Influencer, personal trainer, psycholoog en ondernemer Gudrun Hespel (31) is een van de dappere deelnemers aan het tweede seizoen van ‘Kamp Waes’. ‘Die zware rugzak dragen was mijn grootste angst op voorhand én mijn grootste struikelblok ter plekke. Ik wist dat dat met mijn scheve rug een probleem zou zijn’, vertelt ze.
Gudrun kampte jarenlang met een eetstoornis. Tegenwoordig wil ze anderen inspireren. Daarom focust ze op de fysieke, maar zeker ook mentale gezondheid van haar klanten en volgers. Zo werkte ze al twee keer mee aan onze Flair Self-lovespecial (in 2021 en in 2022) én prijkte ze zelfs op onze cover. ‘Ze stuurden me vorig jaar een bericht dat ze nog deelnemers zochten voor “Kamp Waes”. Ik vermoed dat te weinig vrouwen zich inschreven’, vertelt Gudrun. ‘Mijn eerste reactie was: “Hebben jullie het eerste seizoen gezien? Ik ben helemaal niet zoals Debby!” Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik me drie jaar geleden inschreef voor het eerste seizoen, maar toen ik uiteindelijk de afleveringen zag, was ik blij dat ik er niet bij was, want die dingen kon ik niet.’
Wat trok je over de schreef om dit keer wél mee te doen?
‘Ik geef dag in, dag uit trajecten aan vrouwen om meer in zichzelf te geloven. Ik vertel hen de godganse dag dat ze pas weten of ze iets kunnen als ze het proberen. Ik kon dus niet de persoon zijn die op voorhand zei dat ze het niet zou kunnen. Ik moest het gewoon proberen! Ik weet dat ik fit ben en dat ik op m’n tanden kan bijten. Bovendien had ik nog acht maanden om me voor te bereiden. Ik wilde dus alles geven en het gewoon proberen. Trouwens, ik had tien jaar lang een eetstoornis. Ik besefte dat ik het einde niet hoefde te halen om anderen die in hetzelfde schuitje zitten te laten zien dat je veel sterker bent als je in jezelf gelooft én dat je er echt wel uit raakt. Ik had het mentaal wel heel moeilijk toen ze me stuurden, want ik zat in een burn-out. Dit kon een leuke uitdaging zijn en iets anders waar ik me op kon focussen in plaats van alle miserie die toen gaande was in m’n leven. Kortom, ik had niks te verliezen.’
Ik geef dag in, dag uit trajecten aan vrouwen om meer in zichzelf te geloven. Ik vertel hen de godganse dag dat ze pas weten of ze iets kunnen als ze het proberen. Ik kon dus niet de persoon zijn die op voorhand zei dat ze het niet zou kunnen.
Hoe bereidde je je voor op het avontuur?
‘Ik deed op dat moment veel aan crossfit. Ik hou van korte, explosieve sporten. Maar iedereen die het eerste seizoen zag, weet dat crossfitters het er niet zo goed van afbrachten (lacht).Daarom begon ik meer te lopen. Verder heb ik scoliose in mijn rug, dus ik moest ervoor zorgen dat mijn rug sterk genoeg was om die zware rugzak te dragen. Daarnaast had ik nog nooit in mijn leven een kompas vastgehouden, dus ik leerde kaartlezen bij een kennis. Zo trok ik af en toe met kaart en kompas naar de Ardennen om te oefenen. Ik leerde ook te kickboksen om me voor te bereiden op de milling, zodat ik niet helemaal bij elkaar gepeerd zou worden. Tot slot staan mijn benen niet helemaal recht, waardoor ik blessuregevoelig ben. Daarom ging ik wekelijks naar de kinesist om mijn heupen los te maken.’
Denk je dat men je onderschatte toen ze je zagen aankomen?
‘Het is nu eenmaal een feit dat het veel zwaarder is als je een vrouw van 55 kilogram bent dan wanneer je iemand als Lode bent, die langer dan twee meter is en meer dan honderd kilogram weegt. Voor hem is die rugzak als een grote sacoche, terwijl die voor mij de helft van m’n lichaamsgewicht is.’
Tom over het programma en self-love: Tom Waes (55): ‘Ik weet nu veel beter wat belangrijk is in mijn leven en vooral wat er niet toe doet. Ik kan beter alle bullshit filteren.’
Moeten jullie hetzelfde kunnen als de mannen?
‘Ja, er wordt geen onderscheid gemaakt. Maar vrouwen en mannen hebben nu eenmaal een andere lichaamsbouw. Dat is biologie en daar kan je niet omheen. Vrouwen zijn kleiner en fijner gebouwd. Dat is een gigantisch nadeel als je heel de tijd zo’n zware rugzak moet dragen.’
