'Het is de eerste keer dat ik als mezelf op tv kom. Ik kon nu geen personage spelen of me verbergen achter uit m’n hoofd geleerde teksten.'
Bruno Vanden Broecke (48) in ‘Out Of Office’: ‘Ik word met zoveel liefde omgeven dat dat op den duur m’n onzekerheden weg erodeerde’
Bruno Vanden Broecke presenteert het ‘baanbrekende’ experiment ‘Out Of Office’ waarin vijf mensen met een burn-out samen met mensen met een beperking een oude stal ombouwen tot een biowinkel. ‘Ik heb er zelf een keer dicht tegenaan geleund omdat ik op alles ja zei omdat ik het gevoel had dat ik me nog moest bewijzen‘, aldus Bruno.
We horen het de laatste jaren helaas meer en meer: burn-out. Mensen die fysiek en mentaal helemaal op zijn, waardoor ze niet meer in staat zijn om te werken. Bruno Vanden Broecke, die we allemaal kennen als Sammy Tanghe uit ‘Het Eiland’ of Dirk Porrez uit ‘Safety First’, bracht vijf mensen: An, Dennie, Irina, Margaux en Walter die daarmee kampen samen op de Emiliushoeve in de Kempen. Op deze zorgboerderij zullen ze samenwerken met mensen met bijzondere kwaliteiten: Willem, Kristi, Robin, Joël, Stijn en René, die wel elke dag vol goesting aan de slag gaan. De bedoeling is dat ze naast de dagelijkse taken zoals de dieren voederen ook een oude schuur volledig ombouwen tot een biowinkel. De bedoeling van het experiment is dat ze door anderen te helpen, ook zichzelf helpen. Iets wat gepaard zal gaan met veel traantjes, maar gelukkig ook veel gelach.
Het is een tijdje geleden dat we je op tv zagen. Is dat een bewuste keuze?
‘Ik ben nogal kieskeurig. Ik kies bij de projecten die op me afkomen vaak vanuit m’n buikgevoel. Ik sloeg achterover toen ze me belden voor een humaninterestprogramma. Ik was wel getriggerd door het opzet van de reeks en toen ik een bezoekje bracht aan de Emiliushoeve waar ik Willem, Kristi en co ontmoette, was ik onmiddellijk verkocht. Ik besloot de sprong te wagen en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad.’
Het is de eerste keer dat ik als mezelf op tv kom. Ik kon nu geen personage spelen of me verbergen achter uit m’n hoofd geleerde teksten.
Het is de allereerste keer dat je een realityprogramma presenteert. Had je zenuwen?
‘Toch wel. Het is de eerste keer dat ik als mezelf op tv kom. Ik kon nu geen personage spelen of me verbergen achter uit m’n hoofd geleerde teksten. Het was een sprong in het diepe, maar ik voelde dat het goed zat. Het idee achter het programma is zo mooi, dat ik er sowieso deel van wilde uitmaken.’
Lig het onderwerp burn-out je nauw aan je hart?
‘Ja. Ik heb er zelf een keer dicht tegenaan geleund, veertien jaar geleden. Ik zei op alles ja omdat ik het gevoel had dat ik me nog moest bewijzen. Mijn vrouw Evie trok gelukkig op tijd aan de alarmbel en zei me dat ik nee moest leren zeggen. Ik zat nog niet in een burn-out, maar ik voelde wel heel hard dat ik die vertraging goed kon gebruiken.’
Merk je dat mensen een burn-out nog steeds onderschatten of niet serieus nemen?
‘Nee. Vijf jaar geleden kregen mensen die ermee worstelden nog naar hun hoofd geslingerd dat ze lui waren of gewoon niet wilden werken. Die vooroordelen zijn er nog wel, maar toch steeds minder en minder. We zien gewoon dat het meer en meer voorkomt, en dat in alle lagen van de bevolking. Ik denk dat op den duur iedereen wel iemand in z’n omgeving heeft die ermee kampt(e). Dokters erkennen het ook echt, terwijl ze vroegen bij dergelijke symptomen eerder dachten aan een depressie. Het begint epidemische vormen aan te nemen waardoor je voelt dat er echt wel iets moet gebeuren.’
Heb je zelf een suggestie?
