'Remus zat net in het eerste leerjaar waar hij keiveel nieuwe dingen leerde, en ik zou er op dat moment niet zijn. Dat stak wel.'
Elodie Ouedraogo (41) doet mee aan ‘Over De Oceaan’: ‘Ik heb een paar bange nachten gehad’
Elodie Ouedraogo is een van de zes BV’s die in het tweede seizoen van ‘Over De Oceaan’ de Atlantische Oceaan oversteken in een zeilboot. ‘Het lijkt alsof we heel veel chillen op de boot, maar dat is gewoon omdat we kapot zijn‘, zegt Elodie. ‘Slaaptekort is een sluipend gif, dus ik vind het gek dat er geen ruzies zijn geweest aan boord.’
Annelien Coorevits, Gert Verheyen, James Cooke, Jonas Geirnaert, Ella Leyers en Elodie Ouedraogo zeilden vanuit Gran Canaria, zonder ervaring en zonder enige hulp van buitenaf, meer dan 5000 kilometer naar het eiland Santa Lucia. ‘Ik zag het eerste seizoen en ik weet nog dat ik dacht: fantastisch, maar dat moeten ze nooit aan mij vragen’, lacht Elodie Ouedraogo. ‘Toen die vraag toch kwam, heb ik tot het allerlaatste moment gewacht om ja te zeggen.’
Wat trok je toch over de streep?
‘Het is een unieke ervaring! Het is echt een privilege dat je, zeker als onervaren zeiler, de kans krijgt om een oceaan over te steken. Het deed ook eerlijk gezegd eens deugd om drie weken enkel en alleen met mezelf bezig te zijn. Je komt terug wat dichter bij jezelf en je leert alles meer appreciëren als je back to basic gaat.’
Stond Jeroom (Elodies vriend, red.) achter deze beslissing?
‘Ja. Hij steunt me in alles. Hij was eigenlijk de grootste fan van ons twee van het programma, dus hij vond het super dat ik die kans kreeg.’
Hou je van uitdaging of blijf je eerlijk gezegd liever in je comfortzone?
‘Ik maak graag dingen mee, maar ik zit ook heel graag thuis. Je krijgt me moeilijk uit m’n kot (lacht). Maar ik heb liever spijt van iets dat ik gedaan heb, dan spijt dat ik iets niet gedaan heb.’
Remus zat net in het eerste leerjaar waar hij keiveel nieuwe dingen leerde, en ik zou er op dat moment niet zijn. Dat stak wel.
Kende je de andere bemanningsleden op voorhand al goed?
‘Jonas ken ik al lang, hij is een goede vriend van Jeroom en ook wij komen heel goed overeen. Ella probeerde me al een tijdje voordien te overtuigen om mee te doen. Ze bleef maar foto’s sturen van vrouwen die in bikini en met een grote zonnehoed op het dek van een boot lagen (lacht). Het is echt een heel toffe groep. Ik voelde dat al tijdens de allereerste opnames.’
Heb je je op een of andere manier wat proberen voorbereiden?
‘Ik bekeek een film over schipbreuk. Dat had ik beter niet gedaan, want daarna zat ik met heel veel vragen en toch wat angst. Voor de rest probeerde ik er niet over na te denken, anders zag ik me nog in staat om terug te krabbelen.’
Iedereen krijgt een taak. Wat was die van jou?
‘Ik ben de verzorger. In het dagelijkse leven ben ik best chaotisch, maar in stressvolle situaties slaag ik er steeds in om heel kalm te blijven. Ik stond er tijdens de korte medische opleiding die ik kreeg voor we aan boord gingen van versteld hoe belangrijk die lessen waren. Je kan echt met een paar simpele trucjes het verschil betekenen tussen leven en dood. Ik ben blij dat ik dat leerde.’
Wat schrok je het meeste af aan dit avontuur?
‘Mijn gezin achterlaten. Ik wist dat ons zoontje natuurlijk in goede handen was bij Jeroom. Maar Remus zat net in het eerste leerjaar waar hij keiveel nieuwe dingen leerde, en ik zou er op dat moment niet zijn. Dat stak wel. Ik had ook nog nooit zolang geen contact gehad met hen. We gaan wel af en toe apart op reis, maar dan kan je elkaar dagelijks eens bellen. Hier word je volledig afgesneden van elkaar.’
Hoe viel het gemis uiteindelijk mee?
‘De eerste twee weken gaan snel voorbij, maar daarna sloeg die heimwee toch toe en miste ik de kleine dagdagelijkse dingen van thuis zoals Remus’ lach of Jerooms droge opmerkingen. Ik probeerde wel die knop om te draaien en er zoveel mogelijk van te genieten. Jeroom zei ook dat ik die tijd moest gebruiken om eens enkel en alleen aan mezelf te denken. Dat heb ik ook gedaan, maar als ik dan dolfijnen zag, dacht ik onmiddellijk: ik wilde dat Remus er nu bij was. Je wil zulke dingen samen beleven.’
Het lijkt alsof we heel veel chillen op de boot, maar dat is gewoon omdat we kapot zijn. Slaaptekort is een sluipend gif, dus ik vind het gek dat er geen ruzies zijn geweest aan boord.
Wat viel verrassend genoeg tegen tijdens de reis?
‘Het slaaptekort. Ik dacht dat ik daar beter tegen zou kunnen. Je moet namelijk vanaf de eerste dag in een ritme komen van vier uur slapen om de vier uur. Dat ritme is moordend en je raakt op den duur niet meer uitgerust. Het lijkt alsof we heel veel chillen op de boot, maar dat is gewoon omdat we kapot zijn. Slaaptekort is een sluipend gif, dus ik vind het gek dat er geen ruzies zijn geweest aan boord. In het dagelijkse leven zou ik een korter lontje gehad hebben.’
