‘Wat die vrouw niet wist, was hoe hard we ons best hadden gedaan om daar te zijn.’
‘Mijn dochter straalde op restaurant. En ik straalde mee, want deze meevaller stond niet op de menukaart.’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Never judge a mom; you don’t know how shitty her day was.’ Ik zag deze zin passeren en voelde hem. Want als er iets is wat ik heb geleerd in het moederschap, is het wel dat je nooit het hele verhaal kent. Niet van die moeder op de parking die haar peuter probeert te kalmeren. Niet van die vader in de speeltuin die op zijn telefoon kijkt terwijl zijn kinderen elkaar de haren uittrekken. En zeker niet van een gezin dat met luidruchtige kinderen in een restaurant zit. Samen met een ander gezin hadden we besloten om eens iets te doen wat voor ons niet vanzelfsprekend is: uit eten gaan.
Voor ons is dat een project. Niet omdat we moeilijke eters hebben – oké, dat ook -, maar omdat onze kinderen bijzondere noden hebben. Dat het überhaupt lukte om hen mee te nemen, was al een overwinning. Dat we hen aan een eigen tafel konden laten zitten, terwijl wij aan de tafel ernaast zaten? Dat voelde als een wonder. We waren trots. Mijn dochter praatte, luid en enthousiast. En ook dat was een mijlpaal, want normaal gezien klapt ze dicht in zulke situaties, overweldigd door al het lawaai en de prikkels. Maar nu niet. Nu straalde ze. En ik straalde mee, want deze meevaller stond niet op de menukaart.
Aan de tafel achter de kinderen zat een koppel. Ze waren stil, misschien zelfs wat geïrriteerd stil. Tot de vrouw zich omdraaide en met een blik vol onbegrip snauwde of die kinderen niet wat stiller konden zijn. Wel, Karen, geloof me: als die kinderen wat stiller konden zijn, had ik daar allang voor gezorgd. Ik mompelde iets verontschuldigends en maande de kinderen aan tot stilte, maar inwendig kromp ik in elkaar. Want wat die vrouw niet wist, was hoe hard we ons best hadden gedaan om daar te zijn. Hoe blij ik was dat mijn dochter luid was, dat ze praatte. Hoeveel werk, geduld en liefde er waren gaan zitten in dat moment.
Maar die vrouw wist dat niet. En eerlijk, ik weet ook niet wat haar verhaal was. Misschien had ze een rotdag. Misschien zat ze daar om haar huwelijk te redden en was ze al blij dat ze iets anders kon horen dan verwijten. Misschien hadden ze zelf nooit kinderen kunnen krijgen en deed het lawaai van andermans kroost gewoon pijn. Misschien, misschien, misschien... Het punt is: ik weet het niet. En zij wist het niet van mij. Daarom hou ik het graag op de optie waarin de vrouw haar buttplug vastzat in haar achterste en ze daar op restaurant een oplossing voor zochten.
Wat ik wel weet, is dat ik mijn kinderen wil leren om niet die fout te maken. Om niet te oordelen zonder het hele verhaal te kennen. Dat geldt niet alleen voor moeders, maar voor iedereen. De vrouw op de trein met een huilende baby. De buurman die altijd te luid praat in de gang. De collega die zonder uitleg te laat komt. Je weet nooit wat iemand vandaag al heeft moeten doorstaan. Daarom wil ik mezelf en mijn kinderen meegeven om mensen het voordeel van de twijfel te geven, want met die buttplug in gedachten: ook ik oordeel. Vraag je liever af waarom iemand doet wat hij doet. Of beter nog: vraag het hen. Want in een wereld waar we elkaar niet altijd begrijpen, is een beetje vriendelijkheid geen luxe. Het is een keuze. Een keuze die we allemaal kunnen maken, elke dag, aan elke tafel.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
