‘Ik moest mensen op hetzelfde moment vertellen dat ik in verwachting was én dat ik kanker had.’
Evelien (28): ‘Ik kreeg chemo tijdens mijn zwangerschap’
En plots sta je daar, met een baby in je armen. Van een kinderwens over de zwangerschap tot het moederschap: een kind op de wereld zetten is één grote rollercoaster. Evelien (28) kreeg te horen dat ze kanker had toen ze zwanger was van haar eerste kindje. Jan (32) en zij zijn nu de trotse ouders van Casper.
‘De eerste weken had ik de typische zwangerschapskwaaltjes zoals misselijkheid en overgeven’, vertelt Evelien. ‘Maar dat was niks in vergelijking van wat me nog te wachten stond… Ik liet toen ik twaalf weken ver was een NIPtest uitvoeren. De gynaecoloog belde me een week daarna op dat er dringend een tweede bloedafname nodig was. Ik kreeg niet te horen waarom dus met een bang hartje ging ik opnieuw naar het ziekenhuis. De gynaecoloog vertelde me ter plekke dat er fouten in mijn DNA werden gevonden die konden wijzen op kanker. Er werd opnieuw bloed afgenomen en ik zou de resultaten na een week krijgen.’
Nog meer mooie, inspirerende en ontroerende verhalen van mama’s over het moederschap vind je onder onze rubriek Babyb(r)abbels.
Chemo
‘Die week was de hel, want ik leefde in onzekerheid’, aldus Evelien. ‘Ik ging toch nog werken omdat ik thuis toch alleen maar zou piekeren. Een week later ging ik naar het ziekenhuis waar verdere onderzoeken werden gedaan en kreeg ik het verdict te horen: ik had een grote massa tussen mijn longen en enkele kleinere onder mijn sleutelbeen en in mijn hals, en dat wees op lymfeklierkanker. De grond zakte weg onder m’n voeten. Ik dacht ook onmiddellijk aan ons kindje! Maar de dokters zeiden dat ik chemo zou kunnen krijgen tijdens mijn zwangerschap zonder onze baby in gevaar te brengen.’
De dokters zeiden dat ik chemo zou kunnen krijgen tijdens mijn zwangerschap zonder onze baby in gevaar te brengen.
‘Een eerste biopsie in mijn hals mislukte waardoor ze pas drie weken later een tweede biopsie konden uitvoeren waarbij ze een stukje van de tumor tussen mijn longen weghaalden’, aldus Evelien. ‘Het bleek om Hodgkin te gaan en de genezingskansen voor dit type zijn over het algemeen goed, maar er moest wel behandeld worden. Enkele dagen later kreeg ik mijn eerste chemo. De bijwerkingen waren minder omdat de zwangerschapshormonen daar gek genoeg wat tegen hielpen.’
Prematuur
‘Door de chemo was ik telkens een week compleet buiten strijd en de tweede week kon ik opnieuw normaal functioneren’, vertelt Evelien. ‘Onze baby, mijn bloed en mijn baarmoederhals werden altijd gecheckt en bij de minste afwijking ging de chemo niet door. Na een aantal weken werd mijn baarmoederhals korter waardoor ik het heel rustig aan moest doen. Ik kijk met een dubbel gevoel terug op de zwangerschap omdat ik natuurlijk tegelijk ook chemo kreeg. Daardoor moest ik aan velen zowel het goede nieuws vertellen dat ik zwanger was als het slechte dat ik kanker had.’
Enkele dagen later kreeg ik mijn eerste chemo. De bijwerkingen waren minder omdat de zwangerschapshormonen daar gek genoeg wat tegen hielpen.
‘Toen ik 33 weken ver was, werd ik in het ziekenhuis opgenomen omdat mijn baarmoederhals extreem kort was’, gaat Evelien verder. ‘Op de hoogrisico-afdeling vouwde ik samen met mijn zus nog doopsuikerdoosjes. Enkele dagen later werd in ingeleid. Toen Casper ter wereld kwam huilde hij meteen, dus dat was goed nieuws. Hij was te klein en te mager omdat hij prematuur was, maar verder was hij helemaal in orde! Een grote opluchting aangezien ik de hele tijd dat hij in m’n buik zat chemo had gekregen.’
Bestralingen
‘Ik herstelde goed van de bevalling en mocht al na enkele dagen naar huis’, aldus Evelien. ‘Casper moest helaas nog in het ziekenhuis blijven. We brachten onze kraamperiode dus voor het grootste deel door op de neonatale afdeling. Na vier weken mochten we hem met ons meenemen. Ondertussen mocht ik overschakelen van chemo naar bestralingen. Dat zou weer een aanslag op m’n lijf worden, maar het was goed nieuws! We doopten ons zoontje Casper omdat dit schatbewaarder betekent en hij zorgde toch wat voor me tijdens de intense zwangerschap.’
Hij was te klein en te mager omdat hij prematuur was, maar verder was hij helemaal in orde! Een grote opluchting aangezien ik de hele tijd dat hij in m’n buik zat chemo had gekregen.
‘Ik vind het heerlijk om mama te zijn’, aldus Evelien. ‘Ik vind het wel jammer dat ik er door mijn ziekte niet altijd zo veel voor hem kan zijn. Al doe ik wel mijn uiterste best om voor of na de bestralingen alle taakjes op mij te nemen. Mijn man Jan is echt een grote steun. Het valt nu nog af te wachten of alle kankercellen effectief weg zijn en dan start de revalidatie. Dat heb ik nodig om te kunnen genieten van onze kleine vriend, want hem in zijn autostoeltje opheffen voelt soms al als een work-out. Gelukkig merkt Casper weinig van het hele traject en genieten we samen van de kleine momenten die wel mogelijk zijn.’
Deze foto werd getrokken vlak voor ik de tweede keer chemo kreeg. Ik had al een buikje en nog mijn echte haar. De vlaggetjes werden voorzien door mijn liefste collega’s.
Deze foto werd genomen vlak voor ik ingeleid werd. Nog een laatste foto van mijn buikje! Omdat ik niet graag met mijn (half)kale chemohoofd rondliep, had ik een pruik. Toen de weeën begonnen, vloog ze snel af omdat ze te warm was.
Dit is een van de allereerste foto’s van Casper. Hij ligt in de couveuse, maar hij herkende wel onze stemmen. Toen we tegen hem babbelden, deed hij namelijk zijn oogjes open. Een mooi moment!
Dit is niet mijn meest flatterende foto, maar wel een mooie herinnering. Ik mocht Casper nog even knuffelen voor hij in de couveuse moest, maar vlak voor de foto genomen werd, viel mijn pruik af.
Dit is een van de laatste foto’s van Casper met zijn maagsonde. Enkele dagen daarna mochten we hem eindelijk meenemen naar huis.
Tijdens ons traject deden we alles met een lach en een traan. Soms met wat zwarte humor, maar we willen gewoon het beste maken van deze hachelijke situatie. Deze foto is daar een mooi bewijs van. Ik wil stilaan leren dat ik ook zonder pruik door het leven mag gaan, dus ik zette ze af. Casper en de papa hadden er duidelijk andere plannen mee (lacht).
De afgelopen maanden waren heel pittig, maar we hebben ze goed doorstaan. Ons zoontje zorgt ook voor de nodige afleiding. We doen dat goed, al zeg ik het zelf!
Ik ben zo trots op ons zoontje.
Dit was tijdens een weekendje weg met vrienden. Onze eerste daguitstap, na drie maanden, die niet naar het ziekenhuis was.
Casper is een hele vrolijke baby.
Nog meer mama’s over het moederschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
