‘Ik maakte bewust de keuze mezelf niet te zien op mijn trouwdag.’
Maaike (34) leeft met Body Dismorphic Disorder: ‘Ik heb maandenlang elke spiegel vermeden’
Dat veel mensen kampen met onzekerheden is geen geheim. Maaike Schmitz (34) kan daarvan meespreken, zij leeft met Body Dismoprhic Disorder (BDD) waardoor ze een enorm ongezonde waarde hecht aan haar uiterlijk. ‘Nooit eens gewoon alles kunnen loslaten is extreem vermoeiend.’
Hoorde jij nog nooit van Body Dismorphic Disorder? Geen zorgen, je bent niet alleen. Maaike Schmitz weet hoe het is om te leven met deze moeilijke ziekte en schrijft er alles over in haar boek ‘Spiegeltje spiegeltje aan de wand: ik ben de lelijkste van het land’. Ze hoopt er meer begrip en bekendheid voor de ziekte mee te creëren.
Je leeft met Body Dismorphic Disorder, wat is dat juist?
‘Ik hecht een enorm ongezonde waarde aan mijn uiterlijk. De focus ligt in mijn hoofd op hoe ik er uitzie, en vooral ook op wat anderen daarvan vinden. In periodes zijn die gedachten zo heftig dat het mijn dagelijks leven extreem beïnvloedt. Ik had lang een negatieve gedachtegang die ik niet kon loslaten en dat heeft geleid tot een depressie. Gelukkig gaat het momenteel wel beter met mij en bepaalt de ziekte mijn dagdagelijkse activiteiten niet meer, maar dat is wel anders geweest.’
Wanneer besefte je dat het meer was dan onzekerheid?
‘Ik ben nu 34 jaar, mijn zwaarste periode was drieënhalf jaar geleden. De onzekerheid heeft me wel altijd parten gespeeld, al van mijn puberteit ben ik gewend aan een manier van denken die voor mij heel eigen is. Heel lang heb ik mijn onzekerheden goed kunnen verdoezelen, omdat het om zaken ging die voor de buitenwereld niet zo zichtbaar waren. Tot ik een klein kaal plekje ontdekte op mijn hoofd, toen nam de BDD het voortouw. Ik was ervan overtuigd dat ik continu haar verloor, dat ik helemaal kaal zou worden en dat iedereen dat ook aan mij kon zien. Ik kwam terecht in een neerwaartse spiraal waarin ik vast bleef zitten. Door de extreme angst kreeg ik stress en van stress gaat je haar uitvallen, dus werd die angst nóg heftiger. Ik kwam in een zware depressie terecht en heb maandenlang elke spiegel vermeden. Een klein make-upspiegeltje was al wat ik durfde gebruiken, zodat ik nooit het geheel kon zien.’
Pas toen ik wist dat het een ziekte besefte ik dat ik niet gek was, ik er niets aan kon doen en vooral: ik ben niet alleen
Wat ging er door je heen toen je de diagnose BDD kreeg?
‘Een vrouw die ik al lang volgde op sociale media postte een bericht over de ziekte en beschreef haar gedachtegang. Ik herkende mij er meteen volledig in en was er toen al zo goed als zeker van dat ik ook Body Dismorphic Disorder had. Er volgde toen snel een moment van opluchting en er viel een enorme last van mij af. Ik schaamde mij daarvoor enorm en deelde mijn gedachten bijna nooit met mensen om me heen. Mijn vriendinnen wisten wel dat ik niet zo lekker in mijn vel zat en mijn man kende het volledige verhaal, maar pas toen ik wist dat het een ziekte was durfde ik het tegen anderen te zeggen. Ik besefte dat ik niet gek ben, ik er niets aan kan doen en vooral: ik ben niet alleen.’
Wat vind je het moeilijkste aan leven met Body Dismorphic Disorder?
‘Je houdt constant een gevecht tegen jezelf. Alle nieuwe dingen die ik doe blijven erg moeilijk en spannend. Het is heel vervelend dat ik dat niet van me kan afzetten. Nooit eens gewoon alles kunnen loslaten is extreem vermoeiend.’
Gebeurt het weleens dat de ziekte niet serieus wordt genomen?
‘Ja, zeker. Voor anderen is het een ziekte die moeilijk te snappen is. Als je zegt tegen iemand dat je een ongezonde waarde hecht aan je uiterlijk, krijg je vaak datzelfde antwoord: “Je bent toch mooi? Ik begrijp het niet.” Dat zeggen ze niet met slechte bedoelingen, maar het helpt niet. Tegen iemand met een eetstoornis kan je ook niet zeggen “eet gewoon”, dat snappen mensen ondertussen al beter. Mijn hoofd werkt hetzelfde, die onzekerheid komt steeds weer terug en ik kan de woorden zelf zo verdraaien dat het een negatieve opmerking wordt.’
Tijdens mijn depressie voelde ik een extreme boosheid naar mezelf toe, omdat ik een lieve man en prachtige kindjes heb, maar me toch zo voelde.
Hangt er volgens jou een taboe rond de ziekte?
