‘Queen Charlotte: A Bridgerton Story’ is nu te streamen via Netflix. Wij spraken met Arsema Thomas aka de jonge Lady Danbury.
Arsema over ‘Queen Charlotte’: ‘Er waren momenten waarop ik boos werd in Agatha’s plaats’
De langverwachte spin-off ‘Queen Charlotte: A Bridgerton Story’ staat eindelijk op Netflix! We spraken niet enkel met India Amarteifio (’The Evermoor Chronicles’) en Corey Mylchreest (’The Sandman’), maar ook met Arsema Thomas die de jonge Lady Danbury speelt. We vroegen haar naar het personage, de representatie van de zwarte gemeenschap in de reeks en zoveel meer!
Kan je ons wat meer vertellen over de reis die we maken met de jonge Lady Danbury in deze reeks?
Arsema Thomas: ‘De reis begint eigenlijk met Agatha Danbury en niet met Lady Danbury. Zij zit schijnbaar gevangen in een huwelijk met een veeleisende oudere man, waardoor je een andere versie van haar te zien krijgt. Het lijkt erop dat daar niet snel verandering in zal komen en ze gelooft dat er niets anders opzit dan haar plicht als echtgenote te vervullen. Maar hoe hechter ze wordt met Charlotte en hoe meer ze erkent dat haar positie iets betekent, hoe meer Lady Danbury in haar eigen kracht gaat geloven. Ze krijgt alsmaar meer vertrouwen in wat ze te zeggen heeft en gelooft in zichzelf. Er ontstaat een bewustzijn en eerlijkheid in haar die je ook in “Bridgerton” ziet.’
Dit is jouw eerste grote tv-rol, en het is dan nog eens een serie van Shonda Rhimes. Hoe voelt dat?
‘Het is grappig. Ik ben met Shonda’s series opgegroeid. Ik keek naar “Scandal”, “How To Get Away With Murder”, een beetje naar “Grey’s Anatomy”… Ik herinner me dat ik als kind bad: alsjeblieft, als ik acteur word, laat mij dan alsjeblieft in iets van Shonda Rhimes meespelen! En dat dat nu gebeurt, voelt alsof ik te veel geluk aan mijn zijde heb (lacht). Maar het is ook mooi om te zien dat wanneer je hard voor iets werkt, je dat doel ook effectief kan bereiken. Het voelt echt alsof de cirkel rond is. Ik kon niet wachten om haar teksten op te dragen, omdat ik haar zo’n geweldige schrijfster vind.’
Ik herinner me dat ik als kind bad: alsjeblieft, als ik acteur word, laat mij dan alsjeblieft in iets van Shonda Rhimes meespelen!
Lady Danbury is een iconisch personage. Had je stress toen je gecast werd voor haar jongere versie?
‘Extreem veel stress (lacht)! Ik denk dat als je een jongere versie speelt van zo’n geduchte queen, het normaal is dat je jezelf druk gaat opleggen. Ik worstelde dus nogal met het oplichterssyndroom, als in: “Ik denk niet dat ik sterk genoeg ben voor deze rol, ik denk niet dat ik dezelfde presence heb…”. Wat de druk voor mij wegnam, was kijken naar de reis die Lady Danbury maakt. Waar ze begint en waar ze eindigt en erkennen dat er veertig jaar tussenzit. De vrouw die we kennen uit “Bridgerton” is heel erg anders dan in “Queen Charlotte”. Dat is heel bemoedigend voor mensen om te zien, want je ziet dat je de persoon die je wil zijn niet van de ene op de andere dag hoeft te worden. Er zijn eerst zoveel andere versies van jezelf. Door haar innerlijke conflict te begrijpen, besef ik dat ik door hetzelfde conflict ga op deze leeftijd, waardoor het minder moeilijk aanvoelt. Er zijn schoenen die mij perfect zullen passen, dus ik hoef niet die van iemand anders te vullen.’
Heb je je door Adjoa Andohs vertolking van Lady Danbury laten inspireren om jouw versie van Agatha te spelen?
‘Adjoa was heel behulpzaam en vrijgevig met haar tijd en energie om mij te helpen de jonge Agatha te creëren. Heel veel van haar expressie en controle zit in haar ogen en wenkbrauwen, en dat vond ik magnetisch. Haar lichaam is zo kalm en ze beweegt met zoveel elegantie en gemak dat je nooit zou denken dat er haar iets dwars zit. Maar in haar ogen zit er zoveel eerlijkheid en kwetsbaarheid. Dus dat heb ik zeker opgepikt.’
