‘We hangen onze eigenwaarde vast aan ons uiterlijk, en dat is belachelijk.’
Chrostin (27): ‘Een laag zelfbeeld is een miljardenindustrie. Ze kapitaliseren onze onzekerheden.’
Christina De Witte , beter bekend als cartooniste Chrostin, maakte haar eerste graphic novel. ‘Araya’ vertelt het verhaal van een jongvolwassene die worstelt met haar gemende roots en op zoek is naar zichzelf en zelfliefde. ‘Ik probeerde zo hard om me af te zetten van m’n Aziatische roots, maar uiteindelijk lukt dat niet, want dat is deel van mij. Sinds ik dat besefte, vond ik een enorme innerlijke rust’, vertelt Christina.
Illustrator, schrijver en cartooniste Christina De Witte (Chrostin) is zelf half Thais en half Belgisch, waardoor ze bij het opgroeien worstelde met haar identiteit. Ze goot haar eigen verhaal in een beeldroman waarin het hoofdpersonage op zoek gaat naar zichzelf in een land dat haar compleet vreemd is, waar ze de taal niet spreekt en geen vrienden heeft. Langzaamaan ontdooit haar afkeer voor alles wat met haar afkomst te maken heeft. ‘Dit is mijn eerste graphic novel en het was een serieuze uitdaging’, vertelt Chrostin. ‘Ik ben het gewoon om een kort verhaal te schrijven van tien slides, want daartoe beperkt Instagram me. Nu moest ik eerst het verhaal uitschrijven en dan pas illustreren, dat is een hele andere manier van werken. Je kan het vergelijken met een filmscript schrijven. Het is heel technisch! Ik werkte er maar liefst vijf jaar aan, waarvan de laatste drie jaar toch heel intensief.’
Het verhaal is uit je eigen leven gegrepen. Vertel.
‘Het is een autofictief verhaal, dus het vertrekt wel vanuit mijn eigen leven, maar het is niet volledig autobiografisch. Zo leeft mijn papa nog, terwijl Araya’s vader in het boek stierf. Ik heb in real life nog een broer wat ook niet aan bod komt in het boek en ik ben ook ouder dan het hoofdpersonage. Wat centraal staat, is de complexe moederband tussen Araya en haar mama en de zoektocht naar zelfliefde waarbij het omarmen van haar culturele roots een belangrijk aspect is. Dat zijn dingen waar ik zelf ook heel hard mee worstelde.’
Je worstelde met je Aziatische roots. Hoe vertaalde zich dat vroeger?
‘Ik had een héle grote drang om erbij te horen. Maar er is een discrepantie tussen hoe ik me voelde en hoe ik eruitzie. Mensen in mijn omgeving zagen dat ik geen “gewoon” Vlaams meisje was, ik heb andere invloeden. Maar mensen in Thailand zagen ook dat ik niet volledig Thais ben. Dat is zo confronterend, want ik hoorde nergens bij! Terwijl ik “gewoon” een Vlaams meisje wilde zijn. Ik kleurde mijn haar lichter. Aziaten hebben lange bakkebaarden, dus ik deed die af. Ik scheerde mijn armhaar af, ik probeerde mijn ogen groter te doen lijken en noem maar op. Allemaal dingen die ik deed uit zelfhaat.’
Ik hoorde nergens bij! Terwijl ik “gewoon” een Vlaams meisje wilde zijn. Ik kleurde mijn haar lichter. Aziaten hebben lange bakkebaarden, dus ik deed die af. Ik scheerde mijn armhaar af, ik probeerde mijn ogen groter te doen lijken en noem maar op. Allemaal dingen die ik deed uit zelfhaat.
Kreeg je veel te maken met vooroordelen, pesterijen en zelfs racisme?
