De journaliste brak enkele jaren geleden haar rug door een auto-ongeval.
Hannelore Simoens (32) valt af in ‘Special Forces: Wie Durft Wint’: ‘Ik had te veel pijn in mijn rug en was bang dat het blijvende schade zou aanrichten’
Hannelore Simoens (32) is een van de elf BV’s die een loodzware militaire training volgt in ‘Special Forces: Wie Durft Wint’. ‘Ik had te veel pijn in mijn rug en ik was bang dat dit blijvende schade zou aanrichten’, vertelt de journaliste.
Hannelore Simoens vind je doordeweeks meestal in de Wetstraat waar ze het vuur aan de schenen legt van onze politici. Een week lang ruilde ze Brussel in voor de Marokkaanse woestijn, want ze is een van de dappere bekende Vlamingen die het avontuur van haar leven durft aan te gaan in ‘Special Forces: Wie Durft Wint’. Hannelore en co stappen zes dagen lang volledig uit hun comfortzone en verleggen niet enkel hun fysieke, maar ook mentale grenzen. ‘Ik treed graag uit mijn comfortzone en ga graag nieuwe uitdagingen aan’, vertelt Hannelore. ‘Ik twijfelde wel even of ik het fysiek zou aankunnen.’
Hoezo?
‘Ik kon voor ik begon te trainen voor dit programma mijn straat niet uitlopen zonder op m’n adem te trappen. Ik had nul komma nul conditie omdat ik al jaren niet meer sportte uit schrik om terug pijn in mijn rug te krijgen. Mijn grootste schrik was dus dat ik fysiek niet zou meekunnen en dat ik opnieuw last zou krijgen van mijn rug.’
Vanwaar komt die zwakke rug?
‘Ik brak eind 2018 mijn rug in een auto-ongeval. Ik reed op een doordeweekse middag naar huis toen een tegenligger die onder invloed was van zijn baanvak afweek. Hij kwam recht op me af en ik probeerde hem nog te ontwijken, maar daardoor reed hij tegen 90 km/u in mijn flank.’
Was je in bang dat je verlamd was?
‘Het was superraar, want ik was even buiten bewustzijn na het ongeval, maar toen ik bijkwam dacht ik in eerste instantie dat ik helemaal niets had. Dat is natuurlijk de adrenaline die door je lijf giert. Ik wilde zelf uit mijn auto kruipen, maar ik voelde dat ik niet op m’n benen kon staan. Op dat moment besefte ik dat het toch wel ernstig was. In het ziekenhuis bleek dat ik m’n rug gebroken had, maar wisten ze me ook snel te vertellen dat er geen zenuwen geraakt waren, dus dat ik geen blijvende schade zou overhouden.’
Deze kandidaten vielen eerder al af tijdens de loodzware militaire training: Niet een maar twéé exits in tweede aflevering ‘Special Forces: Wie Durft Wint’
Moest je lang revalideren?
‘Ja. Ik zat toch een aantal maanden thuis terwijl mijn carrière als journaliste net van de grond kwam. Dat was heel frustrerend. Ik moest eerst een paar weken in bed blijven liggen, want ik mocht niet bewegen. Daarna zat ik in een rolstoel, nog later kreeg ik krukken en na een half jaar kon ik eindelijk weer deftig stappen.’
Had je er daarna nog last van?
‘Dat was het meest frustrerende, want ik dacht dat ik na zes maanden weer de oude zou zijn, maar ik bleef rugpijn hebben! Het werd zelfs erger. Ik moest twee jaar erna nog cortisonespuiten krijgen omdat ik de pijn niet meer kon uithouden. Het afgelopen jaar voelde ik me weer beter, maar dat kwam omdat ik niks meer deed van sport. Wat ook zonde is, want ik beweeg wel graag.’
Pakte je je voorbereiding voor de ‘Special Forces’ dan heel voorzichtig aan?
