‘We leven in een wereld waar alles maakbaar is, waardoor ik het net mooi vind als iemand er niet perfect uitziet.’
Celine Van Ouytsel (27): ‘Als ik in de spiegel kijk, vind ik mezelf niet perfect, maar ik zou ook niet willen ruilen met iemand anders’
Celine Van Ouytsel (27) is een van de BV’s die hun job enkele weken inruilen om mee te draaien in een ziekenhuis als verpleegkundige in ‘Een Echte Job’. ‘Ik weet niet of ik het als job zou volhouden, want het is een dankbaar, maar ook een héél zwaar beroep, vertelt de ex-Miss België.
‘Ik zeg nooit meteen ja op iets’, vertelt Celine Van Ouytsel. ‘Maar echt twijfelen deed ik ook niet, want ik kende het programma en het sprak me enorm aan. Ik heb ook altijd al een fascinatie gehad voor de medische wereld, dus was sowieso al getriggerd. Ik ben geen verpleegster van opleiding, dus die kans zou ik anders nooit krijgen.’
Was je tevreden met de afdeling waarop je stond?
‘Ik stond op intensieve zorgen bij de brandwonden. Toen ik het nieuws kreeg, had ik een dubbel gevoel. Aan de ene kant sprak het me direct aan, want intensieve zorgen spreekt tot de verbeelding. Ik was dus enorm gemotiveerd. Aan de andere kant kreeg ik het ook meteen benauwd, want het is een pittige afdeling waar mensen liggen die véél pijn hebben. Ik hoopte dus dat ik daar iets kon betekenen.’
Collega Stephanie over haar stage en self-love: Stephanie Planckaert (35): ‘Ik ben niet zo bezig met mijn uiterlijk. Ik ben net heel blij als ik zonder make-up kan rondlopen.’
Zou je in real life verpleegster kunnen zijn?
‘Ja. Ik deed het heel graag! Maar ik liep slechts een stage van tien dagen. Ik deed dat werk niet dag in, dag uit, dus daarom vind ik het moeilijk om daar een antwoord op te geven. Ik weet niet of ik het zou kunnen, want het is een dankbare, maar ook een héél zware job.’
Ik weet niet of ik het zou kunnen, want het is een dankbare job, maar ook een héél zware job.
Kan je tegen bloed?
‘Ik kan heel goed tegen bloed zolang het niet bij mezelf is. Dat klinkt misschien een beetje belachelijk, maar als ik bloed bij anderen zie, kan ik kalm blijven. Als ik merk dat ik zelf ergens bloed, zal ik wel veel sneller in paniek raken.’
Alle miserie die je daar ziet, zou je dat aankunnen?
‘Ik nam die patiënten wel mee naar huis, want zeker voor iemand zonder ervaring komt dat wel allemaal hard binnen. Ik herinner me tot op de dag van vandaag echt nog elke patiënt. Ik ben een heel vrolijk iemand, dus ik vind het moeilijk om met slecht nieuws om te gaan. Ik probeerde die positiviteit er altijd in te houden, ondanks alle miserie die je ziet. Wat niet makkelijk is, want intensieve zorgen is echt een slechtnieuwsshow. Niemand ligt daar voor z’n plezier. Maar toch heb ik veel kunnen lachen samen met de patiënten en zag ik ook veel hoop. Het zijn die momenten die ik koester.’
Was het naast mentaal ook fysiek heel lastig?
‘Absoluut! Het verpleegkundig personeel is nog steeds onderbemand, dus verplegers en verpleegsters staan er vaak alleen voor. Dat is fysiek enorm zwaar! Ik voelde dat telkens als ik thuiskwam. Waar ik ook moeilijk aan kon wennen, waren die nachtshiften. Die zijn een aanslag op je lichaam!’
Het gaf waarschijnlijk wel veel voldoening?
‘Enorm! Ik kan met de hand op het hart zeggen dat dit en “Over De Oceaan” de mooiste dingen zijn die ik al voor televisie mocht doen. Ik ben daar heel dankbaar voor.’
Ik ga ondanks alle miserie toch altijd op zoek naar de positieve kanten.
Waarvan schrok je het meest tijdens je stage?
‘Hoeveel kennis een verpleegkundige moet hebben. Op voorhand dacht ik dat je vooral patiënten moet wassen en medicatie geven, maar er komt zo veel meer bij kijken. Je moet op álles letten en je moet toch bij elke diagnose weten waarover de dokter het heeft. Het was grappig om te zien dat patiënten gewoon zaten te knikken als de arts een uitleg kwam geven, maar zodra die de kamer verliet, ze meteen aan de verpleegkundige vroegen wat dat nu eigenlijk allemaal betekende. Naast dat medische moet je de mensen ook op hun gemak kunnen stellen. Je moet heel empathisch zijn. Dat heb je of heb je niet en dát maakt je een goede verpleegkundige.’
