‘Ik probeer de laatste tijd vooral bevestiging bij mezelf te zoeken. Als ík het oké vind, dan is het goed en ben ik blij.'
Floor Denil (27): ‘Ik voelde me als kind buitengesloten. Daardoor voel ik nu nog steeds constant de nood om erbij te horen.’
Een beetje – heel erg – verslaafd zijn aan eten, niet altijd goed weten wat te doen met jezelf, lastige mannen of problemen met parallel parkeren. Illustratrice Floor Denil (27) maakt van deze dagdagelijkse struggles hilarische cartoons waarin iedereen zichzelf ongetwijfeld herkent.
Floor Denil is een van de cartoonisten die haar werk tentoonstelt op het 62ste Cartoonfestival in Knokke-Heist. Dit keer staat het maatschappelijke thema ‘Echt?’ centraal. Hoofdzakelijk vrouwelijke cartoonisten laten nog tot en met 27 augustus met meer dan 500 geweldige illustraties zien wat echtheid betekent voor vrouwen.
Floor, voor wie je niet kent: wie ben je of van waar kunnen mensen je kennen?
‘Ik ben cartooniste en ik deel mijn illustraties vooral online op mijn Instagrampagina. Ik tekende vroeger enkel voor mezelf in mijn dagboek. Dat was een manier om te ventileren voor mij. Als ik dingen wil verwerken in mijn hoofd, dan moet ik het snappen en bij mij gaat dit het best als ik het teken. Een tekening is vaak veel meer omvattend dan pakweg honderd zinnen.’
Waarom begon je die te delen openbaar?
‘Het was eigenlijk niet de bedoeling om dit te delen met een publiek. Maar toen ik een foto van een tekening uit mijn dagboek maakte en die online zette op mijn persoonlijke Instagrampagina met een slordige honderd volgers zag ik dat dit twintig likes kreeg, wat in die tijd voor mij echt héél veel was (lacht). Ik kreeg er heel veel positieve reacties op, dus ik besloot het dagelijks te delen. Voor mij kwam het bovendien op het ideale moment, want ik studeerde toen muziek aan het Conservatorium, maar liep wat vast. Mijn tekeningen werkten creatief wél, dus dat was een soort escape voor mij.’
Je bent eigenlijk van opleiding zangeres?
‘Klopt. Al doe ik daar voorlopig helaas niets mee. Ik doe wel voice-overs voor reclamespotjes en ik zit in een a cappella-groepje. Maar ik heb geen groot soloproject, al komt dat er ooit wel! Heel veel van mijn vrienden zijn muzikanten en automatisch steekt dat terug dat vuur aan, dus ik wil in de nabije toekomst echt wel muziek maken.’
Ik volgde nooit tekenschool, dus ik ben niet het grootste tekentalent. Maar ik heb wel een visueel oog en mijn cartoons moeten vooral een boodschap hebben.
Terug naar je cartoons: waar leerde je tekenen?
‘Ik volgde nooit tekenschool, dus ik ben niet het grootste tekentalent. Ik teken dan ook stokkenmannetjes, dat zijn niet de zotste tekeningen. Maar ik heb wel een visueel oog en mijn cartoons moeten vooral een boodschap hebben. De boodschap primeert op hoe het eruitziet, maar in zijn simpliciteit vind ik mijn cartoons wel heel mooi.’
Was je vroeger ook al zo gevat of scherp van tong?
‘Totaal niet! Ik ben de jongste van drie kinderen, waardoor ik thuis vaak alleen speelde, verlegen was en niet durfde tegenspreken omdat ik altijd omringd was door mensen die ouder waren. Daardoor leerde ik wel heel goed observeren en distilleren. Ik was dus zeker geen gevat kind. Ik werd bovendien gepest in de eerste jaren van het middelbaar waardoor ik zeker geen haantje de voorste was en nog steeds niet ben.’
Ook deze cartoons zijn een bron van inspiratie: De cartoons van Natasha (35) doen bij elke mama een luid belletje rinkelen
Waar haal je je inspiratie voor je tekeningen?
‘Negentig procent komt uit mijn dagdagelijkse leven, met de kanttekening dat het iets van jaren geleden kan zijn. Ik teken soms iets dat een beetje negatief is en krijg dan onmiddellijk van velen de vraag of alles oké is met mij (lacht).’
Heb je een bepaalde doelgroep?
‘Nee. Mijn cartoons zijn voor iedereen die zich erin kan vinden. Ik teken niet met een bepaalde doelgroep in gedachten. Ik teken wat ík wil tekenen en wie er iets aan heeft, zoveel te beter.’
Is er een bepaalde rode draad in je werk?