‘Ik liet me sowieso begeleiden door een coach en ik nam mezelf ook voor als ik téveel pijn zou hebben, dat ik de stekker eruit zou trekken en niet zou meedoen. Maar uiteindelijk ging het. Ik voelde het natuurlijk wel aan mijn rug tijdens de trainingen, maar ik voelde mijn lijf ook terug sterker worden en dat was fijn!’
Waren er tijdens die opleiding bepaalde bewegingen of oefeningen waar je toch moest mee opletten?
‘Alles wat een grote impact heeft op mijn rug is eigenlijk niet goed, zoals burpees. Maar zoals je al zag in die eerste twee afleveringen, moeten we dit net heel veel doen. Ik deed gewoon mee, ook al dacht ik in mijn hoofd vaak: help!’
Ik wilde zelf uit mijn auto kruipen, maar ik voelde dat ik niet op m’n benen kon staan. Op dat moment besefte ik dat het toch wel ernstig was.
Wat vond je omgeving van je deelname?
‘Ze verklaarden me zot! Familie en vrienden hadden zich al zoveel zorgen gemaakt om mij na mijn auto-ongeval en nu zou ik aan zoiets meedoen. Ze vonden het niet zo slim van mij. Maar ik wilde dit echt doen voor mezelf en weer vertrouwen krijgen in mijn eigen lichaam. Uiteindelijk draaiden ze wel bij en zijn ze trots op wat ik daar presteerde.’
Kende je de andere kandidaten?
‘Georges-Louis Bouchez ken ik natuurlijk uit de Wetstraat en Ann Wauters leerde ik kennen tijdens een ander tv-programma “De Verraders”. Ik was superblij toen ik hoorde dat zij ook meedeed, want Ann is zo’n fijne vrouw. Davy is een van mijn bazen bij VTM, dus hem ken ik ook. De rest kwam ik wel al eens tegen in de wandelgangen. We zijn allemaal heel verschillend, maar vanaf het eerste moment klikten wij allemaal heel goed. Het is oprecht een hele toffe groep.’
Laura Tesoro vertelt over haar ervaringen tijdens deze pittige opleiding: Laura Tesoro (26) over ‘Special Forces’: ‘Je ziet de lelijkste, maar tegelijkertijd ook de puurste versie van mezelf’
Wie schatte je hoogst in en wie het laagst?
‘De sporters zoals Dirk en Ann schatte ik natuurlijk hoog in. Zij zijn niet alleen fysiek heel sterk, maar ze weten ook wat het is om mentaal tot het uiterste te gaan. Verder wist ik van Koens vorige programma’s dat hij ook een doorbijter is. Wie ik minder hoog inschatte, was mezelf, omdat ik fysiek niet zo sterk ben en Georges-Louis Bouchez omdat hij me meermaals vertelde toen ik hem tegenkwam dat hij geen tijd had om te trainen. Ik zei hem nog dat dat niet zo slim was!’
Heb je dit avontuur onderschat?
‘Ik heb het totaal onderschat. Ik wist dat het zwaar ging worden, daarom sportte ik de maanden ervoor viermaal in de week. Maar het was nóg zwaarder dan ik me kon inbeelden omdat je nooit wist wat er kwam. Als we begonnen te lopen, wist je niet hoeveel kilometer dat zou zijn, hoelang en met hoeveel gewicht. Verder was die opeenvolging van alle fysieke proeven moordend. Ik kan vijf kilometer lopen, maar we moesten dit doen met een rugzak van vijftien kilo, met oncomfortabele bottines en dat soms driemaal per dag met daartussen vijftig burpees en push-ups.’
Was je soms bang dat je een last was voor de groep?
‘Absoluut, dat was mijn grootste schrik. Ik zal niet snel om hulp vragen. Niet omdat ik daar te trots voor ben, maar ik val andere mensen niet graag lastig met mijn problemen. Fysiek wist ik dat ik bij de zwakkeren hoorde en ik wist dat er een moment zou komen dat ik hulp móest vragen omdat ik niet meer kon. Het was zo mooi om te zien dat iedereen voor elkaar klaarstond en onmiddellijk insprong als iemand het zwaar had.’