Er zijn schoenen die mij perfect zullen passen, dus ik hoef niet die van iemand anders te vullen.
Je speelt een sterke zwarte vrouw. Waarom is die representatie ook in 2023 nog steeds zo belangrijk?
‘Ik ben blij dat deze serie bestaat, omdat het het eerste kostuumdrama is met een zwarte koningin in de hoofdrol, maar tegelijkertijd ook verdrietig om dezelfde reden. Wat betekent het dat we hebben moeten wachten tot nu om dat te laten zien? Waarom, met alle schoonheid en creativiteit die fictie ons geeft, voelt het alsof dit genre nauwkeurig moet zijn op vlak van ras. Maar als het aankomt op iets anders dan ras, doet nauwkeurigheid er precies niet toe. Dat toont nog maar eens aan dat representatie vandaag de dag nog steeds nodig is.’
Hoeveel obstakels moesten vrouwen in die tijd overwinnen om zo sterk en krachtig te worden als jouw personage en hoe kunnen vrouwen zich vandaag in haar verhaal herkennen?
‘In die periode was het heel moeilijk voor vrouwen om hun mening te uiten. Iemand van antwoord dienen, werd gezien als onbeleefd en ongehoord. Agatha overwint haar angst eens ze inziet dat waar ze voor vecht zoveel groter is dan de meningen van anderen. In de Georgische samenleving bestond ook het idee om ongehuwde mensen, maar dan vooral vrouwen, te isoleren. In dat tijdperk ontstond het patriarchaat en datzelfde systeem bestaat nu nog steeds. Vrouwen moeten nog steeds vechten om evenveel betaald te worden als man, medicatie is niet aangepast aan de noden van een vrouw waardoor het moedersterfte bij zwarte vrouwen hoger ligt dan bij witte vrouwen… Er zijn zoveel parallellen die getrokken kunnen worden. En dat maakt de serie zo herkenbaar.’
In tegenstelling tot Agatha ben ik heel reactief, dus er waren momenten dat ik boos werd en mijzelf eraan moest herinneren dat dit normaal hoort te voelen.
Hoe voelt het voor jou om een vrouw uit die tijd te spelen, wetende hoe het voor vrouwen toen was?
‘Het is zo interessant. In tegenstelling tot Agatha ben ik heel reactief, dus er waren momenten dat ik boos werd en mijzelf eraan moest herinneren dat dit normaal hoort te voelen. Het idee dat mijn man mij roept en ik moét gaan, alsof ik een tweederangsburger ben in mijn eigen huwelijk. En dus waren er veel momenten waarop ik het voor mezelf logisch moest maken. Een van de dingen die mij daarbij hielpen was praten met mijn grootmoeder. Tijdens de opnames heb ik ontdekt dat mijn oma vanaf haar zevende in een gearrangeerd huwelijk zat. Ze is toen weggelopen en op haar dertiende werd ze opnieuw uitgehuwelijkt. Toch koesterde ze geen enkele vijandigheid tegenover de situatie. Ze beschouwt het nog steeds gewoon als haar plicht. Het was voor mij dus een hele grote uitdaging om te begrijpen hoe iemand die niet alle rechten en vrijheden heeft die ik nu heb, zich voelt.’
Heb je voor de rol inspiratie gehaald bij historische rolmodellen?
‘Ja en vooral bij schrijvers. Ik heb tijdens de opnames veel boeken van Toni Morrison gelezen. Belle Hooks is ook een geweldig rolmodel. Daarnaast putte ik inspiratie uit revolutionairen zoals Assata Shakur, Angela Davis, Aretha Franklin, Etta James… Die vrouwen hadden het gevoel dat ze geen andere keuze hadden dan iets te delen met de wereld en hopen dat ze de wereld een iets betere plek konden maken. Daar wilde ik op inspelen, want dat is ook Agatha’s drijfkracht. Ze doet het niet voor zichzelf, maar voor haar familie en de andere bruine en zwarte mensen van de ton, om hun toekomst te verzekeren. Een rolmodel vinden uit de geschiedenis die zo onbaatzuchtig is, was extreem cruciaal want zelf ben ik enorm egoïstisch (lacht).’
‘Queen Charlotte: A Bridgerton Story’ is nu te streamen via Netflix.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