‘Herkenbaarheid vind ik belangrijk. Ik hoop dat mensen zich door mijn cartoons niet alleen voelen, maar net zien dat ik bepaalde dingen óók heb of tegenkom. Verder vind ik verlichting belangrijk, dus dat mensen eens iets op een andere manier bekijken. En tot slot is empathie ook een beetje mijn doel, dus dat ze door mijn tekeningen iets langer stilstaan bij bepaalde thema’s die ik aanhaal.’
Post je nog steeds elke dag?
‘Nee. Vroeger was ik heel actief, maar de laatste tijd wat minder omdat ik dit combineerde met een andere job. Ik miste als freelancetekenaar heel wat structuur. Ik sliep vaak tot de middag en haalde mijn eigen deadlines niet. Om dus terug een routine te krijgen, begon ik als manager van twee koffiebars. Ik nam daar onlangs ontslag omdat ik de vibe niet meer voelde, dus er komt weer heel wat nieuwe content.’
Herkenbaarheid vind ik belangrijk. Ik hoop dat mensen zich door mijn cartoons niet alleen voelen, maar net zien dat ik bepaalde dingen óók heb of tegenkom.
Je doet deze zomer mee aan het Cartoonfestival waar sterke vrouwen centraal staan.
‘Klopt. Al doe ik eigenlijk elk jaar mee. Dit jaar is het thema volledig anders dan andere edities waar onder andere eten en sport centraal stonden. Het is een diepzinniger onderwerp waar ik me volledig in kan vinden, want als vrouw in deze maatschappij is het niet altijd even makkelijk.’
Kunnen we als vrouw wel nog echt zijn in onze huidige maatschappij?
‘We zijn uit die voegen aan het breken, maar toch kan niemand écht de volle honderd procent zichzelf zijn. Niet enkel vrouwen, maar ook mannen en non-binaire personen. Iedereen is slachtoffer van het patriarchaat. Ik vrees ook dat de weg naar het overwinnen van de patriarchie een lange zal zijn, aangezien mensen altijd een mening hebben. Mensen gaan zich altijd omvormen naar wat van hen wordt verwacht. Maar ik vind het belangrijk dat we bewust worden van de ideaalbeelden en hokjes én die proberen doorbreken.’
Kunnen media daarbij hun steentje bijdragen?
‘Ja. Ik ben daarin met mijn cartoons waarschijnlijk maar een snowflake, maar vele snowflakes kunnen samen voor een sneeuwstorm of kentering zorgen. Representatie in de media is ontzettend belangrijk! Daarom ben ik zo’n grote voorstander dat er nu een zwarte actrice in ‘De Kleine Zeemeermin’ speelt. Om bij het thema van het Cartoonfestival te blijven is ook vrouwelijke representatie belangrijk in de media. Je zou ervan verschieten hoe weinig series en films er zijn waarin twee vrouwelijke personages een dialoog voeren dat niet over mannen gaat. Je hebt dat meestal niet door, maar vrouwen worden in veel producties vaak gebruikt in functie van de man. Terwijl het me toch niet moeilijk lijkt om vrouwen met elkaar te laten praten over iets anders dan mannen!’
Mensen gaan zich altijd omvormen naar wat van hen wordt verwacht. Maar ik vind het belangrijk dat we bewust worden van de ideaalbeelden en hokjes én die proberen doorbreken.
Sociale media spelen daar ook een grote rol in. Is het belangrijk om niet enkel perfecte plaatjes op Instagram te tonen?
‘Ja. Gen Z gaat daar momenteel gelukkig volop tegenin. Zo posten ze onder meer fotodumps met allerlei beelden die op zich niet per se mooi, maar wel echt zijn. Het afgelikte op Instagram is passé en dat vind ik wel heel tof! Ikzelf post negentig procent van de tijd leuke dingen, maar ik ben ook oprecht een heel vrolijk persoon (lacht). Ik doe me dus niet anders voor online.’
Ben jij vatbaar voor die perfecte plaatjes?
‘Ik zou volmondig nee willen zeggen, maar het zal onbewust wel binnensluipen. Als je actief bent op sociale media, is het onmogelijk om daar immuun voor te zijn. Maar ik kan het goed naast me neerleggen omdat ik mezelf zoveel mogelijk probeer te vergelijken met mezelf. Als je gefocust bent op je eigen groei, ben je minder vatbaar voor de voortdurende vergelijking met anderen.’
Ik probeer mezelf zoveel mogelijk te vergelijken met mezelf. Als je gefocust bent op je eigen groei, dan ben je minder vatbaar voor de voortdurende vergelijking met anderen.
