Onze Hinda sprak filmmaker Anthony Nti (29) over zijn kortfilm 'Da Yie' en over Black History Month.
Anthony Nti (29): ‘Onze wereld is gebouwd op slavernij, en toch leren we daar niets over op school’
In Hindaspotlight gaat Hinda Bluekens (aka Hinda House) op zoek naar bekende en onbekende mensen die buiten de lijntjes kleuren. Dat zijn mensen die dingen doen die je niet zou verwachten in onze status-quomaatschappij. Hinda zet hen in de spotlights op een manier waarop je hen nog niet kende. Deze week: filmmaker Anthony Nti (29) over zijn kortfilm en over Black History Month.
Filmmaker Anthony Nti (29) kwam vorig jaar met zijn kortfilm ‘Da Yie’ op de shortlist van de Oscars te staan. Nog geen dertig jaar zijn en met je afstudeerproject meteen zulke hoge toppen scheren, is niet iedereen gegeven. Als Anthony praat, heeft hij het niet over films maken, maar over verhalen vertellen. En ook over ‘we’, want hij is dan wel de filmmaker, zijn team is minstens even belangrijk voor hem.
Waarom ben je film gaan studeren?
‘Pas in mijn laatste jaar op de middelbare school kreeg ik dat idee na een creatieve workshop van kunstorganisatie Piazza dell’Arte, waarbij ik voor video en fotografie koos. Ik maakte toen mijn allereerste kortfilmpje. Dat was best goed gelukt. De workshopbegeleider vond dat ik talent had en raadde me aan om film te studeren.’
Wist je meteen wat voor soort films je wilde maken?
‘Hoewel dat uiteraard een zoektocht was, vond ik redelijk snel mijn eigen stijl. Ik wilde mijn eigen ding doen en wilde allesbehalve films namaken. Dat ik geen rasechte cinefiel ben en dus eigenlijk ook niet zot veel films gezien heb in mijn leven, heeft sowieso ook geholpen. Het klinkt misschien contradictorisch, maar dat zorgt er wel voor dat ik meer aangewezen ben op mijn eigen fantasie. Chingiz (Karibekov, coscenarist van onder andere “Da Yie”, red.) en ik hebben beiden een rijkdom aan culturen meegekregen, zowel uit ons geboorteland als uit België. Als je in meerdere landen gewoond hebt (Anthony woonde vroeger in Ghana, Chingiz in Kazachstan, red.), sta je volgens mij helemaal anders in het leven. De twee hoofdpersonages in onze eerste kortfilm “Boi” waren twee Bulgaren die geen Nederlands spraken. En toch is het gelukt om die film te maken. De openheid die we tegenover andere culturen hebben, is wat ons zo sterk maakt, denk ik.’
Zoeken jullie die moeilijkheidsgraad graag op?
‘We zoeken vooral iets universeels. Ik vertel graag verhalen die ver van je bed lijken, maar waarmee je bij nader inzien goed kan sympathiseren. We vertellen vaak het verhaal van de underdog.’
Zie je jezelf als een underdog?
‘Niet meer (lacht)! Ik heb me in het verleden wel echt moeten bewijzen. Dat ik sta waar ik nu sta, komt omdat ik er keihard voor gewerkt heb en omdat ik het geluk heb talentvolle, creatieve vrienden om me heen te hebben met wie ik kan samenwerken. Wat ik wil vertellen, zijn op het eerste gezicht vaak verhalen die niemand wil horen of zien. Net dat triggert me om het wel te doen. Ik wil tonen dat mensen echt niet zoveel verschillen van elkaar. Je begrijpt het verhaal van “Da Yie” dus perfect als je in België woont, ook al speelt het verhaal zich ver weg in Rwanda af.’
Toen we terugkwamen naar België, was al ons geld op, maar we waren er wél in geslaagd om met een film – of die nu goed of slecht was – terug naar hier te komen.
Hoe is ‘Da Yie’ er gekomen?
‘Ik maakte “Da Yie” als masterproef op het RITCS. Ik kluste bij in de horeca en draaide commercials om geld bijeen te sparen om de kortfilm te kunnen draaien. In 2017 ging ik uiteindelijk met een erg beperkte crew naar Ghana. Mijn familie daar heeft ons ter plekke enorm geholpen. Toen we terugkwamen naar België, was al ons geld op, maar we waren er wél in geslaagd om met een film – of die nu goed of slecht was – terug naar hier te komen. Ik heb er nooit aan getwijfeld dat we zouden slagen.’
Hoe was het om met je familie te werken?