Wat was je zwakke plek?
‘Die zware rugzak dragen was mijn grootste angst op voorhand én mijn grootste struikelblok ter plekke. Ik wist dat dat met mijn scheve rug een probleem zou zijn. Vóór mijn deelname liet ik een conditietest doen, en mijn coach zei letterlijk dat het moeilijk ging zijn voor me. Ik kon toen wel huilen. Maar ik dacht: moeilijk gaat ook.’
Wat zijn dan weer je sterke punten als special force?
‘Ik durf heel veel en heb van weinig schrik. Donkere of kleine ruimtes, hoogtes, dieptes… Ze doen me niks. Er zit ook een groot cognitief stuk in de opleiding: je moet veel dingen uit het hoofd leren, en ik ben daar goed in. Ik lig verder meestal goed in de groep en kan goed op m’n tanden bijten. Ik overwon een eetstoornis, dus als dat me lukte, kan ik veel aan!’
Ik leerde dat je vaak zoveel meer kunt dan je zelf denkt. Maar daarvoor moet je het wel eerst proberen.
Leerde je jezelf op een andere manier kennen door je deelname?
‘Door die voorbereidingen ontwikkelde ik een passie voor trailrunning in de natuur. Ik heb er dus een nieuwe hobby bij. Verder had ik extreem veel tegenslag tijdens mijn voorbereiding. Ik raakte geblesseerd en werd ziek. Het was zo erg dat ik een maand voor de opnames begonnen zelfs even dacht dat ik niet zou kunnen meedoen. Maar ik stond er toch, ondanks dat ik niet in de perfecte conditie was. Ik moest mezelf dus echt inpeperen dat mijn best doen goed genoeg was. Ik leerde dat ik me niks hoef aan te trekken van de mening van anderen. Wat Vlaanderen over me zegt, maakt me niets meer uit. Mijn prestatiedrang heb ik volledig losgelaten omdat ik wist dat ik het moeilijk zou hebben.’
Als personal trainer met veel klanten was dat vast niet makkelijk.
‘Klopt. Ik ging het avontuur voor mezelf aan, maar natuurlijk wil je een goede indruk achterlaten. Ik heb een grote online community achter me staan en wilde niet dat ze me zouden uitlachen, maar ik moest die mindset wijzigen. Ik prentte mezelf in dat ik alles zou geven, maar dat het geen schande zou zijn als ik naar huis moest. Zelfs niet als dat gebeurde tijdens de allereerste aflevering, want ik zou mijn uiterste best doen. Ik hoef niemand iets te bewijzen, punt. Hoe ik het ervan afbreng, maakt niets uit, zolang ik maar weet dat ik alles gaf wat in me zat. Dat is goed genoeg.’
Ben je uiteindelijk sterker uit het avontuur gekomen?
‘Zeker! Ik leerde dat je vaak zoveel meer kan dan je zelf denkt. Maar daarvoor moet je het wel eerst proberen. Ik dacht op verschillende momenten dat ik niet meer kon, maar toch bleef ik verdergaan. Achteraf vroeg ik me af waar dat in godsnaam vandaan kwam (lacht).’
Hield je er vrienden voor het leven aan over?
‘Sowieso. Ik was altijd de vreemde eend in de bijt in mijn vriendengroep die zotte uitdagingen aangaat, maar niemand wilde met mij meedoen. Nu ken ik eindelijk mensen die even zot zijn als ik en die zulke avonturen met mij willen aangaan. Zo liep ik na “Kamp Waes” samen met drie andere kandidaten een halve Marathon des Sables in de woestijn van Jordanië. Ik vond dus eindelijk wat gelijkgestemden voor mijn gekke avonturen.’
Het is leuk dat dit programma toont dat je ook respect kan winnen om wat je doet en niet om hoe je eruitziet.
Ben je bang om zo puur en zonder make-up op tv te komen?
‘Ik kan niet zeggen dat ik daar totaal niet van wakker lig, maar wel bitter weinig. Vlaanderen gaat me op m’n lelijkst zien, en dat heb ik echt moeten loslaten. Als mensen me daarna opzoeken op sociale media, kan het alleen maar beter worden (lacht). Daar draait het in het programma eigenlijk ook helemaal niet om. Vind ik het leuk dat ik er geradbraakt uitzie op nationale televisie? Nee. Maakt dat uit? Nee! Als ik aan een programma wil meedoen om er mooi uit te zien, doe ik wel mee aan Love Island of iets in die trant. Het is leuk dat een programma als “Kamp Waes” ons nog eens toont dat andere dingen belangrijker zijn dan je uiterlijk en dat je ook respect kan winnen om wat je doet en niet om hoe je eruitziet.’