Had je het gevoel dat je je als vrouw nog meer wilde bewijzen tegenover al die mannen?
‘Ik wist dat ik fysiek niet de sterkste was, dus ik wilde op een andere manieren bijdragen aan de groep. Zo kregen we veel theorie over onder meer kaartlezen en touwen knopen. Ik maakte er een erezaak van dat ik daarin uitblonk. Terwijl Dirk zich fysiek afmatte omdat hij dingen van mij droeg, zorgde ik ervoor dat hij zich ook niet nog eens zorgen moest maken over welke kant we uit moesten.’
Vond je het eerlijk dat jullie vrouwen hetzelfde moesten doen en dragen als de mannelijke rekruten?
‘Ik hoopte stiekem dat mijn rugzak wat lichter zou zijn dan die van de mannen (lacht). Anderzijds is het logisch dat je als vrouw exact hetzelfde moet kunnen als de mannelijke rekruten, want ze moeten even hard op jou kunnen rekenen. Jij moet als een man gewond raakt tijdens een missie die ook in veiligheid kunnen brengen.’
Ik was me fysiek, maar ook mentaal heel bewust van mijn zwakke rug. Ik zat continu met schrik dat ik te ver zou gaan en me zou forceren waardoor ik weer last en blijvende pijn zou krijgen zoals vroeger.
Het was niet enkel fysiek, maar ook mentaal zwaar. Vertel.
‘Je wist nooit wat er kwam en dat is intens. Je moet altijd paraat staan. Ik sliep daardoor niet omdat ik die knop niet kon omschakelen. Ik lag in mijn bed en dacht dat ze ons toch binnen het uur weer zouden wakker maken. Ik had dus enorm veel slaaptekort. Daarbovenop was ik me fysiek, maar ook mentaal heel bewust van mijn zwakke rug. Ik zat continu met schrik dat ik te ver zou gaan en me zou forceren waardoor ik weer last en blijvende pijn zou krijgen zoals vroeger.’
Dacht jij altijd in functie van de groep?
‘Ik ben een hele grote teamplayer. Ik ben geen haantje de voorste, ik zal eerder observeren en luisteren. Maar als ik merk dat sommigen hun best niet doen, dan frustreert dat me wel. Je ziet me dus af en toe om die reden met mijn ogen rollen (lacht).’
Je haalde helaas niet de eindmeet. Hoe komt het?
‘Mijn rug! Ik dacht de eerste vijf minuten al dat ik het niet zou volhouden, maar ik zette door. Helaas moest ik na twee dagen wél de handdoek in de ring gooien. Ik was een paar keer gevallen omdat ik krachtverlies had in mijn rug en ik sloeg daardoor in paniek omdat ik dacht dat ik mezelf te ver dreef. Maar ik wilde niet stoppen te midden van een proef omdat ik de rest niet wilde belasten. Daardoor ging ik echt volledig in het rood. Ik kon mezelf die nacht op geen enkele manier goed leggen in dat bed. Alles deed pijn, dus ik móest stoppen. Ik had te veel pijn in mijn rug en ik was bang dat dit blijvende schade zou aanrichten.’
Ben je jezelf tegengekomen tijdens dit avontuur?
‘Natuurlijk. Ik was een pak emotioneler omdat ik fysiek uitgeput was en slaaptekort had. Ik zei dat ik nooit zou wenen op tv, maar dat moet ik nu toch herzien (lacht). Iedereen liet trouwens traantjes.’
Heb je jezelf beter leren kennen?
‘Ik mag meer vertrouwen hebben in mijn lijf en ik ben een pak sterker dan ik van mezelf vaak denk. Ik leerde verder dat het helemaal oké is om af en toe hulp van anderen te aanvaarden. Ik wil nooit iemand tot last zijn, maar het is eigenlijk net mooi als je anderen zodanig vertrouwt dat je ze toelaat om je een handje te helpen.’
Gaan de mensen thuis je op andere manier leren kennen?
