‘Ik maakte wel al wat dingen mee en werd ook in het echte leven al gekwetst door mensen die ik vertrouwde.’
Astrid Stockman (37) over ‘De Verraders’: ‘Ik ben gegroeid als persoon en leerde opnieuw om mensen te vertrouwen’
Vorige week moesten we niet enkel afscheid nemen van topspeurder Gilles Mbiye-Beya, ook bondgenoot Astrid Stockman (37) moest het kasteel verlaten. Zij werd aan de ronde tafel onverbiddelijk verbannen. ‘Alles wat ik gedaan heb, kwam puur uit mijn hart. Ik ben een bondgenoot’, klonken haar afscheidswoorden.
Astrid Stockman (37) wist zich aan de ronde tafel van vorige week jammer genoeg niet te verdedigen en werd noodgedwongen naar huis gestuurd door haar medebondgenoten en de drie sluwe verraders. Wij spraken met de sopraan over haar deelname aan ‘De Verraders’.
Je bent het spel gestart als trouwe bondgenoot. Was dat de situatie waarin je wilde zitten of had je toch graag de verradersrol opgenomen?
‘Eerst dacht ik dat ik wel verrader wilde zijn. Op het podium speel ik soms ook een rol en dat gaat me wel af. Maar toen ik nog voor de verraders werden aangeduid al het schild trok en ik hierover moest zwijgen en liegen, besefte ik dat ik écht geen verrader zou kunnen zijn. Ik zat dan ook met heel veel schrik aan die ronde tafel toen Staf de drie verraders aanduidde! Gelukkig was ik het dan niet: ik geniet er meer van om te speuren met medebondgenoten dan om mensen om de tuin te leiden.’
Denk je dat er bepaalde eigenschappen zijn die je als operazangeres écht nodig hebt die je hebben geholpen – of net hebben tegengehouden in het programma?
‘Niet per se als operazangeres, maar wel van mezelf als persoon. Sommige mensen vinden me wat raar in wat ik doe, dat merkte ik bijvoorbeeld ook na mijn deelname aan “De Slimste Mens ter Wereld”. Er is een hoek af bij mij, dat is waar, maar voor mij voelt dat als heel normaal gedrag. Tijdens het spel deed ik dan soms ook iets wat voor anderen raar of verdacht overkwam, terwijl dat voor mij een move was met het hart op de juiste plaats. Maar ik begrijp het hoor: mensen gaan op zoek naar wat anders is dan het normale. Als je dan een extravert karakter hebt en je zegt of doet “rare” dingen, dan loop je in de kijker.’
Sommige mensen vinden me wat raar. Er is een hoek af bij mij, dat is waar, maar voor mij voelt dat als heel normaal gedrag.
Zijn er nog zo’n dingen die je over jezelf hebt opgemerkt?
‘Ik dacht altijd dat ik mensen goed kon aanvoelen – echt op buikgevoel, zonder te analyseren of overdenken – maar ik zat er soms echt faliekant naast. Dat heeft mijn zelfvertrouwen niet veel goeds gedaan. Als je ernaast zit, moet je echt de kracht vinden om meteen terug op te staan en verder te zoeken, maar dat vond ik héél moeilijk. Ik vroeg me dan meteen af of ik in het echte leven ook zo’n verkeerd buikgevoel had, want je linkt zo’n fouten meteen aan jezelf. Dat was best confronterend.’
Vind je dat je het spel goed gespeeld hebt?
‘Dat weet ik niet, maar ik heb er wél veel uit geleerd. Ik ben ook gegroeid in mijn persoonlijk leven dankzij het programma. Daar ben ik heel dankbaar voor.’
Vertel.
‘In het begin van het spel vertrouwde ik absoluut niemand. Maar al heel snel, na zo’n drie dagen, voelde ik dat ik mezelf niet meer was. Ik had nood om bij iemand te kunnen ventileren en ik kon niet even naar vriendinnen of het thuisfront bellen. Ik had alleen mezelf en dat ging zo niet langer. Die avond besloot ik om toch twee mensen in vertrouwen te nemen en beloofde ik mezelf dat ik me niet schuldig of slecht zou voelen als dan bleek dat juist die twee me zouden bedotten. Dat zou dan niets te maken hebben met naïef gedrag of een domme zet, want ik had het nodig voor mijn eigen mentaal geluk. Ik voelde me ook meteen stukken beter toen ik die mensen in vertrouwen nam.