Had je last van zeeziekte?
‘Dat was mijn grote vrees. We gingen op voorhand al eens zeilen en ik was toen al zo mottig als een krab! Maar gelukkig gebeurde dit niet op zee. Er zijn wel momenten dat ik het voelde opkomen, maar ik heb er niet aan toegegeven. Het is voor een groot stuk ook mentaal.’
Ben je eigenlijk een waterrat?
‘Totaal niet. We mochten tijdens die reis één keer van de boot in het water springen, maar ik heb er letterlijk maar dertig seconden in gezeten.’
Ben je bang geweest?
‘Ik heb een paar bange nachten gehad. Als je in die kajuit ligt en de boot verandert van koers, lijkt het alsof ie aan het zinken is. Ik moest mezelf moed inspreken dat er niks zou gebeuren, en dat Piet en Willem wel wisten wat ze deden.’
Had je moeite met het gebrek aan privacy?
‘Ik voelde me niet ongemakkelijk. Maar het is wel moeilijk om eens een momentje voor jezelf te hebben. Je bent nooit alleen, want je zit met twaalf op een boot die eigenlijk geschikt is voor zes. Anderzijds zijn daar wel supermooie gesprekken uit voortgekomen.’
Sommige dagen, vooral in het begin, probeerden we om mascara op te doen. Maar die boot blijft de hele tijd heen en weer bewegen waardoor je bijna een uur bezig bent met één oog. We gaven dat dus snel op.
Als je op tv komt, ben je tot in de puntjes gestyled. Dat was nu praktisch onmogelijk.
‘Ik zat heel lang in de scouts, dus ik ben niet bang om me vuil te maken. Ik kleed me graag op, maar thuis loop ik ook altijd in een training rond. Ik vond het vooral moeilijk op voorhand, want je krijgt maar een klein zakje mee waar al je gerief moet inpassen omdat er heel weinig opbergruimte aan boord is. In mijn hoofd had ik al helemaal gepland wat ik elke dag zou aandoen. Wij vrouwen waren op voorhand ook al aan het bespreken in een WhatsApp-groepje wie een stijltang enzovoort zou meenemen. Maar toen ik dat minizakje kreeg, werd al snel duidelijk dat dat een illusie was (lacht). Je moet gewoon kledij meenemen die je snel kan aan- en uittrekken en die comfortabel zit.’
Was er tijd om je op te maken?
‘Nee. Sommige dagen, vooral in het begin, probeerden we om mascara op te doen. Maar die boot blijft de hele tijd heen en weer bewegen waardoor je bijna een uur bezig bent met één oog. We gaven dat dus snel op.’
Je komt puur natuur in de huiskamer van heel tv-kijkend Vlaanderen. Heb je daar een probleem mee?
‘Nee. Ik kon dat snel loslaten. Ik ben wie ik ben, en heel Vlaanderen mag dat zien. Je zit ook zo in die bubbel, dat ik op den duur zelfs niet doorhad dat we een programma aan het maken waren.’
Heb jij in het algemeen veel self-love?
‘Ja, toch wel. Als ik in die spiegel kijk ben ik blij met wat ik zie. Natuurlijk heb ik zoals de meesten ook weleens dagen dat ik het liefst terug in m’n bed zou kruipen.’
Leerde je dingen bij over jezelf?
‘Ik ben volgens de anderen blijkbaar een heel makkelijk persoon. Zelf merkte ik dat ik het allemaal wel wat rustiger aan mag doen. Ik heb een eigen bedrijf, maar dat is ook blijven draaien toen ik er niet was. Ik moet dus niet altijd binnen de minuut op elke mail antwoorden. Ik leerde dus om meer tijd voor mezelf uit te trekken. Ik ben graag continu bezig, maar het is ook soms nodig om eens helemaal niks te doen.’
Gaan we een andere Elodie leren kennen als kijker?
‘Ik denk het niet. Ik ben zeker niet de luidste van de groep, maar ik amuseer me wel altijd. Zo ben ik ook in het dagelijkse leven.’
Ik merkte dat ik het allemaal wel wat rustiger aan mag doen. Ik heb een eigen bedrijf, maar dat is ook blijven draaien toen ik er niet was. Ik moet dus niet altijd binnen de minuut op elke mail antwoorden.
Wat was het allermooiste moment van dit avontuur?
‘De aankomst! Je ziet plots terug land, je hebt ontvangst, je ziet de mensen van de productie en je familie met tranen in hun ogen terug. Dan komt het besef dat je daadwerkelijk drie weken op zee zat en dat je het gehaald hebt. Er overviel me een gevoel van trotsheid.’
En wat was het minst toffe moment?
‘We kregen een spoedcursus om ons voor te bereiden op noodsituaties. We vonden het toen allemaal grappig dat we met moeite in dat reddingsvlotje geraakten. Maar tijdens de reis hielpen we bij een redding op zee. Toen was het voor écht en je zag dat die mensen alles moesten achterlaten. Dat kwam binnen en dat was heel emotioneel.’
Tot slot: heb je spijt van je beslissing om mee te doen?
‘Nee. Ik ben heel blij dat ik ja zei en ik zou aan de groep die na ons komt zeggen: “Doen! Maar besef dat het fysiek én emotioneel wel wat van je vraagt. En een grote tip: werk aan je slaapritme!”‘
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