Wat zijn je sterke punten als verpleegster?
‘Mijn opgewektheid. Ik ga ondanks alle miserie toch altijd op zoek naar de positieve kanten. En ik was heel gemotiveerd. Ik deins niet snel voor iets terug en ik wilde alles wat ik mocht doen, ook daadwerkelijk doen.’
En wat zijn dan weer je zwakke punten?
‘Omgaan met slecht nieuws. Als je slecht nieuws moet brengen, kan je natuurlijk niet opgewekt blijven, dat is totaal misplaatst. Maar dan zette ik me op de achtergrond om het over te laten aan de professionals omdat ik niet goed wist hoe ik dat moest aanpakken.’
Leerde je iets bij over jezelf?
‘Over mezelf niet echt, maar wel over mensen in het algemeen. Zoals ik al zei, is het een heel heftige afdeling waar je vaak slecht nieuws hoort, maar toch bleven mensen heel warm en lief. Dat gaf me wel veel vertrouwen in de mensheid.’
Gaan we een andere versie van jou te zien krijgen?
‘Ik blijf altijd mezelf, maar de kijkers zullen me nu weleens in een andere setting zien. Maar Celine is Celine, dus ik denk dat ze niet echt zullen schrikken van wat ik allemaal zeg of doe (lacht).’
Collega Kürt over haar stage en self-love: Kürt Rogiers (52): ‘De regisseur van ““Costa!”” noemde me chubby terwijl ik toen strakker stond dan ooit’
Wat vond je het mooiste moment uit heel dit avontuur?
‘Een van mijn allereerste patiënten was een vrouw die voor het eerst weer kon stappen. Ik vond dat zo mooi! Ik kreeg het ook moeilijk, want ze deed me denken aan mijn oma, die overleden is. Ik denk nog heel vaak aan haar. We hebben elkaars nummer en ze stuurt me geregeld filmpjes van haar revalidatie.’
Wat vond je het moeilijkste moment?
‘Ik heb alle leeftijden zien passeren en als er kleine kinderen voorbij komen, heb ik het wel echt extra moeilijk. Je wenst dit niemand toe en zéker geen kleine kindjes. Die wil je alleen zien lachen.’
Had je veel aan andere collega’s om even te ventileren?
‘We zagen elkaar eigenlijk niet zo veel, want het was waanzinnig druk. Het was wel grappig om te zien hoe enthousiast we een voor een waren over onze stage. Zo schepten we tegen elkaar op over wat we al allemaal mochten doen op onze afdeling (lacht). Het is een unieke ervaring die je samen beleeft, dus dat schept automatisch een band.’
Ik durf m’n grenzen aan te geven. Dat deed ik heel lang niet, ik was een people pleaser. Maar de laatste jaren laat ik niet meer over me heen lopen.’
Je duikt de laatste tijd op in heel wat programma’s. Is het een droom die werkelijkheid wordt dat je mediacarrière van de grond komt?
‘Ik had dat nooit durven te dromen! Als je dit had verteld aan de kleine Celine die stond te zingen en dansen in haar slaapkamer, dan had ze je gek verklaard (lacht). Het is echt een droom en ik ben enorm dankbaar dat mensen iets in mij zien! Maar ik ben daar ook heel nuchter in. Wat komt, dat komt en we zullen zien hoelang het duurt. Ik weet dat het een onzekere job is, dus ik geniet er nu dan ook volop van!’
Heb je nog grote dromen op dat vlak?
‘Eigenlijk niet. Ik hoop gewoon dat ik over vijf jaar nog altijd mag doen wat ik nu doe én nog veel mooie programma’s en ervaringen mag meepikken.’
Bij Flair staat self-love centraal: zie jij jezelf graag?
‘Ik groeide daar heel hard in. Ik was als tiener heel onzeker en zat niet lekker in mijn vel, maar vandaag kan ik wel zeggen dat ik mezelf graag zie. Dat uit zich op verschillende vlakken: ik ben tevreden met wat ik doe, hoe ik eruitzie en ik durf m’n grenzen aan te geven. Dat deed ik heel lang niet, ik was een people pleaser. Maar de laatste jaren laat ik niet meer over me heen lopen.’
Vanwaar kwam die onzekerheid vroeger?