‘In onze huidige maatschappij is er een gigantisch grote druk om te presteren en steeds meer of beter te willen. Data of meetbare dingen zijn dan ook belangrijker dan kwaliteit. We moeten op professioneel vlak denk ik een menselijkere aanpak hanteren. Mensen krijgen vleugels van complimentjes en willen voelen dat ze naar waarde worden geschat. Dat is zo belangrijk, maar dat vergeten werkgevers vaak wanneer ze zich blind staren op resultaten en cijfers, en niet op de weg daarnaartoe. Het grote probleem is dat dit een systeemcrisis is. Als we een verandering willen zien, zal dit vanuit de politiek moeten komen. Onze regering moet maatregelen nemen, al besef ik dat het voor hen ook niet simpel is.’
Het onderwerp onder de aandacht brengen met een tv-programma is ook al een stap in de goede richting. Waarom kozen jullie ervoor om de kandidaten een schuur te laten ombouwen?
‘We wilden hen echt uit hun comfortzone trekken. Die stal afbreken en terug opbouwen is voor hen niet enkel een uitlaatklep, maar ook een symbool voor wat ze in hun eigen leven moeten doen.’
Lukte dit wel voor hen? Want bij een burn-out is het vaak al niet evident om uit je bed te komen, laat staan een renovatieproject te ondernemen.
‘Ze mochten dit volledig op hun eigen tempo doen, en zoveel rustmomenten pakken als nodig tijdens de opnames. Ze werden bovendien tijdens dit hele traject én erna begeleid door een therapeut, dat heeft ook heel hard geholpen.’
Ik vind het net wel een goed idee om met mensen met een beperking samen te werken. Hoe meer mensen met bijzondere kwaliteiten op het scherm komen, hoe beter.
Wat is jouw taak in het programma?
‘Dat is een goede vraag! Presentator vind ik geen goed woord, want ik liep echt tussen hen en hielp ze mee op de zorghoeve. Gastheer vind ik nog het beste passen of bevoorrechte getuige.’
Wat maakt jou daar de geknipte persoon voor?
‘Ik doe niet graag aan zelfstoef, maar ik hoor van velen dat ik goed kan luisteren. Ik ben verder een rustig persoon, waardoor mensen zich snel op hun gemak voelen bij mij en ik ben heel empathisch.’
Je steekt ook zelf de handen uit de mouwen. Is dat iets dat je ligt?
‘Ja. Ik heb wekelijks een boormachine in m’n hand (lacht). Nee, totáál niet! Ik heb twee linkerhanden, dus op mijn handigheid konden ze vrees ik niet echt rekenen. Ik doe het wel graag! Werken in de buitenlucht zet die gedachtenmolen in je hoofd namelijk even stil.’
William Boeva had onlangs kritiek op de manier waarop mensen met een beperking in de Vlaamse media komen. Wat vind jij daarvan?
‘Ik vind het spijtig dat hij vroegtijdig een oordeel velde, want hij had “Out Of Office” nog niet gezien. Verder vind ik dat dit programma, net zoals “Down The Road”, een lans breekt voor inclusie. Ik vind het dus wel net een goed idee om met mensen met een beperking samen te werken. Hoe meer mensen met bijzondere kwaliteiten op het scherm komen, hoe beter. Dat moet zelfs nóg meer zijn! We hebben op dat gebied nog heel wat in te halen.’
Het is heel ontmoedigend als je de schermtijd van jongeren ziet. Ik probeer die bij m’n kinderen echt zo laag mogelijk te houden.
Heb jij iets geleerd uit het programma?
‘Zeker. Ik moet terug meer de natuur opzoeken. Ik woon in de stad Antwerpen, maar ik kom oorspronkelijk van op den buiten. M’n vrouw is van ’t stad en onze kinderen groeiden hier ook op, dus ik krijg ze hier jammer genoeg niet meer weg. Elke kans die ik nu heb om even in natuur te gaan wandelen grijp ik dan ook aan, want ik voel dat dat een rustgevend effect heeft op mij. Verder leerde ik van de mensen op de Emiliushoeve dat ik meer van de kleine dingen moet genieten. We hebben als mens eigenlijk niet veel nodig om gelukkig te zijn. We moeten gewoon wat vertragen en de kleine dingen appreciëren, maar we leven in een tijd waar ons dat verdomd moeilijk wordt gemaakt.’