‘Zeker. Tiener zijn is sowieso al moeilijk en zeker als je dan nog eens worstelt met je culturele identiteit. Zo solliciteerde ik voor mijn eerste studentenjob bij een slagerij. Ik belde om een afspraak te maken en toen ik in de winkel zelf wachtte, negeerde de slager mij. Op een bepaald moment vroeg hij toch wat ik kwam doen en ik vertelde dat ik kwam solliciteren. Hij viel volledig uit de lucht en zei: “Ik had niet verwacht dat je er zo ging uitzien, want je klonk zo Vlaams aan de telefoon”. Ik weet dat hij dat niet slecht bedoelde, maar toen besefte ik dat mensen toch bepaalde vooroordelen over me hadden op basis van mijn uiterlijk en dus roots. Als begin twintiger trok ik dan weer mannen aan die een fetisj hadden voor Aziatische vrouwen en dan zwijg ik nog over de klassiekers die ik te horen kreeg zoals “Ga terug naar je eigen land”.’
Had je een moeilijke band met je mama omdat je je door al die vooroordelen probeerde af te zetten van je Thaise roots?
‘Dat speelde daar zeker een rol in, maar onze complexe band had ook veel te maken met het feit dat we niet konden communiceren met elkaar. Ik sprak geen Thais en mijn mama sprak geen Nederlands. Door die taalbarrière kon ik geen band met haar scheppen. Ik kan niet verlangen dat we diepe gesprekken kunnen voeren en daar nam ik uiteindelijk vrede mee. Ik besefte met ouder worden dat de manier waarop ze toonde dat ze van me hield was door middel van eten. Tijdens het koken/eten moet je namelijk niet babbelen, daar verdwijnt die taalbarrière en geniet je gewoon samen van een lekkere maaltijd. Ik werd uiteindelijk voornamelijk opgevoed door mijn papa, want mijn ouders gingen uit elkaar toen ik nog heel jong was. Ik logeerde slechts een weekend om de twee weken bij mijn mama.’
Heb je jezelf nu volledig omarmd?
‘Ja. Al de dingen die ik uit zelfhaat deed zoals mijn haar platinablond kleuren, dat doe ik niet meer. Ik probeerde zo hard om me af te zetten van m’n Aziatische roots, maar uiteindelijk lukt dat niet, want dat zit ín mij en is deel van mij. Sinds ik dat besefte, vond ik een enorme innerlijke rust. Die schaamte is weg en ik ben terecht trots dat ik zowel Belgisch als Thais ben. Ik hoor niet in één hokje thuis, en dat is helemaal oké.’
Aziaten streven ernaar om zo wit mogelijk te zijn, terwijl wij het net tof vinden als we een kleurtje hebben als we van vakantie terugkomen. Dat was een mindfuck, want dat zijn heel contradictorische schoonheidsidealen waartussen ik moest navigeren! Aan welke moest ik voldoen?
Wat hielp je om die klik te maken om jezelf te omarmen en beide culturen te aanvaarden?
‘Ik had een leerrijk gesprek met een vriend die me ooit de metafoor uitlegde van de splithouding die mensen ervaren als ze verschillende culturen hebben. Het lijkt alsof je in spagaat over een klif staat en je doet heel hard je best om je voeten op beide rotsen te houden. Maar je houdt dat niet vol en je valt sowieso in de klif. Mensen zien aan jou dat je niet van hier bent, ook al voel je je zo, er zullen altijd mensen zijn die je erop wijzen dat je er anders uitziet. Stop dus met balanceren op die klif, maar laat je vallen. Dat is oké, want we zijn met zoveel mensen in die klif. Je moet je niet alleen voelen!’
Hielp het schrijven van de graphic novel ook bij het proces van jezelf volledig te omarmen?
‘Honderd procent! Het schrijven en tekenen was een soort therapie voor mij. Je ziet zelfs dat de tekenstijl doorheen het boek evolueert. In het begin zijn het dikkere lijnen en lijkt het wat onzeker terwijl je halverwege het boek ziet dat ik mijn stijl heb gevonden en dat alles op z’n plek valt. Dat vat het proces dat ik in mijn eigen leven meemaakte perfect samen.’
Voel je je nu echt deels Aziatisch en herken je jezelf in die cultuur of gewoontes?