‘Ik zat in niet zo’n fijne klas in het eerste en tweede middelbaar. Ik werd gepest omdat ik heel mager was en dat maakte me heel onzeker. Maar ik ben daar gelukkig sterker uitgekomen.’
Als ik in de spiegel kijk, vind ik mezelf niet perfect, maar ik zou ook niet willen ruilen met iemand anders. We leven in een wereld waar alles maakbaar is, waardoor ik het net mooi vind als iemand er niet perfect uitziet.
Heb je bepaalde complexen op uiterlijk vlak?
‘Natuurlijk! Als ik in de spiegel kijk, vind ik mezelf niet perfect, maar ik zou ook niet willen ruilen met iemand anders. We leven in een wereld waar alles maakbaar is, waardoor ik het net mooi vind als iemand er niet perfect uitziet. Dat wil niet zeggen dat ik tegen cosmetische ingrepen ben. Iedereen moet vooral doen wat hij/zij/die wil doen, zolang het maar voor zichzelf is en niet om aan een bepaald ideaalbeeld te voldoen of omdat ze wakker liggen van de mening van anderen.’
Ben jij vatbaar voor al die perfecte plaatjes of stereotiepe schoonheidsidealen?
‘Totaal niet. Ik zit dagelijks op Instagram, want dat is deels mijn job, maar ik spiegel me niet aan anderen. Dat is toch zinloos! Je wil toch geen kopie zijn van iemand anders? Het klinkt misschien heel zweverig, maar niemand is zoals jij, dus je mag daar terecht trots op zijn! Ik lijk hard op mijn mama en ik ben daar fier op, dus waarom zou ik de geschiedenis van m’n familie die je terugziet in m’n uiterlijk per se willen veranderen om eruit te zien zoals honderden anderen?’
Liet je al ooit iets aan jezelf veranderen?
‘Nee. Maar ik zeg nooit nooit. Ik zal er wel altijd heel voorzichtig en doordacht mee omgaan, want ik zie dat meisjes steeds jonger en jonger zijn wanneer ze voor de eerste keer teruggrijpen naar Botox en fillers. Dat is jammer, want uiteindelijk kan je je eigenheid verliezen terwijl je uiterlijk toch een deel van je identiteit is. Maar nogmaals: als het je écht gelukkig maakt, wie ben ik dan om daar iets op tegen te hebben?’
Ik spiegel mezelf niet aan anderen. Dat is toch zinloos! Je wil toch geen kopie zijn van iemand anders.
Waarom zijn we volgens jou zo streng voor onszelf?
‘Dat is typisch menselijk en zit echt ingebakken. Het is niet slecht om een beetje te streng te zijn voor jezelf, dat houdt je scherp. Maar we hebben helaas de neiging om daar heel hard in te overdrijven.’
Self-love slaat ook op mentaal vlak: zijn er dingen waarmee jij worstelt?
‘Ik ben heel perfectionistisch en dat uit zich vooral in mijn werk. Zo kan ik echt kwaad zijn op mezelf als ik me tijdens een presentatie verslik in één stom woordje terwijl de rest heel goed ging. Die zelfkritiek houdt me natuurlijk wel scherp, maar ik mag daar niet zo ver in gaan dat ik er de volgende dag nog over zit te tobben. Dat is een werkpuntje! Verder heb ik een coach die me beter helpt omgaan met stress.’
Vertel.
‘Ik sliep vroeger niet goed omdat ik een enorme piekeraar ben en die gedachten bleven ‘s nachts maar door mijn hoofd spoken. Dankzij een hypnotherapeut leerde ik dingen beter van me afzetten.’
Kreeg je al te maken met negatieve comments?
‘Ik zou willen zeggen dat ik dat makkelijk naast me kan neerleggen en ik slaag daar ook meestal in, maar ik onthoud die gemene commentaren wel. Die blijven helaas toch wel langer hangen dan de vele positieve reacties. Ik bescherm me daar wel tegen door niet op Facebook of X te zitten en op Instagram stelde ik in dat niet iedereen me zomaar alles kan sturen. Ik blokkeer negatieve dingen liever.’
Tot slot: waarom moeten we zeker kijken naar ‘Een Echte Job’?
‘Het zijn dit seizoen heel bijzondere afdelingen, dus het is interessant om die te ontdekken. En ik hoop dat kijkers opnieuw een mooi beeld krijgen van de zorg, want het is toch een van de mooiste beroepen die er bestaan. Het is zwaar werk, maar ik zeg er toch altijd graag bij dat het ook vooral een prachtig en heel dankbaar beroep is omdat ik niet zou willen dat mensen zich laten afschrikken om deze job te doen.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