‘De max! Familie kan heel gecompliceerd zijn, maar als je een goede band hebt, kan je samen veel bereiken. “Da Yie” was een ongelooflijk belangrijk project voor me, en dat begreep mijn familie. Intussen kent en begrijpt mijn vader het hele proces van films maken en is hij erg betrokken bij wat ik doe. Dat vind ik echt cool. Mijn familie hielp niet alleen mee achter de schermen, ze spelen ook mee in de film zelf. Mijn ervaring in Ghana was echt onbetaalbaar. Voelen dat je samen met je familie groeit en herinneringen maakt, is uniek.’
Is iemand slecht puur omdat hij slechte dingen doet? Dat is volgens mij maar één kant van die persoon.
Volgens jou kan er in een donker verhaal ook schoonheid zitten. Hoe zie je dat precies?
‘Ik vind extra dimensies interessant. Miserie gaat vaak samen met geluk. Ik ken mensen die niets hebben, maar altijd lachen. Dat is iets waarmee ik wil spelen en wat ik wil weerspiegelen in mijn films. Niets is zwart-wit. Zo zie ik de wereld niet, want die is veel complexer. In “Da Yie” leer je de badguy kennen nog voor je weet dat hij een badguy is. Zo creëer je empathie, waardoor je als kijker in een tweestrijd komt, want wat maakt iemand tot een slecht mens? Is iemand slecht puur omdat hij slechte dingen doet? Dat is volgens mij maar één kant van die persoon. Ik speel graag met illusie en perceptie, en ik vind het interessant als dingen onverwacht een twist krijgen. Ik wil mensen aan het denken zetten.’
Is er een centraal thema dat altijd terugkeert in je werk?
‘Wat ik maak, komt organisch. Ik wil me nergens op laten vastpinnen, want het kan goed zijn dat de thematiek waarover ik films maak, door de jaren heen verandert. Ik vind het fijn om te spelen met het kinderlijke, het volwassene en de grijze zone daartussen. Ik vind jeugdigheid erg boeiend en koos er dus voor om voor ons volgend project met tieners te werken. “Da Yie” ging over kinderen en over de life-changing beslissingen die zij soms moeten maken.’
Wat trekt je zo aan in die grijze zone tussen kind en volwassen zijn?
‘Ik stel me vaak de vraag wanneer je nog kind bent en welke verantwoordelijk een kind kan dragen. Ik ken kinderen die wijzer zijn dan sommige tieners. Het thema van hun onschuld boeit me; hoe kinderen in gevaar kunnen komen wanneer hun wereld kruist met die van volwassenen… Kinderen zien en weten alles door sociale media. Nog nooit is de lijn tussen hen en volwassenen zo dun geweest. In Ghana is die lijn als het ware nog dunner. Daar hebben kinderen gigantische verantwoordelijkheden.’
Moet je veel geduld hebben om een film te maken?
‘Een film maken is een lang proces. Je moet dus inderdaad erg geduldig zijn en je focus kunnen bewaren. Het belangrijkste van al is dat je blijft geloven in je project. Daarom wil ik altijd tweehonderd procent zeker zijn voor ik eraan begin. Ik heb erg veel ideeën, maar enkel voor het beste verhaal smijt ik me. Ik wissel films ook af met videoclips. Dat doe ik niet alleen om mijn vaardigheden aan te scherpen, maar hanteer ik ook als uitlaatklep om creatief te blijven.’
Onwetendheid sluit racisme uiteraard niet uit, maar kennis zou al veel oplossen.
Deze maand staat in teken van Black History Month. Wat vind je van dat jaarlijkse initiatief?
‘Ik vind het goed dat Black History Month bestaat, maar vrees dat je daar alleen de incrowd mee bereikt. Ik ben erg dankbaar dat mijn vader me veel geleerd heeft over onze geschiedenis. Door hem ben ik al veel langer dan de Black Lives Matter-beweging twee zomers geleden bewust bezig met de blacknessthematiek en alles wat daarbij komt kijken. Onze wereld is gebouwd op slavernij, en toch leren we daar niets over op school. Daar loopt het dus mis. Waarom zit Napoleon bijvoorbeeld wel in het lespakket, en slavernij niet? Naar mijn mening zouden andere culturen in het algemeen veel meer moeten worden opgenomen in het onderwijs. Enkel op die manier leer je met een meer open blik naar de wereld te kijken. Discussies over het n-woord bestaan alleen maar omdat mensen de geschiedenis niet kennen. Die onwetendheid sluit racisme uiteraard niet uit, maar kennis zou al veel oplossen.’
Een laatste vraag voor je, Anthony: met wie zou je graag eens willen samenwerken?
‘Denzel Washington vind ik ongelooflijk! Ik ben ervan overtuigd dat ik iets uit hem zou kunnen krijgen dat niemand ooit eerder gezien heeft!’
Tekst: Hinda Bluekens
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