‘Zeker! Ik heb er nog niet gewoond, maar het is wel een van mijn levensdoelen om er een tijdje te wonen. Als ik in Thailand ben, voel ik me zo thuis terwijl ik er nog nooit thuis ben geweest. Dat is bijzonder. En eenmaal terug in België voel ik direct heimwee. Het gaat om de geur, de mensen, de mentaliteit, de keuken en noem maar op. Ik kan perfect functioneren in België, want ik groeide hier op en mijn papa voedde me op zoals elk “normaal” Vlaams meisje. Maar ik voel toch de drang om naar Thailand terug te keren, want dat is ook een groot deel van mezelf.’
Zou het jou als tiener al geholpen hebben als je meer diversiteit in onze media zag?
‘Absoluut! Ik zou het heel tof gevonden hebben als ik pakweg vijftien jaar geleden iemand zoals mij met gemengde roots zag op tv die iets deed waarvan ik dacht: ik kan dat ook doen later. Ik kreeg die rol nu toebedeeld in de cartoonwereld, want er zijn niet veel cartoonisten zoals ik. Ik probeer daar dan ook ook mijn steentje aan bij te dragen met mijn graphic novel. Ik doe dit voor mijn innerlijke tiener die zó kwaad is geweest op de wereld, op haar ouders en op zichzelf. En ik hoop dat het herkenbaar is voor vele jongvolwassenen die in hetzelfde schuitje zitten en zich hieraan kunnen optrekken. Ik heb er ook alle vertrouwen in dat de nieuwe generatie die barricades nog meer zal doorbreken.’
Ik ben al twee jaar bezig met gewichtheffen en mijn lichaam veranderde hard. Ik kreeg heel veel spieren. Dat was even wennen, want ik brak uit het plaatje van hoe een vrouw er zogezegd moet uitzien.
Bij Flair staat self-love centraal. Heb jij veel zelfliefde?
‘Dat was ook een zoektocht! De meeste Aziatische vrouwen zijn klein en heel slank. Terwijl Belgen wat groter en breder zijn. Aziaten streven ernaar om zo wit mogelijk te zijn, terwijl wij het net tof vinden als we een kleurtje hebben als we van vakantie terugkomen. Dat was een mindfuck, want dat zijn heel contradictorische schoonheidsidealen waartussen ik moest navigeren! Aan welke moest ik voldoen? Nu besef ik dat je als vrouw nooit voor iedereen goed kan doen, dus het allerbeste is gewoon lekker jezelf zijn!’
Ben je nu nog vatbaar voor stereotiepe ideaalbeelden of perfecte plaatjes?
‘Nee. Ik ben nu al twee jaar bezig met gewichtheffen en mijn lichaam veranderde zo hard. Ik kreeg heel veel spieren. Dat was even wennen, want ik brak uit het plaatje van hoe een vrouw er zogezegd moet uitzien. Maar ik voel me fysiek én mentaal sterker, dus ik lig er niet van wakker dat ik niet voldoe aan het ideaalbeeld van de tengere vrouw.’
Waarom zijn we volgens jou zo streng voor onszelf?
‘We hangen onze eigenwaarde vast aan ons uiterlijk, en dat is belachelijk, want dat wordt ons opgelegd. Een laag zelfbeeld is een miljardenindustrie! Ze kapitaliseren onze onzekerheden, en ik weiger daar nog aan mee te doen. Ik ben dat kotsbeu! Dat wil niet zeggen dat ik niet bezig ben met mijn uiterlijk, maar ik doe wat ík graag zie en niet wat me wordt opgelegd in reclames of op tv. Doe het voor jezelf en niet voor een ander, dat is het grote verschil.’
Tot slot: waarom moeten we je novel zeker lezen?
‘Voor mensen die zoals ik niet graag lezen, is een boek met prentjes zoals “Araya” ideaal (lacht). Daarnaast denk ik dat mensen met gemengde roots zichzelf erin zullen herkennen en beseffen dat ze niet alleen zijn. Anderen kunnen er dan weer wat van bijleren en hun blik mee verruimen.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
