Barbara Sarafian (54): ‘Ik voel me nog altijd een klein meisje, maar de buitenwereld ziet mij natuurlijk niet zo’

Barbara Sarafian (54) speelt Agnes, de mama van een van de hoofdpersonages Marc in de nieuwe fictiereeks ‘1985’ op Eén over de woelige jaren 80. ‘Dat malen in m’n kop over wie ik ben en wat ik wil doen, is gestopt’, vertelt de actrice.

‘1985’ volgt vrienden Marc, Franky en zijn zus Vicky in de turbulente jaren 80. De drie jongvolwassenen komen ongewild terecht in het oog van de storm die België op zijn kop zette als gevolg van de brutale overvallen van de Bende van Nijvel. ‘Ik denk meestal even na voor ik een rol aanneem’, vertelt Barbara Sarafian. ‘Maar maker Wouter is zo professioneel dat ik direct aan boord was.’

Je speelt de mama van Marc. Kan je wat meer vertellen over je personage?

‘Het is een overbezorgde moeder die haar man verloor. Ze waakt er nu dus over dat alles goed gaat met haar kuikentje en heeft alles voor hem over.’

Herken je jezelf in dat personage?

‘Een actrice moet alle vrouwen begrijpen. Ik heb zelf ook een zoon, dus ik snap haar wel. Maar ik leg nooit mijn privéleven in m’n rollen. De onderstroom van emoties zoals bezorgdheid is natuurlijk wel herkenbaar.’

Je was een tiener in de jaren 80. Herinner je je die tijdsgeest nog?

‘Zeker. Dat was een grimmige periode met veel corruptie en geknoei in hoge politieke ranken. Langs de andere kant was het veel meer rock ‘n roll dan vandaag waardoor ik er ook met een zekere nostalgie naar terugkijk.’

De Bende van Nijvel maakte ook jonge slachtoffers. Is het jouw grootste angst dat iets met je zoon Julian zou gebeuren?

‘Natuurlijk. Dat gaat van een verkeersongeval over de foute persoon tegenkomen tot een liefdesbreuk of zelfs wanneer hij iets slecht heeft gegeten. Als je een ouder bent, komt daar automatisch dat verantwoordelijkheidsgevoel bij en de bijhorende zorgen.’

Sommige actrices vinden het jammer dat ze na hun veertig vaak in de mamarollen geduwd worden. Hoe denk jij daarover?

‘Ja. Ik vind dat ook jammer, maar het is ook logisch. Moeders zijn nog altijd onafhankelijke wezens. Het is niet omdat je een kind hebt dat je hele bestaan gereduceerd wordt tot het zorgen voor je nageslacht. Toch kan ik het ze niet kwalijk nemen, want een mannelijke scenarist is geen vrouw en zij zullen er altijd een mamarol insteken. Dat is een beetje Freudiaans (lacht). Ik voel me nog altijd een klein meisje, maar de buitenwereld ziet mij natuurlijk niet zo. Ik steek daarom altijd nog iets speels in mijn rollen zodat die mama’s hun eigenheid bewaren. Dat vind ik belangrijk.’

Je postte onlangs op je Instagram dat ‘je geven en blootgeven een groot stuk van je vak is, maar het niet evident is omdat er veel onzekerheid is’. Vertel.

‘Ik vind het flatterend dat zo veel mensen dit lazen. Ik zou dit veel meer moeten doen, maar ik wil ook niet alleen maatschappelijk verantwoorde berichten posten op mijn sociale media. Ik wil ook nog altijd filmpjes posten van een gorilla die stretcht, want ik wil mensen nog altijd doen lachen. De boodschap van alles wat ik deel is wel dezelfde: nooit opgeven en blijven genieten van het leven. Het is in elk vak ongetwijfeld moeilijk in deze tijd, maar ik kan enkel voor m’n eigen beroep spreken. Wij moeten als acteurs steeds maar bewijzen dat cultuur essentieel is. Terwijl ze zelf in de put zouden zitten als ze ons vergeten, want wij zijn er net om voor afleiding te zorgen. Er zijn helaas niet veel subsidies voor projecten, waardoor het aantal plaatsen ook steeds beperkter wordt, maar er studeren elk jaar wel veel nieuwe acteurs en actrices af. Het is moeilijk om werk te vinden.’

Een ander deel van die post gaat over het feit dat je als actrice vaak onder een vergrootglas wordt bekeken en negatieve commentaar krijgt. Het je het daar lastig mee?

‘Bij mij valt dat mee omdat ik van ver al een “do not mess with me“-attitude uitstraal. Ik sta wél open voor positieve feedback, want daar kan ik iets uit leren. Maar als je op mijn persoon commentaar geeft, dan heb ik daar geen boodschap aan. Ik heb mijzelf niet gemaakt, dus ik kan daar dan ook niks aan doen. Ik ben het kind van twee mensen die mij biologisch hebben bepaald. Als puber was ik weleens kwaad op m’n ouders dat ik te korte benen heb, maar met ouder worden leerde ik om van mijn zogenaamde “minpunten” mijn troeven te maken.’

Bij Flair staat self-love centraal. Zie jij jezelf graag?