‘Een taboe niet per se, eerder het ontbreken aan kennis. Het is een ziekte die niet genoeg aandacht krijgt, mensen weten soms zelfs niet van het bestaan. Het feit alleen al dat ik mijn eigen diagnose heb gevonden via sociale media en niet via gesprekken met mijn huisarts of psycholoog, dat zegt genoeg.’
Wat zijn de vooroordelen over iemand met BDD?
‘Ik denk dat mensen vaak vinden dat we ons aanstellen. Ik kan het hen niet kwalijk nemen, want het klinkt soms oppervlakkig. Als je zelf niet weet hoe het voelt om die mate van onzekerheid te ervaren, kan je dat ook moeilijk snappen. Tijdens mijn depressie voelde ik een extreme boosheid naar mezelf toe, omdat ik een lieve man en prachtige kindjes heb, maar me toch zo voelde. Het is jammer genoeg geen keuze, je gedachten nemen het gewoon over.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Vind jij dat sociale media in dit hele verhaal een soort schuld op zich moeten nemen?
‘Nee, absoluut niet. Al moeten filters, Photoshop en al die zaken in de mediawereld wel verdwijnen, maar die verschuiving is er stilaan denk ik. Je kan de vinger niet wijzen, iedereen heeft prima het recht haar/zijn/hun lichaam te tonen, wie ben ik om te zeggen dat ze dat niet zouden mogen? Ik denk dat de verantwoordelijkheid gedeeltelijk bij jezelf ligt: ga op zoek naar accounts die je een goed gevoel geven. Dat is voor iedereen zó persoonlijk. Hetgene wat voor jou werkt en jou inspireert of kracht geeft, kan voor een ander iets negatief zijn.’
Ik zie zelfliefde als blij zijn met de persoon die je bent: de vrouw voor je man, de moeder voor je kindjes, de collega, de vriendin.
Je bent getrouwd en hebt twee mooie kindjes. Heb je van die momenten kunnen genieten of nam de ziekte toen vooral het voortouw?
‘Ik maakte bewust de keuze mijzelf niet te zien op mijn trouwdag. Die donkere wolk hing toen enorm rond mij en ik wilde niet dat de ziekte dat belangrijk moment zou overnemen. Ik heb daardoor ook écht van die dag genoten. Als ik nu foto’s van mijn huwelijk terugzie denk ik “wauw”. Dat was ook een wake-upcall voor mij, want ik wilde dat genot elke dag voelen.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Wat betekent self-love voor jou?
‘Ik probeer zelfliefde helemaal los te zien van mijn uiterlijk. Ik zie het als blij zijn met de persoon die je bent: de vrouw voor je man, de moeder voor je kindjes, de collega, de vriendin. Uit die relaties haal ik zelfliefde, als ik daarin goede dingen kan betekenen.’
Is zelfliefde iets dat je momenteel hebt?
‘Met vlagen is dat er wel. Eerst lag mijn focus heel erg op mijn uiterlijk en kon ik niet benoemen welke andere kwaliteiten ik kon bieden, maar dat gaat gelukkig steeds beter.’
Je hebt al heel wat vooruitgang geboekt met de ziekte. Waarop ben je het meest trots?
‘Op mijn boek “Spiegeltje spiegeltje aan de wand”. Dat was zo’n droom, maar wel een obstakel waarvan ik dacht dat het niet zou lukken. Met mijn gezicht op de voorkant, al die persmomenten, ik had het nooit voor mogelijk gezien dat ik dat zou aandurven. Ik ben deze week zelfs op televisie geweest (lacht)! Het kost me veel energie en moeite, maar ik kan trots zeggen dat ik het niet uit de weg ga.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Proficiat met je boek! Was het moeilijk voor je om je ervaringen neer te pennen?
‘Het was meer de onzekerheid over het kunnen schrijven van een boek waar ik het moeilijk mee had, dan effectief terug te gaan in mijn eigen gedachten. Het schrijven van een boek is een zwaar proces, maar er werd gelukkig niets getriggerd. Ook daar ben ik trots op.’
Op welke manier probeer jij mensen met BDD te helpen?
‘Met mijn boek en via sociale media probeer ik vooral bekendheid en begrip te creëren voor de ziekte. Dat is momenteel mijn grootste bijdrage, in de hoop dat mensen die zich herkennen in de situatie sterker worden om zich uit te spreken over hun gevoel en zo meer rust en veiligheid bekomen. Ik hoop dat mijn verhaal een voorbeeld wordt voor mensen met BDD, zodat ze begrijpen dat ondanks het soms zo niet voelt, je wél een gelukkig leven kan leiden.’
Welke tips zou jij geven aan mensen die zich in jouw situatie herkennen?
‘Voor mij heeft het enorm geholpen de focus van mijn uiterlijk te weerleggen naar mijn innerlijk. Ga op zoek naar jezelf, naar jouw waarden en innerlijke krachten. Veel mensen kampen met onzekerheden, maar als je denkt dat er meer achter zit, zoek dan absoluut hulp, want die bestaat. Je hoeft dit niet alleen te doen. Zelf trok ik ook aan de alarmbel en volgde ik vier maanden lang, twee dagen in de week therapie. En dat is oké.’
‘Spiegeltje spiegeltje aan de wand’ kan je hier bestellen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