Bij Flair staat self-love centraal. Heb je veel zelfliefde?
‘Ja. Ik denk niet dat ik ooit al zo goed in m’n vel heb gezeten als nu. Zoals gezegd zat ik in een burn-out op het moment dat ze me vroegen om mee te doen met het programma. Dankzij de voorbereidingen voor “Kamp Waes” vond ik de goesting terug om me voor iets te smijten. Ik heb mezelf teruggevonden en ben trots op wie ik ben en wat ik kan. Ik hoop dat ik anderen verder kan blijven inspireren. Ik kreeg nu al veel berichten van mensen die worstelen met een eetstoornis en moed putten uit het feit dat ik aan zo’n programma meedoe.’
Ben jij nog vatbaar voor de perfecte plaatjes op sociale media en stereotiepe ideaalbeelden?
‘Ik kan die goed naast me neerleggen omdat ik bewust enkel inspirerende accounts volg op Instagram. Maar ik kan me wel soms spiegelen aan mensen in mijn dichte omgeving. Zo heb ik totaal geen borsten. Ik ben zo plat als een pannenkoek (lacht). Een tijdje terug kozen heel wat kennissen met dezelfde bouw als ik voor een borstvergroting. Ik had vroeger nooit complexen over mijn kleine borsten, maar plots begon ik me af te vragen of er toch iets mis mee was. Dat kruipt zonder dat je het doorhebt in je hoofd. Hetzelfde geldt voor Botox.’
Vertel.
‘Ik heb een heel expressief gezicht, waardoor ik een grote frons heb in mijn voorhoofd. Ik lig daar niet wakker van, maar toen ik dat al lachend tegen een vriendin zei, vertelde ze me dat die frons met wat Botox onmiddellijk weggetoverd is. Maar dat was niet de reden waarom ik erover begon… Als er om je heen zoveel cosmetische ingrepen gedaan worden, begin je jezelf onbewust ook in vraag te stellen. Op den duur vind je dat een frons er raar of anders uitziet omdat anderen die laten wegspuiten, terwijl die eigenlijk doodnormaal is.’
Doordat er om je heen zoveel cosmetische ingrepen gedaan worden, ga je jezelf onbewust in vraag stellen. Op den duur vind je een doodnormale frons er raar uitzien.
Blijven die stereotiepe ideaalbeelden dan toch nog leven in onze maatschappij?
‘Helaas wel. Op TikTokvideo’s zit standaard een beautyfilter. Je gezicht wordt dus automatisch gefilterd, terwijl alle jonge meisjes op dat medium zitten. Dat is heel gevaarlijk. Er zijn heel wat mensen op sociale media die toch écht proberen te zijn, maar negentig procent van de accounts toont nog steeds niet de realiteit. De tegenbeweging is jammer genoeg nog altijd niet groter dan de beweging die het stereotiepe ideaalbeeld blijft promoten.’
Zijn we daardoor nog steeds zo streng voor onszelf?
‘Sowieso. Als je iets wil verkopen, moet je ervoor zorgen dat mensen denken dat ze het nodig hebben. Als je antirimpelcrème verkoopt, moet je mensen dus eerst wijsmaken dat rimpels niet mooi zijn en dat je zonder dat product niet goed genoeg bent. We worden platgebombardeerd door reclames en influencers die je zeggen dat je er beter kan uitzien als je bepaalde producten koopt of dingen aan jezelf laat veranderen. Dat impliceert natuurlijk dat je er zonder die producten of ingrepen niet goed genoeg uitziet.
Ik nam ooit een podcast op met een meisje dat vroeger kanker had. Zij vertelde dat ze het erg vond dat zoveel mensen er alles aan doen om er niet ouder te willen uitzien, terwijl zij net dankbaar is voor elke dag dat ze ouder mág worden. Daardoor besefte ik dat het belachelijk is dat we bang zijn om ouder te worden. Elke lachrimpel die erbij komt, staat voor mij symbool voor superveel mooie herinneringen, en dat betekent alleen maar dat ik een mooi leven heb waarin ik heel veel heb gelachen.’
Durf jij eerlijk te zijn op je socials?
‘Ja. Ik doe dat ook heel vaak, maar ik zal nooit beweren dat dat altijd even makkelijk is. Zo had ik na “Kamp Waes” enorm veel last van hormonale acne. Mijn huid zag er verschrikkelijk uit. Ik ben gevoelig voor voeding, en daar kregen we eten dat mijn lijf duidelijk niet fijn vond. Het kostte me veel moeite om dat te laten zien op mijn sociale media, maar ik heb het toch gedaan. Ik vond het zelf niet mooi, ik kon echt janken! Maar ik weet dat anderen er veel aan hebben als ze zien dat ze niet de enigen zijn die daarmee worstelen. Het is ook gewoon maar acne. Die verandert niks aan mijn zelfwaarde.’