Bij Flair staat self-love centraal. Heb je veel zelfliefde of is er toch nog werk aan?
‘Dat gaat bij mij in golven. Soms sta ik op en voel ik me geweldig, terwijl ik andere dagen ook liever in bed zou willen blijven liggen. Het is een eeuwige zoektocht, een pad zonder einde. Ik denk dat velen dat herkennen.’
Heb je bepaalde complexen op uiterlijk vlak?
‘Vroeger wel, maar nu heb ik die leren omarmen. Zo vond ik mijn neus lang echt niet mooi, maar ik zou die ook niet willen veranderen, want hij past bij mij gezicht. Ik zou het vreemd vinden om plots een andere neus te hebben. Ik denk dat het makkelijker is om je minpunten te aanvaarden, dan om er per se iets aan te willen veranderen bijvoorbeeld met plastische chirurgie en dan misschien uiteindelijk toch niet tevreden te zijn met het resultaat.’
Ook deze tekeningen wil je niet missen: De cartoons van @studio_stoutpoep zijn een heerlijk staaltje maatschappijkritiek
Had het pestgedrag van je klasgenoten effect op je self-love?
‘Zeker! Ik was het meisje in de klas die helemaal nog geen groeispurt had terwijl al mijn andere klasgenoten vrouwelijke vormen kregen. Ik had nog een kinderlijf waardoor ik opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd kreeg dat ik geen borsten had. Ik voelde me buitengesloten en daar ben ik tot op de dag van vandaag nog gevoelig voor, ik voel de nood om er altijd bij te horen.’
Wil dat zeggen dat je veel bevestiging nodig hebt?
‘Ja. Al probeer ik die de laatste tijd vooral bij mezelf te zoeken. Als ík het oké vind, dan is het goed en ben ik blij. Anderen hoeven niet per se te zien of goed te keuren wat ik doe. Daarom vond ik het ook leuk om in die koffiebars te werken, want dat werd niet op grote schaal gezien zoals mijn cartoons waardoor ik die bevestiging van anderen niet nodig had, maar gewoon zelf voldoening kreeg van wat ík deed. Dat was voor mij een mijlpaal! Dat probeer ik nu ook toe te passen bij mijn cartoons. Als er een wat minder likes krijgt, dan lig ik daar niet meer zo wakker van. Ik kan niet elke dag opnieuw het warm water uitvinden.’
Ik probeer de laatste tijd vooral bevestiging bij mezelf te zoeken. Als ík het oké vind, dan is het goed en ben ik blij. Anderen hoeven niet per se te zien of goed te keuren wat ik doe.
Hoe komt het eigenlijk dat we zo streng zijn voor onszelf?
‘Dat is voor een groot deel de schuld van de zogezegde maakbaarheid van alles. We krijgen voortdurend te horen dat we alles kunnen zijn, worden en doen, als we er maar hard voor werken. Dat klopt natuurlijk niet! We kunnen die druk niet aan en daardoor gaan velen eronderdoor. Wat wél maakbaar is, is dat je zorgt dat je fijne mensen om je heen hebt die geen torenhoge eisen voor je opleggen en dat je jezelf niet voortdurend vergelijkt met anderen.’
Kreeg jij al te maken met negatieve reacties?
‘Op Instagram valt dat heel goed mee, mijn volgers zijn echt lieverdjes (lacht). Wie mijn content volgt, heeft er ook bewust voor gekozen om mijn illustraties te zien, dus het is logisch dat zij daar niet slecht op reageren. Ik wandel vaak en maak daar YouTube-video’s van waar ik wel soms gemene opmerkingen krijg. Ik loop daar een dag over te piekeren. Niet omdat ik geloof wat ze zeggen, maar omdat ik me erger aan het feit dat iemand zo gemeen is zonder enige reden. Ik kan daar echt niet tegen!’
Heb je een ultieme self-love-tip?
‘Focus op jouw tastbare leven van die dag. Laat je niet verleiden door je sociale media die je voorspiegelen dat anderen zogezegd elke seconde van de dag de beste tijd van hun leven beleven. Kijk naar jouw dag en naar de mensen met wie je in real life in contact kwam. Als je ’s avonds in je bed ligt en denkt: dit was een goede dag naar jouw normen, dan ben je goed bezig!’
Tot slot: waarom moeten we zeker een bezoekje brengen aan het Cartoonfestival?
‘Het is aan de zee, dat is altijd fijn (lacht). Het is verder een actuele tentoonstelling die een belangrijk thema op een humoristische manier aansnijdt waardoor je er absoluut niet bij in slaap zal vallen. Het is verder toegankelijk voor iedereen en je zal sowieso iets zien waarin je je kan vinden.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
