Eerste afvaller Bo (29) van ‘Bestemming X’: ‘Ik was meer aan het genieten van het avontuur dan dat ik met het spel bezig was’

In ‘Bestemming X’ trekken tien onbekende Vlamingen op het reisavontuur van hun leven. Bo (29) is de eerste afvaller. ‘Het is echt niet leuk om als eerste het spel te moeten verlaten en ik was toch wat emotioneel’, vertelt Bo.

In ‘Bestemming X’ hebben de kandidaten één doel: te allen tijde inschatten waar ze zich juist bevinden. Dat is aartsmoeilijk, want ze worden tijdens hun trip volledig afgeschermd van de buitenwereld en constant op het verkeerde been gezet. Al kunnen ze dit ook doorprikken, want elke misleiding bevat een fout. Tijdens avontuurlijke uitdagingen kunnen ze tips sprokkelen over hun locatie. Op het einde van elke aflevering moeten de deelnemers met een X op een landkaart aanduiden waar in Europa ze zich denken te bevinden. Wie zijn X het verst zet van de werkelijke tussenstop, moet afstappen en het spel onmiddellijk verlaten. Bo is pedagogisch consulent bij het CLB en viel als eerste af. ‘Ik heb er helaas niet zo lang ingezeten, maar het voelde wel alsof het veel langer was dan twee dagen’, vertelt ze.

Waarom schreef je je in voor dit programma?

‘Ik kijk heel graag naar avontuurlijke programma’s zoals “Expeditie Robinson” en “Peking Express”, dus het leek me tof om zélf eens mee te doen aan zo’n format. Toen ik twee jaar geleden de reclamespot voor dit programma zag op tv, besloot ik de sprong te wagen en ik zat er tot mijn grote verbazing bij!’

Jullie bagage werd tijdens de eerste proef beperkt tot tien kilogram. Was er één item dat je absoluut wilde meehebben?

‘We wisten niet waar we naartoe gingen, dat kon zowel het noorden als het zuiden zijn. Ik had daarom zowel shortjes als warme truien mee. Het was dus geen evidentie om de helft achter te laten! Mijn familie en vrienden stelden speciaal een verrassingspakket voor me samen, maar dat moest ik helaas achterlaten omdat dat veel te zwaar was. Gelukkig hebben ze me dat wel vergeven (lacht).’

Heb je bepaalde angsten of fobieën?

‘Eigenlijk niet. Ik heb niet zo snel schrik. Enkel vieze eetproeven zoals een tarantula of kakkerlak opeten zijn minder mijn ding.’

Had je moeite met het gebrek aan privacy op die bus?

‘Bij mij viel het mee, maar ik zat er natuurlijk niet zo lang op. Ik vond het vooral gezellig! We hadden een kast vol gezelschapsspelletjes, dus we hielden ons vooral daarmee bezig. En net doordat we zo dicht op elkaar leefden, kregen we ook heel snel een goeie band.’

Wat was het moeilijkste aan dit avontuur?

‘Ik dacht dat ik het spel tactisch zou spelen, maar ik kwam toe en ik voelde me zo op m’n gemak dat ik eigenlijk niet met het spel bezig was. Ik was vooral aan het genieten van alles wat we deden (lacht). Daarbovenop is mijn geografische kennis niet mijn sterkste punt!’

Wat was dan weer het leukste?

‘De groep! Het zijn stuk voor stuk fantastische mensen. Die klik was er van in het begin en er heerste onmiddellijk een heel goed groepsgevoel. Het zijn echt vrienden geworden.’

Je zat er maar twee dagen in, maar je mocht wel al een zalige proef doen: uit een vliegtuig springen. Was dat je eerste keer?

‘Ik kreeg eigenlijk drie jaar geleden een parachutesprong van mijn vriend voor mijn verjaardag. Maar het was zodanig bewolkt dat we niet konden springen. Ik was dus letterlijk en figuurlijk in de wolken dat ik dit nu mocht doen! Ik had ook totaal geen schrik. Ik zou het onmiddellijk opnieuw doen. Het enige jammere was dat na twee minuten mijn zicht werd weggenomen door die speciale X-bril en daardoor werd ik misselijk.’

Was je niet misselijk op die bus?

‘Nee, want ik nam een pilletje! Net omdat ik weet dat ik vrij snel wagenziek word. Onze chauffeur was ook een toppertje! Die reed zo vloeiend, en dat was geen evidentie met zo’n monster op wielen.’

Vond je het vreemd om jezelf terug te zien op tv?

‘Ik had daar eerlijk gezegd wat schrik voor omdat ik mezelf nog nooit op een groot scherm had gezien. Ik was ook bang dat ze mij als een typetje gingen afbeelden omdat ik nogal een impulsieve flapuit ben. Ik zeg vaak iets zonder er eerst even over na te denken. Uiteindelijk ben ik heel blij met het resultaat.’

Was je veel bezig met die camera’s?

‘Nee. Ik vergat heel snel dat ze werkelijk álles filmden. Zelfs als je naar toilet gaat, heb je die prikker aan, dus krijgt de productie dat te horen (lacht).’

Had je verwacht dat je er als eerste zou uitliggen?

‘Ik hoopte dat dat niet het geval zou zijn, maar langs de andere kant wist ik wel dat ik snel ging afvallen omdat de andere kandidaten echt heel sterk zijn.’

Was je exit een harde klap?

‘Ja. Het is echt niet leuk om als eerste het spel te moeten verlaten. Het voelde alsof ik al een week in het spel zat en ik was toch wat emotioneel dat ik afscheid moest nemen. Ik vond het zo ontzettend jammer dat ik al die coole dingen ging missen met die supertoffe bende. Eenmaal thuis viel ik echt in een zwart gat. Zeker omdat ik gedurende het verloop van het spel binnen moest blijven waardoor ik echt de muren opliep!’

Zou je het spel achteraf gezien anders hebben aangepakt?

‘Hmm, ik zou toch misschien iets tactischer spelen. Ik zou me ook beter voorbereiden. Verschillende kandidaten hadden een schriftje mee waarin ze alles noteerden. Ik had daar allemaal niet over nagedacht (lacht). Dorien vroeg me de eerste dag of we een bondje wilden smeden, maar ik wou dat toen nog niet doen. Achteraf gezien had ik daar natuurlijk beter mee ingestemd.’

Waarom moeten we zeker kijken naar het programma?

‘Het is een uniek concept dat nog nooit op tv is geweest. Het is verder een avontuurlijk en uitdagend programma met een heel toffe bende, dus eigenlijk is er geen enkele reden om niet te kijken.’

Lees ook:

• Dina Tersago (44): ‘Er zijn twee versies van mezelf: de slodder- en de glamourversie. Ik zorg ervoor dat ik ze allebei graag zie.’
• Veerle Dejaeger (22): ‘Onze maatschappij hecht veel te veel waarde aan uiterlijk. Je waarde wordt vaak bepaald door je uiterlijk, dat vind ik heel problematisch.’
• Siska Schoeters en Aster Nzeyimana presenteren ‘The greatest dancer’: ‘We hebben echt zitten huilen als kleine kinderen’