Ik maakte wel al wat dingen mee en werd ook al gekwetst door mensen die ik écht vertrouwde. Door het programma heb ik opnieuw leren vertrouwen.
Dat nam ik mee naar het echte leven. Ik maakte wel al wat dingen mee en werd ook al gekwetst door mensen die ik écht vertrouwde. Ik vond het tot voor “De Verraders” dan ook moeilijk om iemand in vertrouwen te nemen. Tijdens de opnames heb ik dat idee van me af leren schudden en voelde ik een andere mindset opkomen: ik wilde opnieuw mensen leren vertrouwen en het voordeel van de twijfel geven. Met het idee dat als ze mij dan ooit “verraden”, dat ik tenminste had gekozen voor mijn welzijn en mijn eigen geluk.’
Dat is een mooie les. In plaats van meer mensen te wantrouwen, heb jij dus opnieuw leren vertrouwen?
‘Exact. En dat zou je niet verwachten: je denkt dat je door zo’n programma net schrik krijgt om mensen te vertrouwen. Maar ik heb mijn wantrouwen achtergelaten in het kasteel en een nieuwe wind door mijn vertrouwensgevoel laten blazen in mijn echte leven. Ik ben dus echt gegroeid als persoon.’
Uit vorige seizoenen bleek al dat het mentaal een erg zwaar spel is. Had je daar wat schrik voor?
‘Iets te weinig, eigenlijk. Ik keek de vorige seizoenen als kijker en je onderschat dat aspect echt. Je kan het draaien of keren: in de zetel is het zo easy en begrijp je niet waarom sommigen zó blind kunnen zijn, maar je weet dan ook wie de verraders zijn! Daar tast je in het duister, volledig weg van je vertrouwde omgeving en zonder de mensen die je normaal als klankbord hebt. Je hebt alleen elkaar en je weet dat je elkaar aan het bedotten bent. Ik heb dat mentale aspect zwaar onderschat.’
Welke kandidaten vertrouwde je vanaf het begin volledig?
‘Na een paar dagen van algemeen wantrouwen, was de eerste persoon die ik vertrouwde Hans (Otten, red.). Van in het begin hadden we al een klik, terwijl we elkaar daarvoor niet kenden. Hans had het talent om op te merken wanneer ik in mijn eigen hoofd kroop en vertelde dan even een mopje of trok een grappige smoel waardoor ik opnieuw kon relativeren. Als ik dat niet had, zou ik écht breken.’
En wie vertrouwde je voor geen haar?
‘Ik had snel door dat Lotte verrader was. Ik kende haar al een beetje en wist dus dat ze heel competitief is en er normaal echt volledig voor gaat. Dat vind ik ook zo leuk aan haar. Ik dacht dus: we gaan samen die verraders pakken. Maar Lotte was niet op zoek. Ze liet haar boekje vol geheimen rondslingeren op tafel, terwijl ik mijn notities onder mijn matras verstopte. Dat was zó geen move voor de vrouw die ik kende. Dat gevoel bleek dan gelukkig wel te kloppen.’
Wat vond jij het moeilijkste aan je deelname?
‘Soms moet je een stap achteruit nemen en verder kijken dan je tunnelvisie. Dat kon ik moeilijk, omdat ik de tijd die ik alleen spendeerde nodig had om te recupereren. Zo ook bij Joris (Brys, red.): ik had een waslijst aan argumenten dat hij een verrader was, een A4’tje voor- én achterkant, en dat bleek dan niet te zijn. Dat is écht gestoord, want ik was zo zeker van mijn stuk!’
Hoe zou je jouw deelname aan ‘De Verraders’ in één zin samenvatten?
‘Heel leerrijk voor mezelf als persoon.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