Wat is jouw ultieme self-lovetip?
‘Wat mij enorm hielp, was me deze vraag stellen: wat maakt mij écht blij? Daar zijn mensen veel te weinig mee bezig. We leven in een maatschappij waarin iedereen zogezegd zijn eigen geluk kan creëren, maar ik denk dat velen dat op basis van de verwachtingen van anderen doen. Ik kreeg meer zelfvertrouwen door vaker af te gaan op mijn eigen intuïtie. Daarnaast helpt het om een veilige omgeving voor jezelf te creëren, zowel online als offline. Online is dat makkelijk, want je kan enkel accounts volgen die je inspireren en degenen die je slecht over jezelf doen voelen gewoon ontvolgen. Offline betekent het dat je je grenzen moet stellen. Als vrienden of familieleden je naar beneden trekken, kan je afstand van hen nemen. Tot slot helpt het als je de gedachte dat je perfect moet zijn, loslaat. Je mag tien keer falen, maar dan ben je nog altijd goed genoeg. Ik bouwde mijn eigen zaak op, maar er liep zoveel mis. Ik zat financieel aan de grond en moest mezelf opnieuw opbouwen, maar dat is oké. Niet alles hoeft op rolletjes te lopen. Je mag af en toe eens ferm met je gezicht tegen de muur lopen.’
Ik zat financieel aan de grond en moest mezelf opnieuw opbouwen. Maar da’s oké, want je mag soms eens met je neus tegen de muur lopen.
Self-love slaat ook op mentaal welzijn. Zijn er dingen waar jij nog mee worstelt?
‘Mijn deelname aan “Kamp Waes” zorgde ervoor dat mijn laatste restantje eetstoornis verdwenen is. Toen ik belde met een deelnemer van het vorige seizoen, raadde hij me aan om met wat reserve aan het traject te beginnen, want het zou heftig worden. Ik moest dus in vet bijkomen om me voor te bereiden op het avontuur. Ik had daar nu totaal geen probleem mee, terwijl dat tijdens mijn eetstoornis de grootste horror was. Dat deed me beseffen dat ik volledig genezen ben.’
Worstelde je nog met die eetstoornis?
‘Ik weeg al acht jaar voldoende, denk niet meer na over wat ik eet en sta niet meer op de weegschaal. Maar ergens diep vanbinnen was er toch nog de overtuiging dat ik bijvoorbeeld beter volkoren- dan witbrood eet, beter niet te veel choco op m’n boterham smeer en beter met olijfolie kook dan met boter. Maar nu moest ik 4000 calorieën per dag naar binnen werken om bij te komen, en dat kan je niet met enkel groenten en volkorenproducten klaarspelen. Op die manier moest ik mijn gewoonlijke denkwijze aan de kant schuiven en begon ik bijvoorbeeld te koken met boter, at ik witbrood met superveel confituur en koos ik voor pannenkoeken als ontbijt. Ik besefte dat mijn eten ook veel lekkerder is op die manier. Voor iemand met overgewicht is dat natuurlijk geen goede tip, maar voor iemand als ik, die heel veel beweegt, kan dat eigenlijk helemaal geen kwaad. Mijn deelname aan “Kamp Waes” zorgde er dus voor dat ik mijn vastgeroeste ideeën over gezond eten volledig losliet, want anders kon ik nooit bijkomen.’
Ben je bang dat er negatieve reacties zullen komen op je deelname?
‘Ik zit al jaren op sociale media, maar kreeg gelukkig nog maar weinig haatreacties. Ik wéét dat er door m’n deelname aan “Kamp Waes” mensen op m’n kop zullen kakken. Maar de opinie van anderen maakt me niks uit, want ik ben trots op wat ik in het programma verwezenlijkte. Het heeft me zoveel opgeleverd als mens, en daardoor boeit het me niet wat anderen ervan denken.’
Tot slot: waarom moeten we zeker naar ‘Kamp Waes’ kijken?
‘Het is nóg zotter dan het vorige seizoen! Geloof me, het is echt gestoord (lacht).’
’Kamp Waes’ zie je elke zondag om 20u op VRT 1.
Zit je met iets? Praat bij Tele-Onthaal over wat jou bezighoudt. Bel anoniem en gratis naar 106 (24u/7d) of chat via www.tele-onthaal.be.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