‘Ik kom veel kwetsbaarder over. Als ik als journaliste op tv kom, gaat het over mijn job, terwijl het nu rond mij als persoon draait. Ik hoop dat mensen zien dat ik een eerlijk en oprecht persoon ben die zich voor alles en iedereen inzet.’
Ik laat me vooral inspireren door sociale media en probeer mezelf niet te veel te vergelijken met anderen. Maar zoals je ziet, word ik ook onbewust beïnvloed, want ikzelf streef ook naar een gave huid terwijl er niks mis is met een puistje hier en daar.
Vind je het vreemd om jezelf zo terug te zien op tv?
‘Enorm! Eerst en vooral had ik geen make-up op. Dat klinkt oppervlakkig, maar ik moest toch even wennen om me zo op tv te zien. Ik schmink me thuis ook niet altijd, maar ik woon in Brussel, dus daar herkent niemand me.’
Was dat een drempel waar je je over moest zetten?
‘Eenmaal daar had ik geen tijd om daar nog wakker van te liggen. Ik wóu dat ik soms wat meer moeite had gedaan door bijvoorbeeld mijn haar al eens deftig in een staartje te doen (lacht).’
Bij Flair staat self-love centraal. Heb jij veel self-love?
‘Ik vind het raar om te zeggen dat ik mezelf graag zie, maar ik ben wel dankbaar voor wie ik ben en wat ik doe.’
Heb je bepaalde complexen?
‘Mijn huid. Vroeger had ik last van acne en door de hormonen komen die puistjes soms terug. Mijn mama is 57 en zij zei onlangs dat ze droomt van een egale huid. Dat was even een realitycheck: het is na je vijftigste nog niet over.’
Hoe probeer je dat toch te omarmen?
‘Ik verzorg mijn huid heel goed. Verder ben ik dankbaar dat er goede make-up is op de dagen dat ik niet zo goed in m’n vel zit.’
Ben jij vatbaar voor al die perfecte plaatjes op sociale media?
‘Ik laat me vooral inspireren door sociale media en probeer mezelf niet te veel te vergelijken met anderen. maar zoals je ziet, word ik ook onbewust beïnvloed, want ikzelf streef ook naar een gave huid terwijl er niks mis is met een puistje hier en daar. Daarom is het goed dat er momenteel een evolutie is waarbij zowel mainstream als sociale media ook “normale” vrouwen naar voren schuiven.’
Sociaal zijn kost me op de een of andere manier altijd wat energie, dus ik moest mezelf af en toe even weer opladen.
Kreeg je al te maken met negatieve reacties?
‘Ik ben blij dat ik vooral positieve reacties krijg. Toen ik meedeed aan “De Verraders” schreven sommigen dat ik arrogant was. Ik vond dat lastig, maar ik kan dat wel naast me neerleggen, want die mensen kennen mij helemaal niet. Ze baseren hun mening op die tien minuutjes per week dat ik op tv kwam en bovendien deed ik mee aan een spel waar je je eigen hachje moest redden.’
Self-love slaat ook op mentaal welzijn. Zijn er dingen waar jij mee worstelt?
‘Ik heb om de zoveel tijd een dagje nodig waarbij ik wat lees, wandel en tot rust kom. Als ik dat niet één keer om de week of twee weken doe, daalt mijn energielevel en heb ik meer stress. Ik heb die me-time nodig om terug op mijn positieven te komen. Ik heb geen onuitputtelijke bron van energie. Sociaal zijn kost me op de één of andere manier altijd wat energie, dus ik moest mezelf af en toe even weer opladen.’
Tot slot: waarom moeten we zeker kijken naar ‘Special Forces: Wie Durft Wint’?
‘Je leert elf mooie mensen kennen in een mooi gemaakt programma. Je komt ook meer te weten over de Special Forces die oneindig veel respect verdienen. Ik vertrouw ze ons land volledig toe!’
‘Special Forces: Wie Durft Wint’ zie je elke maandag om 20u35 op VTM en VTM GO.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