‘Ik maakte in mijn privéleven soms rare keuzes qua partner. Mensen zeggen me dan vaak dat dit is omdat ik mezelf niet graag zag. Oké, ik stroom niet over van self-love, maar ik zie mezelf toch graag. Ik ben gewoon een hopeloze romanticus die misschien iets te nonchalant haar liefde rondstrooide (lacht). Ik zou mezelf wegcijferen voor de mensen die ik graag zie en mijn betekenis in het leven is er dan ook zijn voor mijn geliefden. Dat gaat soms ten koste van mezelf, ik besef dat.’

Heb je bepaalde complexen op uiterlijk vlak?

‘Ik kijk al lang niet meer in de spiegel of toch op een andere manier. Iemand vroeg me ooit welk lichaamsdeel ik het minst graag zie. Ik kon antwoorden: “Heb je een uurtje?”, maar in plaats daarvan zei ik: “What’s in a couple of centimetres?” Ik wéét dat ik een vreemde trek in mijn gezicht heb door mijn linkerneusvleugel. Ik weet dat mijn rechterschouder twee millimeter breder is dan mijn linkerschouder waardoor mijn T-shirts wat scheef zitten. Ik weet dat mijn haar de laatste tijd grijzer wordt. Ik word nu eenmaal een jaartje ouder. Ik heb dat nooit zien aankomen, nooit! Maar plots is het daar. Je moet je daar bij neerleggen.’

Hoe probeer je dat te omarmen?

‘Als je continu zegt dat je iets niet kan of dat je niet goed/mooi genoeg bent, dan ben je eigenlijk te veel bezig met jezelf. In het Engels hebben ze daar de perfecte term voor: self-consciousness. Te veel bezig zijn met jezelf en hoe je overkomt. Natuurlijk ga je eens iets verkeerd doen of zeggen, maar dat is het leven. Pas op, ik leerde dat ook pas op een latere leeftijd hoor.’

Vertel.

‘Ik vond veertig jaar worden heel leuk. Ik voelde namelijk eindelijk een soort druk van mijn schouders vallen. Je krijgt een soort rust over je heen en je bent veel minder bezig met wat anderen van je denken. Op vijftig ontdoe je je dan echt van alle ballast. Dat malen in m’n kop over wie ik ben en wat ik wil doen, dat is gestopt. Je kan er toch niks aan doen. Je kan er niks aan doen dat je neus wat groter is of je borsten wat kleiner, maar je kan wel zélf bepalen of je vriendelijk of behulpzaam bent.‘

Hoe komt het dat we zo streng zijn voor onszelf?

‘Ik denk dat sociale media daar een heel grote rol in spelen. Dat is een gevaarlijk medium! Het legt onszelf een immens grote druk op om het zogenaamde perfecte leven te leiden. Dat is zever! Als je gelooft dat het geheim voor een gelukkig leven daar te vinden is, dan ben je een vogel voor de kat en dan ga je altijd ongelukkig blijven.’

Ben jij dan niet vatbaar voor die perfecte plaatjes?

‘Natuurlijk. Ik ben er ook schuldig aan, want ik ben aan het sparen voor een nieuwe zetel die ik heb gezien op Instagram. Dat gaat van meubels over keukengerei tot brillen. Wat ik niet volg zijn bikinimodellen, dus daar vergelijk ik me niet mee (lacht).’

Praat je daar ook met je zoon over die daar misschien gezien zijn leeftijd wel meer gevoelig aan is?

‘Ja. Maar Julian is net heel goed in het relativeren van die dingen! Als ik zaag over iets dat toch niet in mijn macht ligt om te veranderen, zegt hij gewoon dat ik moet afronden. Hij snapt hoe meer je over iets klaagt, hoe groter iets ook wordt.’

Julian is even creatief als z’n mama. Jullie runnen zelfs samen een modelijn?

‘Klopt. Al moet ik daar ook z’n vader voor bedanken. Hij was ook graag met esthetica bezig, in al z’n vormen helaas (lacht). En het is een Italiaan en die zijn sowieso heel stijlvol. Zo vindt Julian het heel moeilijk om een nieuwe trui te kopen omdat hij vooral kijkt naar de stof, boord, naden, knopen en stiksels. Dat is verfrissend in een tijd waar fast fashion centraal staat.’

Tot slot: waarom moeten we zeker naar ‘1985’ kijken?

‘Jongeren van vandaag zullen zich hier zeker ook in herkennen. Het was een sexy periode en er was heel veel mogelijk. En ook omdat de reeks supergoed gemaakt is! Ik heb geen grote rol, maar ik ben trots dat ik deel mocht uitmaken van zo’n geweldige productie.

Lees ook:

• Mona Mina Leon (26) speelt hoofdrol in ‘1985’: ‘De consumptiemaatschappij praat ons complexen aan’
• Elodie Ouedraogo (41) doet mee aan ‘Over De Oceaan’: ‘Ik heb een paar bange nachten gehad’
• Sarah Mouhamou (27): ‘Ik viel veel af door stress. Als ik mezelf in beeld zie, denk ik: ik moet dringend wat bijkomen.’