Hamer je daar bij je kinderen ook op?
‘Ja. Sociale media kunnen ook bron van informatie en inspiratie zijn, dus ik wil ze niet helemaal afkraken. Maar het is wel zo dat we de neiging hebben om ons leven te laten leiden door dat schermpje, waardoor de interesse in de werkelijkheid of het échte leven afneemt. Daar knetteren m’n hersenen van, want er zijn zoveel mooie dingen te beleven in het hier en nu. Het is heel ontmoedigend als je de schermtijd van jongeren ziet. Ik probeer die bij m’n kinderen echt zo laag mogelijk te houden. Ik probeer met hen zoveel mogelijk op uitstap te gaan zoals gaan wandelen, fietsen of bowlen. En als we thuis zijn, haal ik heel ouderwets gezelschapsspelletjes boven of tekenen we samen.’
Wat kunnen wij als kijker opsteken uit “Out Of Office”?
‘Ik ben eerlijk gezegd heel benieuwd wat het teweeg zal brengen. Er zullen mensen kijken die gelukkig zijn in hun job en dan hoop ik dat dit programma begrip bij hen bijbrengt voor wat het is om een burn-out te hebben. Er zullen er daarnaast ook kijken die tegen een burn-out aanleunen en bij hen hoop ik dat dit ervoor zorgt dat ze er niet volledig in terecht komen, maar een stapje terug kunnen zetten. En tot slot zullen mensen kijken die een burn-out hebben en voor hen hoop ik dat ze troost kunnen halen uit wat ze zien. Het is een dunne lijn om dit alles over te brengen naar de kijkers, want je wil niet dat het de klef wordt, maar er moet wel een soort poëzie inzitten. Ik ben van mening dat we daar goed in geslaagd zijn: er zullen traantjes vloeien, maar je zal ook veel lachen.’
Ik word op privévlak met zoveel liefde omgeven dat dat op den duur m’n onzekerheden weg erodeerde.
Mensen met een burn-out worstelen ook vaak met self-love. Heb jij veel self-love?
‘Nu wel, maar vroeger was dat een pak minder. Ik word op privévlak met zoveel liefde omgeven dat dat op den duur m’n onzekerheden weg erodeerde. Door veel liefde te krijgen, leer je jezelf graag zien en daardoor kan je zelf ook meer liefde geven. Dat cirkeltje is een groot cliché, maar het is zo belangrijk.’
Lig je wakker van hoe je in beeld komt?
‘Ik vond het vroeger heel vervelend om naar mezelf te kijken, maar ook dat heb ik kunnen loslaten. Daar moet je dan 48 jaar voor worden hé (lacht). In het verleden lag ik ook vaak wakker van de mening van anderen, maar dat doet me niks meer. Dat is een cadeautje dat je krijgt door het ouder worden.’
Heb je moeite met ouder worden?
‘Totaal niet! Ik verlang nu al naar kleinkinderen. Mijn vrouw moet me daar soms in temperen, want onze jongste is nog maar negen jaar (lacht). Maar grootvader zijn, is een schuif waar ik heel graag in wil rommelen. Je hebt niet die grote verantwoordelijkheid als ouder, je mag ze rot verwennen en je hebt alle tijd van de wereld om je met hen bezig te houden. Dat lijkt me geweldig.’
Ik verlang nu al naar kleinkinderen. Mijn vrouw moet me daar soms in temperen, want onze jongste is nog maar negen jaar (lacht).
Je vroeg het in het programma aan een kandidaat, maar hoeveel punten op tien zou jíj je leven op dit moment geven?
‘Ik moet hout vasthouden, maar voorlopig zeker een negen op tien. Tien durf ik niet zeggen omdat ik geen kwaad bijgeloof wil oproepen dat er dan iets slecht gebeurt (lacht).’
Tot slot: waarom moeten we zeker kijken naar ‘Out Of Office’?
‘Ik ben nooit iemand die van de daken zal schreeuwen dat ze naar m’n programma’s moeten kijken. Maar “Out Of Office” is echt een pareltje. Door de optelsom van de elf mensen die erin centraal staan, zal je als kijker sowieso nog dingen bij jezelf ontdekken die je verrijken.’
‘Out Of Office’ kan je elke maandag om 20u45 zien op VTM.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
