Het jaar 2023 is nog maar enkele dagen oud, maar kon voor ‘Madam Bakster’ Laura Verhulst niet beter starten. Het nieuws waar iedereen die haar traject volgt op zit te wachten, is realiteit geworden, want Laura is inmiddels 13 weken in blijde verwachting van haar overleden man Kobe.
Een tijdje geleden lanceerden we de hashtag #babyzonderdeadline. Met succes, want mede dankzij Laura wordt de veel te krappe deadline waarschijnlijk van twee jaar opgetrokken naar tien jaar. Maar er zit nog meer goed nieuws in de pijplijn en Laura is klaar om dit de wereld in te sturen. ‘Ik word mama en ben 13 weken ver. Als alles goed verloopt, verwelkom ik midden juli ons wonder.’
Proficiat is een understatement. Wat ging er door je heen toen je ontdekte dat je zwanger bent?
‘Ongeveer twee weken na de laatste terugplaatsing had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Op voorhand kan je niet echt inschatten hoe je gaat reageren als dat streepje plotseling kleurt, maar ik voel een nieuwe dimensie van geluk en een ongelofelijke omarming van alles wat zal volgen. Interne rust is het gevoel dat sindsdien overheerst. Er is een druk van mijn schouders gevallen. Voorheen had ik het gevoel dat ik met één voet in een bestaan zonder kinderen stond. Ik was me mentaal aan het voorbereiden op hoe ik het leven zou aanpakken als mijn kinderwens niet werd vervuld. Met de andere voet zat ik volop in het fertiliteitstraject, waar ik elke maand heel bewust de keuze maakte om opnieuw een poging te ondergaan. Het is dan ook een enorme opluchting dat ik dit mag ervaren. Ik voel veel minder de nood om te vechten. Ik word mama en dat is nu de prioriteit. Dat ik weduwe ben, is deels naar de achtergrond verschoven.’
Heb je het gevoel dat Kobe hier voor iets tussen zit?
‘Ik ben vrij rationeel, al kan ik niet ontkennen dat er dingen zijn gebeurd waarvan ik denk dat ze geen toeval kunnen zijn. Zo zong ik op Kobes begrafenis een nummer als eerbetoon. Sinds zijn overlijden horen ik en onze omgeving dat nummer op de gekste plaatsen. Ik probeer niet actief te zoeken naar tekens, maar ik geloof ook dat Kobe niet weg is. Onze liefde blijft bestaan over de grenzen van de dood heen. Mijn liefde voor hem zal er altijd zijn, maar is het afgelopen jaar ook geëvolueerd van een actieve naar een symbolische relatie. Dat vond ik heel belangrijk in mijn verwerking. In de eerste plaats word ik een alleenstaande mama. Ik heb lang nagedacht of ik dat wilde, want makkelijk wordt het niet en Kobe zal er niet zijn om die weg lichter te maken. Bovendien wil ik niet alles in mijn leven en dat van ons kind in het teken van Kobes overlijden zetten. Dat zou Kobe ook niet gewild hebben. Laat ons kind in de eerste plaats gewoon kind zijn, al ben ik wel heel trots dat ik mooie verhalen ga kunnen vertellen over de biologische papa als die vragen komen.’
‘Niet lang nadat ik ontdekte dat ik zwanger was, las ik een brief voor op Kobes begraafplaats, samen met de zwangerschapstest. Ik ben er zeker van dat als hij ergens meekijkt hij heel trots zou zijn op het traject dat ik aflegde. Hij zou me nog meer in de watten leggen, dus dat is wel iets wat ik mis, maar ik heb bewezen dat ik ook goed voor mezelf kan zorgen. Dat is natuurlijk niet hetzelfde, maar ik ben hoopvol dat er op het gepaste moment weer iemand in mijn leven zal verschijnen. Het zou voor Kobe natuurlijk ook bitterzoet aanvoelen. We hadden het allebei liever anders gezien, maar ik ben ervan overtuigd dat blijdschap en geluk overheersen. Zo voel ik het zelf ook aan.’
Ik heb echt weer goesting in de toekomst. Zwanger zijn zonder Kobe triggert nu en dan het gemis, maar het merendeel van de tijd maakt het alles lichter.
Hoe verloopt je zwangerschap tot nu toe?
‘Met typische zwangerschapskwaaltjes. Ik ben al goed misselijk geweest en heb heel weinig energie, een combinatie die samenviel met Kobes eenjarig overlijden op 3 december, al merk ik dat mijn kinderwens die in vervulling gaat ervoor zorgt dat ik het gemis vaak beter kan trotseren. Ik trek me keihard op aan mijn zwangerschap en het feit dat er een baby van Kobe en mij in mijn buik groeit. Ik ben zo trots dat ik mama mag worden van de partner die ik tien jaar lang zo graag heb gezien.’
‘Ik heb echt weer goesting in de toekomst en dat is een heel aangenaam gevoel. Zwanger zijn zonder Kobe triggert nu en dan het gemis, maar het merendeel van de tijd maakt het alles lichter. Ik heb het gevoel dat ik een nieuw hoofdstuk mag schrijven. Ik merk wel dat ik heel voorzichtig ben. De voorbije jaren heb ik verschillende tegenslagen moeten incasseren en het ergst denkbare scenario is werkelijkheid geworden, dus het is soms moeilijk om niet te focussen op de kans dat het misloopt, hetzij in een zwangerschapsverlies of het risico dat de baby niet gezond is. Ik blijf geloven in de best mogelijke uitkomst, al vind ik ergens ook de rust om me voor te bereiden op het ergste.’
