde uitzien. Als je een iets donkere huid had of je benen waren iets gespierder dan werd je beschouwd als een vlek. Nu is het gelukkig al een pak inclusiever geworden, want ballet moet een weerspiegeling zijn van de huidige maatschappij. Wat wel blijft is die focus op gewicht, maar dat is echt om praktische redenen, want een mannelijke danser moet je natuurlijk met gemak kunnen tillen.’
Probeer jij als choreografe ook voor diversiteit te zorgen in jouw stukken?
‘Ik word gevraagd door dansgezelschappen en moet dus aan het werk met de dansers die zij gekozen hebben. Maar het liefst heb ik een heel diverse groep met dansers met verschillenden huidskleuren en lichaamsbouwen. Dat vind ik spannender om naar te kijken, dan wanneer iedereen er hetzelfde uitziet.’
Worden dansers en choreografen soms wat onderschat?
‘Ja. Sommige mensen beseffen niet dat het echt een fulltime job is en dat we keihard werken. Je moet soms een hele dag oefenen om één lift te perfectioneren, en vaak gaat het een paar keer mis. Als er iemand na een show naar me toekomt of een mailtje stuurt dat de choreo hen geraakt heeft, is mijn week goed! Daar doe ik het voor. Ik wil schoonheid delen en laten zien wat een lichaam kan, want dat is echt magisch!’
Je trekt de hele wereld rond voor je carrière. Kan je dat combineren met een gezinsleven?
‘Omdat dans niet aan taal gebonden is, kan ik inderdaad overal ter wereld werken. Van Australië en Cuba over Hong-Kong en Chili tot Canada. Mijn partner die ik twintig jaar geleden ontmoette zit ook in het vak, hij is acteur en regisseur. Hij is nog een grotere workaholic dan mij. Hij begrijpt dus als geen ander dat dans mijn passie is en dat ik daar veel tijd insteek en dus bijgevolg ook veel voor opoffer.’
Ben je soms eenzaam?
‘Ik ben altijd alleen, maar nooit eenzaam. Ik duik helemaal in de wereld waar ik in terechtkom waardoor ik niemand mis thuis. Als kunstenaar heb je ook af en toe reflectietijd nodig. Je moet die stilte hebben om na te denken en je gedachten z’n beloop laten gaan. Als ik een gezinsleven zou hebben, dan zou ik te veel ruis in mijn hoofd hebben wat mijn creativiteit zou beknotten.’
Ik denk dat balletdansers zichzelf niet mooi vinden. Je bekijkt je lichaam als een beeldhouwwerk dat je voortdurend beter kan maken, dus je bent zelf heel kritisch voor jezelf. We zijn helaas dus een beetje vervormd.
Vond je het vreemd om naar jezelf te kijken op tv?
‘Ik heb het bewust nog niet bekeken omdat ik me niet zelfbewust wil worden van hoe ik praat of beweeg! Ik weet dat ik veel gebaren maak als ik babbel en ik zou dat niet willen veranderen omdat ik met mezelf geconfronteerd word op beeld. Ik wist trouwens niet dat ik zelf zo veel in beeld zou komen. Als choreograaf ben ik het gewend om anderen op de voorgrond te plaatsen, maar nu sta ik zelf ook in de schijnwerpers.’
Bij Flair staat self-love centraal. Zie jij jezelf graag?
‘Ik denk dat balletdansers zichzelf niet mooi vinden. We worden altijd bekritiseerd zodat we beter kunnen worden. Je bekijkt je lichaam ook als een beeldhouwwerk dat je voortdurend beter kan maken, dus je bent zelf heel kritisch voor jezelf. We zijn helaas dus een beetje vervormd. Self-love slaat bij mij meer op het feit dat ik voor mezelf durf opkomen.’
Vertel.
‘Self-love slaat bij mij op niet bang zijn om mijn mening te geven. Als danser praat je niet. Je drukt jezelf zonder woorden uit. Als choreograaf moet je wel plots woorden gebruiken en in het begin was ik daar onzeker over. Zeker omdat ik in een mannenwereld zit, want de meeste choreografen zijn mannen. Maar toch geloof ik in mezelf en mijn kunnen.’
Heb je soms het gevoel dat je niet serieus wordt genomen?
‘Toen ik begon twintig jaar geleden kregen mannelijke choreograaf verschillende kansen om zichzelf te bewijzen. Als vrouw mocht je één stuk choreograferen als dat niet meteen een meesterwerk was, dan kreeg je zelden een tweede kans. Dat is nu langzamerhand aan het veranderen. Vrouwen krijgen meer kansen, maar nog steeds niet om grote stukken te maken. Ik ben een uitzondering, want ik ben een van de vijf vrouwen die de wereld rondreist om avondvullende stukken te maken.’
Je wordt jezelf wel bewust dat je dichter bij de dood of bij de aftakeling zit. Ik heb geen tijd te verliezen, dus het maakt me niet zo veel meer uit wat mensen over me denken.
Je wordt dit jaar 50. Heb je moeite met ouder worden?
‘Ik vind het leuker om vijftig te zijn dan twintig. Ik heb wel een gevoel van: het is nu of nooit. Je wordt jezelf wel bewust dat je dichter bij de dood of bij de aftakeling zit. Je kan fysiek niet meer alles zoals voorheen. Ik heb geen tijd te verliezen, dus het maakt me niet meer zoveel uit wat mensen over me denken. Daarom besloot ik ook om “The greatest dancer” te doen. Twintig jaar geleden had ik misschien gedacht: is dit wel goed voor m’n carrière? Maar nu spring ik gewoon! Dat wil ik ook meegeven aan jongere vrouwen: doe wat goed voelt zonder wakker te liggen van de mening van anderen. Er zullen altijd mensen zijn die niet akkoord zijn met je, maar dat is helemaal oké.’
Staat er een leeftijd op professioneel choreograaf zijn?
‘Je wordt niet bestempeld als te oud, je lichaam zegt gewoon nee. Als danser ben je je heel bewust van de aftakeling van je lijf. Ik moet mijn lichaam natuurlijk gebruiken voor mijn job en dat wordt met de jaren alleen maar zwaarder. Ik moet mijn fysiek echt onderhouden. Ik weet dat er een moment komt dat ik m’n werk niet meer zal kunnen doen, maar ik hoop dat nog zo lang mogelijk uit te stellen.’
Tot slot: Waarom moeten we zeker naar ‘The greatest dancer van Vlaanderen’ kijken?
‘Er komt heel veel schoonheid in voor. Ik ging echt door een rollercoaster van emoties. Ik had niet verwacht dat die verhalen me zo gingen raken.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