Bij de eerste echo werd ik door de papa van Kobe vergezeld. Dat was een heel aangrijpend en intiem moment.
Betekent dat dat je bijvoorbeeld schrik hebt om je aan jullie kindje te hechten?
‘Dat gelukkig niet. Ik wacht nu de resultaten van de NIPT (Niet-Invasieve Prenatale Test, red.) af. Die volgen over enkele dagen, maar desondanks beslis ik om mijn zwangerschap nu al aan te kondigen. Die onzekerheid en het ethische dilemma – wat als het resultaat niet gunstig is? – is iets waar elke ouder door moet en dat is voor mij niet anders. Het moment dat je mama wordt, is het moment dat je zwanger bent, en dan stopt dat zorgeloze aspect. Ik voel me verantwoordelijk voor het kindje in mijn buik en ik denk niet dat die zorg nog ooit zal stoppen. Ik denk ook dat dat hoort bij het ouderschap. Er kan altijd iets gebeuren, maar je kan je kind en de personen die je liefhebt niet voor alles behoeden. Loslaten waar je geen controle over hebt, dat ervaar ik nu al in mijn eerste stappen als prille moeder.’
Hoe is het voor jou om bezoekjes aan de gynaecoloog zonder Kobe te beleven, om voor de eerste keer het hartje te zien kloppen?
‘Bij de eerste echo werd ik door de papa van Kobe vergezeld. Dat was een heel aangrijpend en intiem moment. Het afgelopen jaar stond voor ons allebei de rouw enorm centraal. Het was dan ook leuk om samen een voortzetting te mogen beleven. Bij de volgende echo was mijn papa van de partij. Ik mis Kobe daar niet meer dan anders, vooral omdat ik aanvaard heb dat hij vooral een symbolische rol in mijn leven speelt. Ik kan 80 procent van de tijd goed om met het gemis, maar op momenten dat ik pijn heb of een tegenslag ervaar, komt al het verdriet weer naar de oppervlakte. Bij de terugplaatsingen zei de dokter telkens “een embryo van Verhulst Laura en Jacxsens Kobe” en dat is heftig. De realiteit komt op zulke momenten soms hard binnen en dan bedenk ik dat hij erbij had moeten zijn. Dat verdriet zou er natuurlijk ook geweest zijn als ik niet zwanger zou zijn. Het gemis van Kobe is een onderdeel van mijn leven.’
Heel wat mensen denken dat een baby een onbeschreven blad is, maar ik zie dat anders. Volgens mij wordt een kind met een hele persoonlijkheid geboren, dus ik ben nieuwsgierig naar hoe ons kindje zal zijn.
‘Toch probeer ik volop te genieten. Het idee krijgt alsmaar meer vorm in mijn hoofd en in gedachten ben ik de kinderkamer al aan het inrichten. Ik kijk enorm uit naar de volgende lichamelijke veranderingen, het moment dat ik mijn buik zie groeien en dat ik voor de eerste keer de baby zal voelen schoppen. Dat worden momenten om te koesteren. Ik ben geprivilegieerd. Ik ben ongelofelijk trots dat ik de kans krijg om mama te worden en dan nog eens mama van een kindje met de persoon die ik altijd graag heb gezien. Dit voelt zo juist aan. De puzzelstukjes vallen in elkaar. Het plaatje klopt.’
Wat voor een mama hoop jij te zijn?
‘Een mama die onvoorwaardelijke liefde geeft en bij voorkeur ook eentje die niet overbezorgd is. Ik vond het verschrikkelijk dat mijn ouders zich altijd zo veel zorgen over mij maakten, maar pas nu besef ik dat zij me hebben opgevoed van een baby die letterlijk niets kan en weerloos is naar de onafhankelijke volwassene die ik vandaag ben. Ik snap nu hoe moeilijk het is om los te laten. Ik ben benieuwd naar hoe ik daar zelf mee aan de slag zal gaan, maar ik denk dat het vooral mijn taak is om mee te evolueren met ons kind en het af en toe halt toe te roepen wanneer je denkt: dit gaat niet de goede richting uit. Al denk ik dat je met liefde en betrokkenheid een heel eind komt.’
‘Ik ben superbenieuwd om ons kindje te ontmoeten en te leren kennen. Heel wat mensen denken dat een baby een onbeschreven blad is, maar ik zie dat anders. Volgens mij wordt een kind met een hele persoonlijkheid geboren, dus ik ben nieuwsgierig naar hoe ons kindje zal zijn, hoe hij of zij zich zal ontwikkelen, wat de eerste woorden zullen zijn en hoe onze dochter of zoon als mens in het leven zal staan. Ik merk dat ik het daarbij ook belangrijk vind om goed voor mezelf te zorgen, want ons kind verdient een gelukkige mama. Het enige waar ik niet naar uitkijk, is een huis vol merchandise van Bumba en Paw Patrol, al weet ik dat dat onvermijdelijk is.’
Nu we nog in de nasleep van mooie wensen zitten: wat mag dat voor jou zijn?
‘Een gezonde én gelukkige baby, meer lichtheid in mijn leven en als het even kan: graag een vlekkeloze bevalling die maximaal twee uur in beslag neemt. (lacht) Daar gaan we voor.’
Wij wensen je een zorgeloze zwangerschap én een wolk van een baby toe.
